3 Effectieve manieren om met je kind te communiceren
In mijn vorige blog beschreef ik veelgemaakte fouten in de communicatie met kinderen. Was jij net als anderen benieuwd wat dan de alternatieven zijn? Ik geef je hier 3 manieren van communiceren die wél effectief zijn (en meer respectvol naar je kind).
GEEF ERKENNING
Doe je best om je kind te begrijpen. Ga in zijn schoenen staan, verplaats je in haar situatie. Probeer te snappen wat je kind beroert. En accepteer dat je kind iets anders ervaart dan jij zou willen of had gedacht. Wat voor jou een onbenulligheid is, kan voor je kind echt een obstakel zijn.
Laat ook merken dat je het begrijpt. “O lieverd, ik zie dat het helemaal niet lukt, wat vervelend voor je”, “Je bent écht boos, dat snap ik. Het is ook stom, dat ….” Of “Het spijt me zo, dat het niet anders kan. Ik snap heel goed dat je nu gefrustreerd bent”. Om maar wat voorbeelden te geven.
Erkennen kan soms verbluffend goed werken. Toch is het geen trucje om je kind mee te krijgen in wat er aan de hand is. Het is daarom ook nodig dat je erkenning oprecht is en dat je accepteert dat je kind desondanks boos wordt of blijft. “Het is oké, wees maar even boos”.
Eerder schreef ik dit blog over het belang van erkennen.
LUISTER NAAR JE KIND
En daarmee bedoel ik écht luisteren. Dus vraag door. Nodig je kind uit om te vertellen. Wees nieuwsgierig in de goede zin van het woord. Parkeer je eigen mening of gedachte. En probeer te luisteren zonder oordeel. Zonder interpretatie vooraf.
Een kind wat zich gehoord voelt heeft meer ruimte om te horen wat jij wilt zeggen. Dus is het handig om eerst te luisteren naar hoe je kind iets ervaart, voordat je met je eigen behoefte of zorg komt.
Lees hier een uitgebreider blog over luisteren naar je kind
GEEF EEN IK-BOODSCHAP
Als jij iets van je kind wil, geef dan een duidelijke ik-boodschap. Een ik-boodschap is het tegenovergestelde van een jij-boodschap, zoals ik die in mijn vorige blog beschreef. Een jij-boodschap wordt gemakkelijk als een aanval gevoeld en roept daarom al snel verzet op. Of het bevat een opdracht en daar houd je kind niet van.
Met een ik-boodschap doe je een beroep op de behulpzaamheid van je kind. Je legt uit waar je last van hebt of wat je graag wil en waarom. Geef daarbij je gevoel weer. Het geeft je kind de kans om zich in jou te verplaatsen en zich met je te verbinden.
Voorbeelden van een ik-boodschap zijn “We moeten nu echt weg, want anders ben ik bang dat we te laat komen. En ik vind het erg vervelend om de logopediste te laten wachten als ze erop rekent dat wij er om 3 uur zijn” of “Ik wil graag naar je luisteren, maar dat lukt niet omdat ik met mijn hoofd in het werk zit. Als je even 5 minuutjes wacht heb ik deze mail af en kan ik naar je luisteren. Dan kom ik naar je toe” of “Als je je voetbaltas niet meteen uitpakt gaat het erg stinken in de schuur, dat vind ik echt naar. En bovendien ben ik bang dat je kleding bederft omdat het nu vochtig in je tas zit. Dus kunnen we afspreken dat je die meteen als je thuiskomt even uitpakt?”.
Meer over de ik-boodschap lees je hier
Vind je dit goede tips en wil je me helpen meer ouders te bereiken? Deel dit blog dan door op de social media buttons te klikken. Dank je wel! En laat hieronder weten wat jouw ervaringen zijn in de communicatie met je kind. Ik hoor graag van je 🙂
Hai Karla,
Vandaag ontdek ik je site met veel handige blogs en ik heb me vanmiddag ook ingeschreven voor de seminar omdat ik veel herkenning zie van ons zoontje in jouw omschrijving van een pittig kind.
