Afgelopen week was de eerste aflevering te zien waarin supernanny Jo Frost Nederlandse ouders te hulp komt. Door de opzet van het programma en de manier van filmen is het verleidelijk om te denken dat ze een voorbeeld is van een goede aanpak. Immers, na afloop gaat het stuk beter met moeder en kinderen. Wat is er dan toch mis mee?
Vooraf moet ik even zeggen: ze doet absoluut goede dingen. Ze komt een alleenstaande moeder te hulp in het opruimen en schoonmaken van haar huis bijvoorbeeld. Ze zet een proces van bewustwording en actie in gang. Wat de moeder hard nodig heeft. En ze is ook betrokken en wil graag helpen. Maar het probleem zit hem vooral in de opvoedkundige aanpak die ze de moeder bij brengt.
Wat is er mis met deze opvoedkundige aanpak? Zoals Jo ook zelf zegt gaat het om trainen van de kinderen. Eettraining, slaaptraining, noem maar op. De focus ligt op het gedrag. Er wordt voorbij gegaan aan de reden die ten grondslag ligt aan het gedrag. En er is altijd een reden voor gedrag.
Af en toe wordt zelfs gesuggereerd, dat het zoontje expres zijn moeder dwarszit. Alsof het kind dat werkelijk wil. Het kind is gewoon in de war. Het is nooit ‘de schuld’ van het kind. Zeker niet bij zo’n kleintje. Hij is de kluts kwijt doordat zijn moeder inderdaad de regie kwijt is. Over zichzelf en over haar leven.
Als het jongetje ’s nachts uit zijn bed komt en naar zijn moeder gaat, moet hij elke keer terug gebracht worden. Net zolang tot hij het opgeeft. Er wordt totaal voorbijgegaan aan de behoefte van het kind. Waarom gebeurt dit? Het is een kind wat zich emotioneel onveilig voelt. Zijn ouders zijn pas gescheiden, zijn vader had psychische problemen en zijn moeder heeft het zo zwaar, dat hij niet meer gezien wordt.
Wat hij nodig heeft is bevestiging. Dat hij gehoord en gezien wordt. Ertoe doet. Een moeder die verbinding met hem maakt. Echte aandacht geeft. In het begin geeft Jo Frost dat ook aan, dat hij aandacht te kort komt. Vreemd genoeg leert ze de moeder om hem nog verder te negeren. Aandacht wordt gekoppeld aan gewenst gedrag. En dat is precies het probleem.
Wat leert een kind die op deze manier wordt aangepakt? Ik word lief gevonden als ik doe wat er van mij verwacht wordt. Ik mag niet boos zijn. Ik ben niet goed genoeg zoals ik ben. Als ik niet lief gevonden wordt is het mijn eigen schuld. Dan heb ik iets fout gedaan. Wat in mij leeft is niet van belang.
En waar leidt dat toe? Het onderdrukken van nare gevoelens. Aanpassen. Jezelf verloochenen. En als je dan later groot bent, begint de zoektocht. Om te ontdekken wie je ook alweer was. En wat je allemaal weggestopt hebt. Ken je dat misschien van jezelf? En is dat niet precies wat we onze kinderen willen besparen?
Er zijn kinderen bij wie deze aanpak niet eens werkt. Dat zijn de kinderen die dwars blijven liggen. Die gaan tot het bittere eind. Willen we dat? Of schakelen we over op een andere, respectvolle manier van opvoeden. Dat is waar deze kinderen ons toe uitdagen. Juist de kinderen, die niet zo gemakkelijk in het gareel te krijgen zijn. Misschien moeten we daar wel dankbaar voor zijn.
Laat je niet van de wijs brengen door dit soort programma’s. Als jij problemen hebt met je kind, denk dan niet dat je misschien toch strenger zou moeten zijn. Ga opzoek naar iemand die je kan helpen om op een respectvolle manier de problemen op te lossen. Misschien moet je wel beter je eigen grenzen bewaken, dat zou heel goed kunnen. Of duidelijker zijn. Maar dat is iets anders dan je kind je wil opleggen.
