Kinderen kunnen soms tegendraads of lastig zijn, zonder dat je begrijpt waarom. Dat alleen al vergroot je frustratie. Waarom doet mijn kind zo moeilijk, vraag je je af. Je bent naar jouw idee toch duidelijk, toch doet je kind niet wat de bedoeling is. Wat is er aan de hand?
Wat ik je in dit artikel vooral duidelijk wil maken is dat er altijd een waarom is. Er is altijd een reden waarom je kind doet zoals-ie doet. En dat is meestal niet om jou te pesten. Ook al kan dat weleens heel erg zo lijken 🙂
Als je je dat realiseert scheelt dat al een stuk in je eigen irritatie. Stop met te denken dat je kind iets met opzet doet. Want dan wil jij als reactie dat je kind daarmee stopt en voilà: je zit in een machtsstrijd. En dan wordt de situatie alleen maar erger.
Om de werkelijke reden achter gedrag te vinden, moet je een laagje dieper kijken. En pas dan kun je een goede oplossing vinden. Het maakt nogal uit of je kind iets niet doet uit angst of omdat ie moe is bijvoorbeeld. Of dat je kind zijn of haar zusje plaagt uit verveling of uit een gevoel van jaloezie.
Nu kan ik je niet vertellen waarom je kind zo doet. Dat moet je zelf ontdekken. Dat doe je in de eerste plaats door goed te observeren en jezelf af te vragen: wat kan er aan de hand zijn? Zeker bij jong kinderen, die het jou nog niet kunnen vertellen, is dat van belang.
Veel voorkomende redenen van lastig gedrag (boos zijn, iets niet willen, niet luisteren) zijn moeheid, dorst en trek. Daar doe je iets aan door je kind wat te eten of te drinken geven en een rustige activiteit.
Ook is het slim om je verwachtingen bij te stellen. Soms zit iets er niet (meer) in, bijvoorbeeld tanden poetsen of douchen. Of zichzelf aankleden, het eten opeten. Dan sla je het een keertje over of jij doet het voor je kind, geen probleem. Wees niet bang dat het voortaan altijd zo zal gaan, het is alleen maar nu even zo.
Een andere oorzaak kan zijn het afreageren van spanning of ongemak. Spanning kan een kind op veel plekken opdoen, door teveel prikkels op school, het kinderdagverblijf of iets vervelends wat je kind heeft meegemaakt. Probeer dan uit, wat helpt. Misschien heeft je kind een knuffel nodig, even in bad spelen of juist op de trampoline springen om spanning kwijt te raken.
Je kunt het natuurlijk ook aan je kind vragen. Stel dan echter niet de vraag “Waarom …?”. Daar kan een kind niet mee uit de voeten. Vaak weten ze het zelf niet, dus krijg je geen antwoord of ze verzinnen een aannemelijke reden, omdat ze toch graag antwoord willen geven.
Een betere vraag is “Wat is er aan de hand?”. Dat nodigt uit om te vertellen wat er op dat moment in je kind omgaat. Dat kan zijn wat je kind denkt of ervaart, maar ook over gevoelens. Door goed te luisteren en in te gaan op wat je kind zegt, kom je vaak wel een stap verder in het oplossen van de vervelende situatie.
Dus wees alert op te snelle conclusies over waarom je kind zo doet. Neem ietsje afstand en probeer vanuit openheid en nieuwsgierigheid uit te vinden wat er aan de hand is. Dat kan veel frustratie en conflicten schelen!
Herken je dit? Lukt het je om te achterhalen wat er bij jouw kind speelt? Ik ben benieuwd naar jouw ontdekkingen, laat het hieronder weten.
Dit blog delen helpt ook anderen, wil je dat doen? Dank je wel!
Rustig blijven is één van de moeilijkste dingen als je een pittig kind hebt. En toch heel belangrijk, want het doet een conflict veel minder escaleren. Het kan enorm helpen als je inziet hoe onze gedachten werken.
Eigenlijk maken we problemen met ons denken. Iets is niet een probleem van zichzelf, maar omdat we vinden dat het een probleem is. Omdat de situatie ons niet bevalt, we hebben besloten dat die situatie niet goed is.
En dat is een gedachte. Daarmee zeg ik niet dat alles ‘maar’ een gedachte is en dat er nooit problemen zijn. Dat is misschien ten diepste wel zo, maar daar heb je niks aan in het dagelijks leven.
Toch helpt het wel om te kijken naar je gedachten. En je even de vraag te stellen ‘is er eigenlijk wel een probleem’? Of maak ik misschien een probleem waar dat helemaal niet nodig is’.
Bijvoorbeeld: je driejarige peuter wordt boos en begint te schreeuwen. Is dat eigenlijk wel een probleem? En als je kind wat vaker boos wordt is het dan een probleem? Waarom eigenlijk?
Boos zijn is een normale, natuurlijke situatie, een gewone alledaagse menselijke emotie. En emoties komen en gaan. Waarom maken we ons daar zo druk over eigenlijk? Soms worden we daar zo bang voor, dat we ‘op eieren’ gaan lopen om een uitbarsting te voorkomen.
Dus stel jezelf eens de vraag ‘is het wel zo erg wat er nu gebeurt? Is het wel een probleem? Of is het alleen een probleem omdat ik het niet wil?
Een ander voorbeeld. Je kind scheldt en snauwt. Of je puber scheldt je de huid vol. Of geeft jou de schuld van wat er mis gaat. Dan kan het zijn dat je het tot je neemt. En dan ga je in de verdediging of je wordt verdrietig van.
Maar hé, het zijn alleen maar woorden, hè. Jouw gedachten kennen er een bepaalde betekenis aan toe. En die maken dat je gefrustreerd raakt. Je kunt het ook laten voor wat het is, het niet persoonlijk nemen.
Nu hoor ik al jullie tegenwerpingen: maar moet ik dan alles maar goedvinden? Nee natuurlijk niet. Het is best handig als je kind leert zijn boosheid op een manier te uiten die maatschappelijk aanvaard wordt. Of die andere mensen geen pijn doet en waarbij dingen niet beschadigd worden.
Dat kun je naderhand met je kind bespreken. Oplossingen zoeken en oefenen. Waar het me nu omgaat, is dat je een probleem creëert van de situatie zelf, van het feit dat die situatie is zoals die is. Maar het gebeurt al. Waarom zou je daar een probleem van maken?
Dit gaat over acceptatie. Niet dat het gedrag acceptabel is, maar dat je de situatie zoals die is accepteert. Er geen probleem van maakt. Dat maakt het een stuk makkelijker om zelf kalm te blijven.
Elke uitbarsting van je kind is een uiting van het leven zelf. Net als het weer. Soms schijnt de zon en soms is er regen, storm of onweer. En de meeste mensen houden het meest van zon, maar ja, zo werkt het niet in de natuur. En zo werkt het ook niet in de menselijk natuur.
Helpt dit je om er wat luchtiger naar te kijken? Wordt het leven er lichter van? Dat hoop ik, het wordt me namelijk steeds duidelijker hoe we problemen (alsmaar groter) maken door er gedachten aan vast te plakken dat het een probleem is. Daarmee zetten we het vast en gaat alle focus er naar toe.
Dus. Als je het moeilijk hebt met je kind stel jezelf dan de vraag: ‘Is dit wel een probeem? Of is het gewoon iets wat gebeurt en ook weer voorbij gaat?’
Ik ben heel benieuwd wat je van dit artikel vindt. Laat het hieronder weten. En als je het de moeite waard vindt, deel het dan op de social media, dank je wel.
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.