Een veelvoorkomende valkuil bij het grenzen stellen

Dat je je kind moet begrenzen, daarvan is elke ouder zo ongeveer wel doordrongen. En ook ouders van pittige kinderen. Ze zullen dat ook zeker doen. Het probleem is alleen: het gaat niet zo makkelijk. Daarbij komen ouders dan ook gemakkelijk in deze valkuil terecht.

De valkuil die ik bedoel is dat je jezelf verantwoordelijk maakt voor het gedrag van je kind. “Dat ben ik toch ook?” hoor ik je denken. Nou, dat valt te bezien.

Natuurlijk speel jij een belangrijke rol als het gaat om het gedrag van je kind. En gelukkig heb je daar ook veel invloed op. Maar: je hebt je kind niet aan een touwtje (zoals ik hier al eens beschreven heb).

Dus je kunt niet 100% verantwoordelijk zijn. Maar als je wel denkt dat het zo is, dan ga jij dus aan het werk om te zorgen dat je kind zich aan een afspraak of regel houdt. Dat je kind je gehoorzaamt.

En daarmee geef je je kracht weg. Je energie en je aandacht gaat naar je kind. Dat kan je van tevoren al zenuwachtig maken. “o jee, als hij nou maar komt, als ik hem roep” of “hoe krijg ik haar nou zo ver dat ze ….” Enz.

Wat veel effectiever is (en dat heb ik zelf ook moeten leren) is je aandacht bij de grens, bij de gewenste situatie houden. Je ziet gewoon voor je dat je kind bijvoorbeeld de telefoon neerlegt waar hij niet aan mag komen of dat zij de chocola teruglegt.

Hou contact met de grens in jezelf, veranker een grens in jezelf. Het is echt een no-go dat je kind nu die zak chips aanbreekt, natuurlijk gaat ze niet met een bal in huis spelen. Het moet voor jou vanzelfsprekend zijn dat je kind zich aan de afspraak houdt.

Vergelijk het maar met succesvolle sporters. Die besteden geen enkele gedachte aan verliezen, die zijn alleen bezig met winnen. En zo moet jij alleen bezig zijn met wat je wilt i.p.v. met de vraag of je kind wel zal luisteren. Dan straal je veel meer gezag uit.

Let maar eens op. Opvoeders die hier goed in zijn, die hebben een soort vanzelfsprekendheid hierin. Een uitstraling waarbij een kind iets voelt van ‘als ik nu doorga, dan sta ik pas echt voor schut’. Er zit iets laconieks en onwrikbaars in.

Jij hanteert dus een grens ongeacht of je kind zich eraan houdt of niet. Gehoorzaamt je kind niet, dan is het jammer, dat het hem of haar niet gelukt is. En eventueel zijn er consequenties, als dat op zijn plek is. Maar het zegt niets over jou of over jouw gezag.  

Snap je wat ik bedoel? Heb je hier iets aan? Geef je kracht dus niet weg, maar hou je aandacht bij jezelf en maak jezelf niet verantwoordelijk voor het feit of je kind gehoorzaamt of niet.

Is dit herkenbaar voor jou? Lukt het jou goed om je kind te begrenzen of ben je ook teveel bezig met de vraag hoe je je kind ‘zover krijgt’? Ik hoor graag van je of dit blog je verder helpt. En delen is ook fijn, dank je wel alvast.