Help je kind om te kúnnen luisteren

Kinderen die niet luisteren vormen nog steeds een grote bron van frustratie voor ouders. Mijn blogs daarover behoren ook tot de meest gelezen blogs op mijn website. Dit blog is bedoeld om te laten zien hoe je je kind kunt helpen om te luisteren, zowel letterlijk als in de zin van doen wat de bedoeling is 🙂

Waar het eigenlijk om gaat, is dat je gaat zorgen dat je kind kán luisteren. Want doorgaans is het geen onwil, maar het lukt je kind gewoon niet. Dus een beetje hulp is handig. Van jou.

Allereerst is het belangrijk dat je werkelijk contact maakt. Je kind is niet ‘bestuurbaar op afstand’, ook al denken (of hopen) veel ouders dat wel. Dus ga naar je kind toe en maak contact. Kwestie van iets meer moeite doen, maar het is de moeite zeker waard.

Daarnaast kunnen kinderen ons vaak helemaal niet horen, omdat ze een hoofd vol eigen gedachtes hebben. Of hun emotie zit hen in de weg. De oplossing daarvoor is dat je eerst naar je kind luistert, voordat je met je eigen boodschap komt.

Luisteren en vervolgens erkenning geven, creëert ruimte bij jouw kind om jouw boodschap binnen te laten. “Oh, je wilt graag een tent bouwen. Dat vind je leuk, hè? Dat is natuurlijk ook gezellig, in een tent spelen”.

Start jouw boodschap dan met ‘het punt is’. “Het punt is dat we zo de deur uit moeten, want je gaat vandaag naar het KDV, weet je nog?”. Zo ervaart je kind het meer als een situatie die nu eenmaal zo is, dan dat jij hem of haar je wil op legt. Want dat is wat je kind zo moeilijk vindt.

Zorg dat wat je wil zeggen geen oordeel of afwijzing bevat. Je kind is erg gevoelig voor kritiek, en zal al snel in de weerstand gaan. Gebruik liever een ik-boodschap. “Lieverd, ik heb last van al dat gespring van jullie, zo kan ik me niet concentreren. Kijk even of je het ergens anders kunt doen”.

Soms merk je pas tijdens het praten dat je kind niet kan luisteren. Benoem dit dan en vraag wat er aan de hand is. “Ik heb het idee, dat je alleen maar denkt, mama ben je klaar met praten? Wat is er aan de hand?”

Het heeft namelijk geen zin om iets van je kind te willen wat er niet in zit. Dus je kunt wel wíllen dat je kind naar je luistert, maar als dat niet gaat, dan gaat het niet. Je kunt het niet afdwingen. Het is dus veel handiger om te kijken wat je kind nodig heeft om wél te kunnen luisteren.

O ja, en als je iets met je kind wilt bespreken, doe dat dan niet zo maar, op het moment dat het in jou opkomt. Maar kijk of vraag of het ook voor jou kind een geschikt moment is. Op een simpele manier kun je zo al weerstand bij je kind wegnemen.

Vind je dit fijne tips? Deel ze dan met de social media knoppen, zo kunnen we meer ouders bereiken. Bedankt!

Laat me ook weten wat jouw ervaring is. Werken deze tips bij jou ook? Of heb je aanvullingen?

Zo komt je boodschap wél aan

Kinderen zijn net mensen. Toch verlangen we regelmatig dingen van kinderen waar we zelf niet van houden. Gehoorzaamheid (zonder uitleg) bijvoorbeeld. We geven opdrachten: doe dit, doe dat, laat dat, hou daar mee op. Kinderen reageren met weerstand. Geen wonder dat we af en toe zelf de conflicten oproepen. Kan dat anders?

Jawel, dat kan anders, en moet eigenlijk ook anders. Voor iedereen is het van wezenlijk belang dat hij in zijn of haar waarde wordt gelaten. Je wilt als mens er mogen zijn, meetellen, je wilt dat er rekening met je gehouden wordt en dat je gewaardeerd wordt.

Dat is met kinderen precies zo. Ze willen erkend worden in hun behoeften, hun gevoelens en gewaardeerd worden. En natuurlijk willen we als ouder daar ook graag aan tegemoet komen. Alleen, in de drukte van het dagelijks leven met zijn vele verplichtingen vallen we vaak terug in een automatisme van eenzijdige communicatie naar de kinderen (doe dit, laat dat) , zoals we zelf zijn opgevoed en zoals de maatschappij nou eenmaal in het algemeen met kinderen omgaat.

Hoe doe je dat nu? Hoe zorg je dat je beter gehoord wordt, zonder weerstand op te roepen? Je hebt wellicht weleens gehoord of gelezen over het belang van ik-boodschappen. Het geven van ik-boodschappen wil zeggen dat je in je communicatie met je kind praat in Ik…. zinnen.

Je gebruikt ze als je iets van je kind wil. In plaats van commanderen (“stop daar mee”) of een jij-zin (“jij moet een beetje zuinig zijn met je spullen”), begin je met ik: “Ik ben bang dat de bank stuk gaat als je daar zo hard op staat te springen en ik wil hem graag nog een tijdje mooi houden”, “Ik ben aan het bellen, kun je wat zachter doen, anders kan ik oma niet verstaan”, “Ik wil graag op tijd bij de tandarts zijn en ik ben bang dat we te laat komen als je nu niet je jas aandoet”, enz.

Een goede ik-boodschap is dus specifiek (wat precies wil je graag) en vertelt iets over je behoefte en je gevoel. Hierdoor kan je kind zich in jou verplaatsen en je beter begrijpen.

Het werkt echt goed. Een jij-zin maakt dat je kind zich aangevallen voelt. Je geeft een oordeel, meestal een veroordeling. Een ik-zin geeft je kind de kans om rekening te houden met je behoeften. Maar het gaat niet vanzelf :).

Je zult merken dat het echt oefenen is. Je moet soms ook iets langer nadenken: wat is eigenlijk jouw behoefte, waarom wil je iets niet of juist wel graag? Waarom is het gedrag van je kind eigenlijk een probleem voor je?

Een valkuil is een valse ik boodschap, die in feite een verkapte jij-boodschap is: “Ik wil dat jij nu je kleren aan doet” is in feite een opdracht. Hetzelfde geldt voor “ik vind dat jij je nu moet aankleden”.  Dus alleen het woordje Ik aan het begin wil nog niet zeggen dat het ook een echte ik-boodschap wordt.

Door het bij jezelf te houden voorkom je weerstand. De moeite waard om eens te gaan oefenen. Het lukt niet altijd en het kan niet altijd. Je hebt niet altijd tijd voor zo’n gesprekje. Maar weet dan dat je er ook altijd later nog op deze manier met je kind over kan hebben. Blijf oefenen en waardeer jezelf voor je inzet. Succes!

PS Het leren geven van een ik-boodschap is één van de communicatievaardigheden, die je leert en oefent in mijn online programma  ‘Stap voor stap een gelukkig gezin’.  Lees hier wat het programma je nog meer leert, waardoor je in 4 tot 6 maanden een gelukkig gezinsleven kunt hebben!