rustig blijven Archives - Ontspannen Opvoeden

Tag Archives forrustig blijven

Een boos kind: hoe voorkom je escalatie?

Als er veel ruzie is in huis, dan is de beste oplossing natuurlijk conflicten te voorkomen. Dat is waar ik ook aan werk met ouders. Maar niet elk conflict is te voorzien of te voorkomen. Belangrijk is dan dat je weet hoe je kunt zorgen dat het conflict niet verder escaleert.

Als ik met ouders werk, zijn ze vaak erg open over hun eigen gedachten en gevoelens. Dat waardeer ik zeer. En het is ook belangrijk. Want het is nodig, om de problemen op te kunnen lossen. Daarvoor moet je weten wat er in jou omgaat, als je ruzie hebt met je kind.

Het gedrag van de ouder speelt een grote rol in conflicten met een kind. Hoe jij reageert op een boos kind, maakt het verschil. Het kan maken dat je kind bedaart of het kan maken dat het ontaardt in een ruzie waarbij zowel het kind als jij ontploft.

Nu vind ik het heel belangrijk om te zeggen, dat het feit dat jouw gedrag een grote rol speelt, niet betekent dat het jouw schuld is. Schuld bestaat niet, zeg ik altijd. Het is een bedenksel van mensen. Uit schuldgevoel is nog nooit iets goeds voortgekomen. Schaamte of spijt hebben kan wel, maar dat is iets anders. (Dat betekent dat je de pijn wilt toelaten en erkennen over wat er gebeurd is).

Het gaat dus niet om goed of fout. Maar wel over inzicht in wat er eigenlijk gebeurt. Want pas als je het patroon ziet, waar je in stapt met je kind, kun je er iets aan veranderen. Bewust zijn is altijd de eerste stap.

Het patroon ziet er meestal als volgt uit. Je kind is ergens boos over en wil niet doen wat jij zegt. Weigert te doen wat je zegt, blijft schreeuwen of roept nare dingen tegen jou. Dat triggert een emotie bij jou. Je voelt je machteloos, gefrustreerd of genegeerd en dat kan opeens een enorme boosheid doen opvlammen.

Als je in deze emotie meegaat, ga je terug schreeuwen naar je kind. Je moet en je zal je kind bereiken. Hij moet en zal snappen, dat dit niet kan. Herkenbaar? Iets in jou neemt het over en je zit in een fuik. De fuik van de machtsstrijd. Gaat het je lukken? Nee.

Want je kind is boos of anderszins emotioneel en daarmee onbereikbaar. Wat nu het eerste nodig is, is dat jullie allebei bedaren. Je kunt je kind pas kalmeren als je zelf gekalmeerd bent. Misschien is het daarvoor nodig, dat je even de ruimte verlaat. Ga even naar een andere kamer, naar buiten of naar de WC en geef dat ook aan.

Haal een paar keer diep adem. Wacht tot je gekalmeerd bent en ga dan terug naar je kind. Kijk wat je kind nodig heeft om te kalmeren. Erkenning waarschijnlijk, over wat je kind ervaart. Over dat ie boos was. En dat het niet fijn is, dat jij zo boos werd.

Onthou: een kind dat emotioneel is, kun je niet bereiken met woorden. Hoe graag je ook wil, het gaat je niet lukken. Bespaar je kind een escalatie met een woedende ouder en neem verantwoordelijkheid voor je eigen emoties. Wat je kind nodig heeft, is een ouder, die de emoties van het kind kan hanteren.

Hoe eerder je voelt, dat je boos wordt, hoe eerder je eruit kunt stappen. Probeer te zien, dat je kind alleen maar iets in je oproept, waar je niet in mee hoeft te gaan. Alleen als jij rustig kunt blijven, ben je in staat om je kind iets te bieden waar hij of zij wat aan heeft.