PS De uitzending van ‘Nanny on tour’ was aanleiding tot een oproep vaneen groep ouders, journalisten en opvoedkundigen om een alternatief te bieden, onder de naam #stopjofrost. Lees hier hun persbericht. Ik doe mee, jij ook?
PS 2 Hiranthi Molhoek geeft op kroost.org een mooie beschrijving van hoe het anders kan.
Ben je het met me eens? Deel dit bericht dan via de shareknop. Dank je wel 🙂
In deze tijd valt het lang niet altijd mee om vader of moeder te zijn. Zoveel keuzes te maken, zo veel verleidingen. Dus ook heel vaak nee zeggen. Ik denk soms wel “Ben blij dat de mijne volwassen zijn…”. Ik vind het eerlijk gezegd ook best een lastig onderwerp. Daarom heb ik er eigenlijk nog niet veel over geschreven. Toch wil ik wel mijn ideeën met je delen. Misschien heb je er wat aan 🙂
Allereerst even kort over mijn visie op opvoeden. In mijn visie zijn ouders en kinderen gelijkwaardig waar het gaat om hun behoeften. En is het belangrijk om respect te hebben voor de behoeften van je kind. Die zijn even belangrijk als die van je zelf, niet meer en niet minder belangrijk.
Dat neemt niet weg, dat je als ouder wel een specifieke verantwoordelijkheid hebt. Immers, jij zorgt voor je kind, fysiek, emotioneel, geestelijk. Jij kunt consequenties overzien, die je kind niet nog niet ziet. Daarom zul je af en toe een onwrikbare grens moeten zetten of moeten ingrijpen.
Dat gaat dan vaak over veiligheid. Je kind moet nu eenmaal in een autostoeltje, bijvoorbeeld. Daar valt niet aan te tornen. Zo zijn er ook zaken waar je wel een beetje meer of minder ruimte kunt geven. Kinderen de ruimte kunt geven, en moet geven, om te experimenteren.
Hoe zit dat nu met computeren en tv kijken? Ook daarbij heb je als ouder een specifieke verantwoordelijkheid. Teveel computeren en tv kijken is nu eenmaal niet goed, dat is bewezen. Het gaat ten koste van beweging, creatief spelen en kan leiden tot slapeloosheid.
Toch is het beter om hierover met je kind in gesprek te gaan, dan eenzijdig regels te maken of iets te verbieden. Dat kan altijd nog… Ga eerst eens met je kind in gesprek om uit te vinden wat hij of zij vooral leuk vindt. Wat computeren of tv kijken hen oplevert. En ook wat het misschien kost.
Zo maak je kinderen langzamerhand ook bewust van voor- en nadelen. Erken ook vooral dat het leuk is. Kom niet met ja,maar… maar zeg bijvoorbeeld dat je het herkent. Want wees even eerlijk, zijn wij ouders zelf ook niet een beetje verslaafd af en toe? Raak jij nooit zomaar ‘tijd kwijt’ omdat je even aan het surfen was op internet. Of te lang aan het facebooken was? Hoe vaak check jij je e-mail?
Laat zien dat je snapt hoe het werkt, hoe verleidelijk het is. Laat je kind vertellen. En breng dan je zorg in. Geef aan waar grenzen liggen en waarom. Vervolgens kun je je kind dan mee laten denken over hoe je die grenzen in praktijk wilt brengen.
Bijvoorbeeld je wilt een limiet stellen aan de hoeveelheid tijd, die een kind computert. Laat het kind dan inspraak hebben in wanneer deze tijd gebruikt kan worden. En wat er wel of niet onder valt (huiswerk bijvoorbeeld? Of een educatief spelletje?). Het bewust worden en keuzes leren maken is voor je kind minstens zo belangrijk als het stellen van die limiet.
Voor TV kijken bijvoorbeeld zou het kunnen betekenen, dat je kind leert kiezen wat hij of zij het leukst vind om te kijken en niet zomaar domweg alles tot zich te nemen. Ook kan je kind zich bewust leren worden wat TV kijken doet. Word je er lekker ontspannen van of juist duf en heb je daarna nergens geen zin meer in?
