De verborgen functie van corrigeren

Corrigeren, ingrijpen, straffen. Iedere ouders kent deze acties. Vaak denk je ook dat het je taak is als ouder. Maar er is een onderliggende reden waarom je doet wat je doet, die helemaal niet zoveel met je kind te maken heeft. Maar meer met jouzelf.

Stel, een kind doet iets dat jij niet wilt. Je zegt hem of haar ermee te stoppen. Maar je kind wordt boos en gaat schelden. Grote kans, dat jij dit niet acceptabel vindt. Je zegt er wat van. “Ik wil niet dat je zo tegen me praat’. Maar je kind gaat door.

Waarschijnlijk raak je geïrriteerd of zelfs gefrustreerd. Je probeert je kind te dwingen om ermee te stoppen. Als dat niet lukt, stuur je je kind weg. Of je gaat dreigen met een straf. ‘Als je nu niet stopt, mag je vandaan niet meer op de iPad’. Zoiets.

Soms helpt dat, soms niet. Maar in beide gevallen heb je eigenlijk niks bereikt. Want wat heb je eigenlijk bereikt als je kind eindelijk toegeeft en gehoorzaamt?

Dat je je kind jouw wil hebt kunnen opleggen. Dat je de uiteindelijk toch de baas bent gebleven. Dat is alles. Maar voor de toekomst betekent het eigenlijk niks. Je kind heeft er niks van geleerd, en jij ook niet.

En in het slechtste geval heb je ook dat niet bereikt. Is het geëindigd in een enorme escalatie, waarbij niet alleen je kind, maar ook jij uit je dak bent gegaan.

Laten we eerlijk zijn, eigenlijk is je ingrijpen alleen maar bedoeld om jou, je ego, het gevoel te geven, dat je iets doet. Dat je het ‘niet over je kant laat gaan’. Dat je kind er niet zomaar ‘mee weg komt’. Het is puur het in stand houden van de illusie dat je macht hebt. Om de machteloosheid niet te voelen.

Want het gevoel dat je geen controle hebt, dat je geen grip hebt op je kind is eigenlijk ondraaglijk. Wat ben je dan eigenlijk voor ouder, als je dat niet voor elkaar krijgt. Er ligt een diepe angst aan ten grondslag voor totale machteloosheid. Er niet toedoen. Genegeerd worden.

Dat is een diepe angst die iedereen heeft, of je je er nu wel of niet bewust van bent. En die angst drijft ons om de schijn op te houden dat we de boel onder controle hebben. Zeker als het over opvoeden gaat, want hee, het kan toch niet zo zijn, dat een kind jou de baas is.

Een pittig kind is wat dit betreft een enorme uitdaging. Het triggert door zijn sterke wil en dwingende gedrag voortdurend deze onbewuste angst. ‘Helaas’,  wilde ik er eerst bij typen. Maar eigenlijk moet dat zijn ‘gelukkig’.

Want een pittig kind opvoeden is een fantastisch aanleiding om dit soort mechanismes in jezelf onder ogen te komen. Je kunt leren om daar mee te dealen. Dat maakt  je sterker en vrijer. Je kunt stoppen met het inzetten van je macht, maar mag gaan opvoeden vanuit verbinding.

Als je eerlijk bent, herken je dit dan bij jezelf? Je kunt het hieronder laten weten, ik hoor het graag.

Wil je meer weten hierover en hoe dit zorgt dat je voortdurend in strijd belandt met je kind, meld je dan aan voor mijn eerstvolgende webinar.

Delen kan via de social media knoppen, dank je wel alvast! 

Karla Mooy

Heb jij een pittig kind? Ik weet hoe dat is én ik kan je helpen om het opvoeden van jouw kind makkelijker te maken. Neem contact met me op als je wel wat hulp kunt gebruiken.

  • Marjan van der Meer schreef:

    Weer zo’n pareltje Carla. Een liefdevolle spiegel voor iedere ouder. Liefdevol omdat je ouders ook.laat merken dat ze niet de enigen zijn. Dankjewel. Ik ga je verhaal delen.

  • Malika schreef:

    Hoi Karla,
    Je slaat precies de spijker op z’n kop. Mijn zoontje is 3,5. Pracht van een kind. Voelt zich zó veilig bij mij, dat hij soms ook écht mijn grenzen opzoekt.

    Het is een schat die zich in veruit de meeste gevallen gedraagt als een kind. Nieuwsgierig. Ontdekken. Heeft fantasie. En heel veel energie. Hij is sociaal en beleefd. OMG daar krijg ik zoveel complimenten over!

    Maar… De momenten dat ik m achter het behang wil plakken, is wanneer hij maar oneindig door blijft gaan. En dat gevoel dat je omschrijft over macht is precies hoe ik t heb ‘ontleed’, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen.

    Ik wéét dat het (zijn oneindig lijkende gedrag) aan mij ligt. Ik kan t grootste gedeelte van mijn gedrag ook herleiden naar hoe ik ben opgevoed.