Ik hoop echt de handvatten te vinden om het thuis wat fijner te hebben voor hem en daarmee ook voor ons. Hij is nog maar 2 jaar oud en de dagelijkse felle weerstand legt echt een stempel op iedere dag.
Na het lezen van de blog over onze communicatie naar onze kinderen vraag ik me af hoe ik het beste de IK methode kan toepassen op een volgende situatie:
2 keer per week als ik werk gaat hij naar een gastouder, s’ ochtends wil die niet heen en lukt het me om hem enthousiast te krijgen voor die mooie tractor waar die dan mee kan spelen, maar na een dag werken en ik kom hem ophalen dan wil die niet mee naar huis…het komt jammer genoeg dan ook regelmatig voor dat hij over zijn toeren en spartelend en al omzich heen slaand richting de auto onder mijn arm mee gaat. Als ik hem met veel moeite in de autostoel heb gekregen tril ik aan alle kanten…deels van onmacht en toch ook schaamte naar anderen die het tafereel graag gaande slaan.
Wat kan ik doen of zeggen om met wat meer harmonie naar huis te gaan en vervolgens gezamenlijk gezellig te eten?
Bedankt alvast voor je site het is fijn om te lezen dat ik niet alleen sta.
Groetjes Annemarie
Ja, dat laatste is alleen fijn, hè. Dat zul je ook merken bij het webinar. Dat je bij lange na niet de enige bent die zo worstelt.
Wat jij beschrijft is typisch voor een pittig kind dat moeilijk kan schakelen. Hij moet dus even op gang geholpen worden, geholpen worden om de drempel naar de volgende situatie over te gaan. Dat doe je dus heel goed door hem voor de tractor te interesseren, zo help je hem om de dag bij de gastouder te beginnen.
Wat kan helpen aan het eind van de dag is dat je de gastouder appt hoe laat je er zult zijn bijvoorbeeld en dat zij je zoontje vast kan vertellen dat mama zo komt. En met hem afsluiten wat hij aan het doen is en vast met hem zijn spullen pakken. Zodat hij er op voorbereid is om jou weer te zien. Wat ook een rol speelt is dat hij op de gastouder gericht is en als jij binnenkomt, moet hij weer switchen of misschien zit hij in een grijs gebied van ‘op wie moet ik me nu richten?’. Tenslotte speelt mee dat hij moe is en misschien daardoor overprikkeld, waardoor hij de situatie moeilijk kan hanteren.
Rustig blijven helpt het beste. Zeg tegen hem “Ja lieverd, ik weet het. Je bent boos, he. Je wilde nog niet naar huis” o.i.d. en ondertussen neem je hem gewoon mee. Dus laat je onmacht los, je kunt nu eenmaal niet van hem verwachten op dat moment dat hij gezellig meegaat. Hij kan dat niet en dat zegt niets over jou. Blijf rustig en doe wat je moet doen. Daar heeft je zoontje het meeste aan.
Heb je hier iets aan, Annemarie?
Keigoed dat ik je gevonden heb via internet eindelijk een blog die me helpt en interesseert.. Ook duidelijk is. En echt wel heel gebruikelijk is en ook kan worden toegepast in kader van het kind!
Mijn zoon heeft adhd met ass, hij zegt heel veel maar hij praat niet met mij, ook heeft hij zijn eigen iedee van tanden wel of niet poetsen, ik zeg dan van ’’ je adem stinkt of je tandjes zijn zo vies dat ikkan zien wat je gegeten hebt’’ maar het heeft geen zin, hij wil zijn tanden niet goed poetsen, hij doet er geen moeite voor, met als gevolg. Bij de tandarts een grote uitbrander van de tandarts.
Tja, soms helpt het. Als iemand anders het met grote ernst uitlegt.
En anders moet je toch maar kijken hoe je het wel voor elkaar krijgt.
Er zijn leuke tandenborstels met beloningsfilmpjes, begreep ik. Wel electrisch dan, dus misschien niet goedkoop, maar dat weet ik niet precies.