Tenslotte moet je ook zelf het goede voorbeeld geven natuurlijk. Dus zorg dat je zelf, als je bij je kinderen bent, beperkt of helemaal niet op internet bezig bent. Bij kleine kinderen moet je sowieso heel voorzichtig zijn. Want internet of social media kunnen je behoorlijk afleiden!
Goede informatie over dit onderwerp vind je op www.mediawijsheid.nl
Dit zijn zo wat gedachtes van mij rond het thema computeren en Tv-kijken. Hoe ga jij hier mee om? Laat het hieronder weten, ik ben blij met je reactie.
Help je mij om mijn inspiratie en tips te verspreiden? Deel dit artikel dan via onderstaande knoppen op de sociale media. Dank je wel!
Als jouw kind moeilijk gedrag vertoont, thuis of op school, of beide, is het goed om op zoek te gaan naar hulp. Immers, dit moeilijke gedrag leidt meestal tot problemen met andere kinderen of met de volwassenen om hem heen. Daar wordt je kind niet gelukkig van en jij ook niet. Maar wees voorzichtig met het laten stellen van een diagnose.
Diagnostisch onderzoek in geval van AD(H)D en ASS is vaak gebaseerd op kenmerken van het gedrag van je kind. Er wordt wel gespeculeerd over de oorzaak (of het een afwijking in de hersenen is bijvoorbeeld), maar daar is nog onvoldoende over bekend. Er wordt naar mijn idee te weinig gekeken naar wat zich in het kind afspeelt.
Als je kind eenmaal een diagnose heeft gekregen als AD(H)D of PDD-NOS, is de kans groot, dat het vervolgens medicijnen voorgeschreven krijgt. Dat wordt ook van jou verwacht. Je hebt als het ware geen reden meer om nog een kind met lastig gedrag naar school te sturen. Ik weet, dat het bij extreme problematiek effectief kan zijn, maar het gebeurt te vaak en te makkelijk. Meer weten hierover? Lees het boek van Laura Batstra – Hoe voorkom je ADHD.
Veel kinderen passen helemaal niet in één diagnose. Vaak hebben ze van allerlei hokjes wel kenmerken, bijv. AD(H)D, ASS (autisme-spectrum stoornis), hoogbegaafd, hooggevoelig,….. Als je een diagnose laat stellen, versmal je de kenmerken van je kind tot één categorie. Een kind wordt als het ware ergens ‘ingeperst’, nl wat het beste lijkt te passen.
Goede hulp geeft je handvatten om de situatie te verbeteren. Maar het stellen van een diagnose is nog geen hulp. De hulp die je krijgt is vaak is vaak gebaseerd op het gemiddelde kind met die diagnose, dus algemene richtlijnen. Maar is dit voldoende voor jouw kind en is het de juiste hulp voor jouw kind? Lang niet altijd, is mijn ervaring. Dus heb geen te hoge verwachtingen van alleen een diagnostisch onderzoek.
Je loopt het risico om alles wat een kind doet, in het licht te zien van de diagnose. Of teveel te focussen op het probleemgedrag. Een kind is altijd veel meer dan zijn diagnose. Ook kan het kind zich onbewust naar zijn diagnose gaan gedragen, net als de omgeving. Je krijgt een te sterke identificatie met de diagnose.
Let wel: ik zeg niet dat een diagnose nooit een goed idee is. Het kan in bepaalde gevallen zeker wel een nuttige functie hebben. Maar ik vind dat het op dit moment met teveel kinderen te gemakkelijk gebeurt. Dus heeft jouw kind gedragsproblemen en overweeg je diagnostisch onderzoek, neem bovenstaande dan mee in je overwegingen. Want er kan namelijk ook heel goede hulp geboden worden zonder zo’n diagnose. Als je maar goed kijkt en onderzoekt hoe je kind in elkaar steekt. In samenwerking met je kind.
PS Samen met jou of jullie onderzoeken hoe je kind in elkaar steekt en hoe jij je daar beter op af kunt stemmen, dat is precies wat ik doe tijdens een VIP-dag
Help je mij om mijn inspiratie en informatie te verspreiden? Deel dit artikel dan via onderstaande knoppen op de sociale media. Dank je wel!
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.