Wat er in jou gebeurt is één kant van het probleem. Wat er in jouw kind gebeurt, is de andere kant. Beide kanten worden onderzocht tijdens een VIP-dag. En juist deze combinatie maakt een VIP-dag zo succesvol in het oplossen van de problemen met je kind.

Wil je weten of een VIP-dag geschikt is voor jou? Op deze pagina meld je je aan voor een gratis kennismaking.

Emoties zijn geen probleem

Als een kind blij is en vrolijk, genieten we daarvan. We hebben geen enkele neiging om in te grijpen. Hoe anders is dat als een kind boos is, of verdrietig. We denken dan dat we het kind ‘er uit moeten halen’. Maar moet dat wel?

Als ik ouders vraag waar ze tegenaan lopen, gaat het vaak over boze buien. En vaak wordt dan ergens ook de opmerking geplaats ‘en het lukt me niet om haar eruit te krijgen’. Het idee is, dat het niet goed is als het kind (zo lang) boos is, en dat je als ouder iets moet doen om dat te doorbreken.

Het gekke is, dat juist dat idee de boze bui in stand houdt. Hoe meer ouders proberen het kind eruit te halen, hoe langer de bui meestal duurt. Ik zie dat als weerstand. In de ouder is weerstand tegen de situatie. Die moet anders. ‘Kan hij nou nooit eens normaal doen, waarom wordt ze zo boos om zo’n kleinigheid, ik heb hier zo geen zin in, ik trek het niet meer, nou is weer de sfeer verpest’, dat soort gedachten.

Of je vindt het zielig voor je kind. Dat kan ook natuurlijk. ‘Het zou zo fijn zijn als hij niet zo boos zou worden, straks doet ze iets waar ze spijt van heeft, wat kan ik doen om dit te laten stoppen’, enz. Of het nu frustratie is bij jou of medelijden met je kind, in beide gevallen accepteer je in feite niet wat er is.

Terwijl: het is er al. En dat is geen probleem. Emoties horen bij het leven. Ze zijn een normale energiebeweging, zou je kunnen zeggen. Een ophoping van energie die een uitweg naar buiten zoekt. En dat kun je maar beter zijn gang laten gaan.

En daar komt nog iets bij. Als je je kind probeert te helpen door het te laten stoppen met huilen of boos zijn, geef je impliciet de boodschap dat deze emoties niet oké zijn. Dat ze weg moeten. En vooral: dat het erg is.

Maar het is niet erg. Het is niet erg om verdrietig te zijn, het is niet erg om boos te zijn. Het gaat namelijk altijd weer voorbij. Hoe minder we ons ermee bemoeien, hoe eerder het voorbij is. Bij oudere kinderen kan het wel langer duren, omdat zij al ‘geleerd’ hebben om met hun denken de emoties te voeden.

Dan kan het helpen om je kind dit uit te leggen. ‘Breng eens je aandacht naar de sensatie in je lichaam, waar voel je het, wat voel je precies? Dat heeft geen woorden nodig. Ga maar kijken wanneer de sensatie verdwijnt’. En dat is dan vrij snel, als je er niet een heel verhaal omheen bouwt.

Hoef je dan helemaal niets te doen? Nee, in feite niet. Tenzij de manier waarop je kind zijn frustratie uit, schadelijk is voor mensen of spullen. Dan kun je ingrijpen door je kind een alternatief te bieden, weg te halen uit de situatie, o.i.d

Maar dat kan dus heel goed zonder weerstand, zonder verhaal over hoe erg het is, zonder emoties aan jouw kant. Simpelweg in actie komen, omdat de situatie dat vraagt.

En dat is dus heeeeeel fijn voor je kind :). Als jij rustig blijft en de emotie van je kind accepteert, voelt je kind zich niet afgewezen. Dan is de bui eerder over en is er weer ruimte voor ontspanning. En dat maakt dat je kind ook rustiger wordt, minder gespannen en (veel) minder snel gefrustreerd.