    Ik heb altijd spijt na mijn uitbarsting. Ik zie mijzelf terwijl ik zo aan t schreeuwen ben naar dat schattige stoere ventje. Bied daarna ook altijd mijn excuses aan.

    Het probleem is dat ik maar geen verbetering zie bij mezelf. Ik wil het anders doen. Dus kan alle PRAKTISCHE tools en tips gebruiken over ‘opvoeden vanuit verbinding’.

    Bedankt voor je feedback!
    Groeten, Malika

    • Karla Mooy schreef:

      Lieve Malika,
      het kan ook heel intensief zijn en veel van jezelf vragen.
      Mijn programma heet Stap voor stap (een gelukkig gezin), dus wil ook niet te veel verbeteren in één keer. Kleine stapjes zijn ook stapjes.
      En het is gewoon heel fijn als je excuses aanbiedt. Als je kind werkelijk erkend wordt in hoe het voor hem is, als je werkelijk erkend dat het niet goed is om te schreeuwen tegen je kind, dan scheelt dat. Maar natuurlijk zou het fijn zijn als je daar mee kunt stoppen.
      Alles begint met een besluit. Dus besluit om niet meer te schreeuwen. No matter what. Doe desnoods niets, stop halverwege als je merkt dat je het toch doet. Leren jezelf niet meer te laten gaan is een oefenproces. Maar begint dus met een besluit. Niet meer vergoelijken voor jezelf (zonder jezelf schuldig te voelen, dat is echt niet nodig), maar echt besluiten om dit niet meer te doen. Dat helpt.
      Als ik je daarbij kan helpen, dan doe ik dat graag. Je kunt natuurlijk onder Aanbod kijken, in het menu, maar mail me ook gerust als je wilt overleggen over hoe ik jou kan helpen.
      Je kunt ook mijn e.v. webinar volgen als je dat nog niet gedaan hebt. Klik daarvoor bovenaan de pagina op ‘webinar’.
      succes!
      Karla

  • Wendy van Oossanen schreef:

    Beste Karla,
    Wat herkenbaar, is dit onderwerp, maar eigenlijk vind ik alles erg verhelderend op jouw website als ik eerlijk ben. Ook ik laat me soms gaan, door te schreeuwen tegen mijn dochter van bijna 5. Ik voel me vaak niet serieus genomen als ze bijvoorbeeld in mijn ogen brutaal is. Ergens bij mij gaat er dan een knop om en wil ik dat ze naar me luistert. Dit lukt me dan niet en dan begint het gevecht en dat gaat van kwaad tot erger. Erna praten we er vaak over en zeggen we allebei sorry en ik probeer samen met haar te achterhalen waarom we nu zo boos werden op elkaar. Vaak voel ik me ontzettend schuldig en baal ik ervan dat ik het niet anders heb aangepakt. Ik zou heel graag meer rust willen hebben in deze situaties. Dank je wel voor je reactie! Groetjes Wendy

    • Karla Mooy schreef:

      Hallo Wendy,

      Fijn om te horen, dat ik je helderheid kan verschaffen, tof.
      Rust krijgen lukt alleen door het niet langer meer persoonlijk te nemen.
      Zie elk lastig gedrag van haar als een signaal dat ze het moeilijk vindt om te accepteren wat er gebeurt. En dat mag. Help haar om haar frustratie te kanaliseren. Dat lukt alleen als je zelf rustig blijft. Verander je gedachten. Als je denkt ‘ze wil altijd haar zin’ maak er dan van ‘ze vindt het moeilijk dat het niet gaat zoals ze wil’. Als je boos wordt omdat ze dingen roept die je niet wil horen en je denkt ‘dit kan echt niet, ze is veel te brutaal’ of je denkt ‘het is helemaal niet waar dat ze nooit iets mag van mij’ doe je hetzelfde. Het is van haar. Het is haar frustratie. Wat ze ook roept over jou, het gaat niet over jou. Snap je?

      hartelijke groeten
      Karla

  • Ank schreef:

    Wat kun je het altijd mooi, helder en liefdevol verwoorden Karla!

  • Silvy schreef:

    Heel herkenbaar, totale machteloosheid , er niet toe doen en ik zie dan ook de herkenning in relaties waar ik me snel niet gezien voel..slik, drup, drup…

    • Karla Mooy schreef:

      Ja, dat kan heel pijnlijk voelen. Maar het helpt om te beseffen dat het van vroeger is. In het hier en nu ben je niet meer machteloos. Je bent volwassen, je kunt voor jezelf opkomen en je grenzen aangeven en lief voor jezelf zijn. Een ander heb je niet in de hand, dus in feite heb je ook geen macht over een ander, ook niet over je kind. Dat is ook een zelfstandig wezen. Dat werkelijk inzien, helpt enorm bij machteloosheid.

  • >
    close

    DOWNLOAD NU GRATIS!


    Probleemgedrag Aanpakken Zonder Strijd en Conflicten 

    Handleiding voor ouders van een pittig kind


    Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring

    De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

    Sluiten