Probeer dit eens uit, kijk eens wat er gebeurt als jij niets doet. Ook als je kinderen bijvoorbeeld ruzie maken, de kans is groot dat het vanzelf ook weer stopt. Dat is een natuurlijk gebeuren, zoals je ook bij dieren kunt zien. Even is er veel kabaal en onrust en even later is de rust weer gekeerd. Ook niet meer dan een beweging van energie, hoef je niks aan te doen 😊

Wat levert dit inzicht jou op? Vertel het me hieronder, ik lees het graag.

En vind je dit blog waardevol, wil je het dan voor me delen? Dank je wel!

Emoties horen bij het leven (dus laat het maar gebeuren)

Ouders van pittige kinderen hebben vaak moeite met de boze buien van hun kinderen. Hun kind kan enorm gefrustreerd zijn en zeker als je zelf ook gevoelig bent als ouder, dan kan dat veel impact hebben. Je kunt jezelf helpen door er anders naar te kijken.

Emoties horen bij het leven. In feite is het niet meer dan energie. Ik heb het weleens zo gelezen: e-motie, beweging die naar buiten wil. Het is een natuurlijk gebeuren dat, als je het niet tegenhoudt, niet zo lang hoeft te duren.

Maar dat is nu precies het punt. Onbewust houden we het wel in stand. Onze eigen emotie houden we in stand door het te voeden met gedachten. Bijv ‘ik wil dit niet, het moet ophouden, ik trek het niet meer, dit is belachelijk, ik word totaal genegeerd, hij moet nu echt stoppen, ze zit me enorm uit te dagen’, enz.

Zou je deze gedachten niet hebben, dan zou je eigen frustratie snel over zijn. Of er überhaupt niet zijn. Je gedachten zijn echt als voeding voor je emotie. Met verdriet is het net zo. Als je er de ene na de andere verdrietige gedachte aan vastkoppelt, dan wordt het verdriet steeds intenser. En houdt het langer aan.

Dat is één. Het tweede is, dat jouw weerstand ook de emotie van je kind in stand houdt. Zelfs al zou je uiterlijk rustig lijken, maar in jou gaat het tekeer met wat ik noem ‘weerstandsgedachten’ (‘dit is niet normaal, het moet stoppen, het is ook altijd hetzelfde liedje, …), dan is het net alsof de emotie van je kind niet weg kan. Net als een onweersbui, die blijft hangen.

Het helpt dus enorm als je je hier van bewust wordt. Als je leert om emoties niet meer te voeden met gedachten. Als het je lukt om te accepteren wat er gebeurt en je weerstand opgeeft. Zie het als iets wat nu eenmaal gebeurt. Als het onweert word je toch ook niet boos op de wolken of op de natuur?

Accepteer emoties als iets wat bij het leven hoort. De zon schijnt nu eenmaal niet altijd. Er kan niet altijd harmonie zijn. En dat is helemaal niet erg. Het wordt pas erg als wij vínden dat het erg is. Als we het niet willen.

Dus probeer het niet voor te zijn, probeer het niet te fixen, laat het gewoon gebeuren. Het enige wat je hoeft te doen is je kind te helpen om het op een goede manier te uiten. Een manier die geen mensen of dingen beschadigt.

En dat is een leerproces. En ook dat hoort bij het leven. Kinderen hebben dingen te leren. En zoals sommige kinderen meer moeite hebben met het leren praten of met hun motoriek, zo hebben andere kinderen meer moeite (en meer tijd nodig) om te leren hun emoties te beheren.

Als je er op deze manier wat ‘nuchterder’ naar kijkt, dan zul je merken dat het minder spanning geeft. En kan het zo maar zijn, dat je kind minder vaak boos wordt. En in elk geval, dat het sneller voorbij is. Voor je kind is het ook heel fijn om te merken, dat jij niet van je stuk raakt. Dat biedt veiligheid.

Helpt dit? Zou je hiermee makkelijker rustig kunnen blijven, denk je? Ik hoor het graag, hieronder bij de reacties. En als je het wilt delen: graag! Dank je wel.