Als een kind blij is en vrolijk, genieten we daarvan. We hebben geen enkele neiging om in te grijpen. Hoe anders is dat als een kind boos is, of verdrietig. We denken dan dat we het kind ‘er uit moeten halen’. Maar moet dat wel?
Als ik ouders vraag waar ze tegenaan lopen, gaat het vaak over boze buien. En vaak wordt dan ergens ook de opmerking geplaats ‘en het lukt me niet om haar eruit te krijgen’. Het idee is, dat het niet goed is als het kind (zo lang) boos is, en dat je als ouder iets moet doen om dat te doorbreken.
Het gekke is, dat juist dat idee de boze bui in stand houdt. Hoe meer ouders proberen het kind eruit te halen, hoe langer de bui meestal duurt. Ik zie dat als weerstand. In de ouder is weerstand tegen de situatie. Die moet anders. ‘Kan hij nou nooit eens normaal doen, waarom wordt ze zo boos om zo’n kleinigheid, ik heb hier zo geen zin in, ik trek het niet meer, nou is weer de sfeer verpest’, dat soort gedachten.
Of je vindt het zielig voor je kind. Dat kan ook natuurlijk. ‘Het zou zo fijn zijn als hij niet zo boos zou worden, straks doet ze iets waar ze spijt van heeft, wat kan ik doen om dit te laten stoppen’, enz. Of het nu frustratie is bij jou of medelijden met je kind, in beide gevallen accepteer je in feite niet wat er is.
Terwijl: het is er al. En dat is geen probleem. Emoties horen bij het leven. Ze zijn een normale energiebeweging, zou je kunnen zeggen. Een ophoping van energie die een uitweg naar buiten zoekt. En dat kun je maar beter zijn gang laten gaan.
En daar komt nog iets bij. Als je je kind probeert te helpen door het te laten stoppen met huilen of boos zijn, geef je impliciet de boodschap dat deze emoties niet oké zijn. Dat ze weg moeten. En vooral: dat het erg is.
Maar het is niet erg. Het is niet erg om verdrietig te zijn, het is niet erg om boos te zijn. Het gaat namelijk altijd weer voorbij. Hoe minder we ons ermee bemoeien, hoe eerder het voorbij is. Bij oudere kinderen kan het wel langer duren, omdat zij al ‘geleerd’ hebben om met hun denken de emoties te voeden.
Dan kan het helpen om je kind dit uit te leggen. ‘Breng eens je aandacht naar de sensatie in je lichaam, waar voel je het, wat voel je precies? Dat heeft geen woorden nodig. Ga maar kijken wanneer de sensatie verdwijnt’. En dat is dan vrij snel, als je er niet een heel verhaal omheen bouwt.
Hoef je dan helemaal niets te doen? Nee, in feite niet. Tenzij de manier waarop je kind zijn frustratie uit, schadelijk is voor mensen of spullen. Dan kun je ingrijpen door je kind een alternatief te bieden, weg te halen uit de situatie, o.i.d
Maar dat kan dus heel goed zonder weerstand, zonder verhaal over hoe erg het is, zonder emoties aan jouw kant. Simpelweg in actie komen, omdat de situatie dat vraagt.
En dat is dus heeeeeel fijn voor je kind :). Als jij rustig blijft en de emotie van je kind accepteert, voelt je kind zich niet afgewezen. Dan is de bui eerder over en is er weer ruimte voor ontspanning. En dat maakt dat je kind ook rustiger wordt, minder gespannen en (veel) minder snel gefrustreerd.
Probeer dit eens uit, kijk eens wat er gebeurt als jij niets doet. Ook als je kinderen bijvoorbeeld ruzie maken, de kans is groot dat het vanzelf ook weer stopt. Dat is een natuurlijk gebeuren, zoals je ook bij dieren kunt zien. Even is er veel kabaal en onrust en even later is de rust weer gekeerd. Ook niet meer dan een beweging van energie, hoef je niks aan te doen 😊
Wat levert dit inzicht jou op? Vertel het me hieronder, ik lees het graag.
En vind je dit blog waardevol, wil je het dan voor me delen? Dank je wel!
Ben jij je kind de baas? Of heb je wel eens het idee dat je kind de baas is in huis? Een pittig kind kan heel dwars zijn. En heel vasthoudend. Hoe hou jij daar grip op? Ik zal je laten zien hoe eenvoudig dat eigenlijk is.
Een interessante uitdrukking: de baas zijn. Iemand kan de baas zijn over een ander, dat vindt die laatste meestal niet zo fijn. Jouw kind wil dan ook niet dat jij de baas bent, misschien hoor je dat wel letterlijk: ‘jij bent niet de baas over mij’.
Maar de baas zijn kun je ook opvatten als dat je iets aankunt. Je kunt ook een situatie de baas zijn, dat betekent dan dat je er tegen opgewassen bent. Bijvoorbeeld de uitdagingen die het opvoeden van een pittig kind met zich meebrengt.
Hoe word jij nu je kind de baas zonder de baas te spelen? Dat is eigenlijk niet zo ingewikkeld, er zijn maar een paar dingen voor nodig. Ik zal je laten zien welke dat zijn.
DUIDELIJKE STRUCTUUR
Zorg voor heldere afspraken en routines. Hoe voorspelbaarder je bent, hoe beter je kind daar bij gedijt. En er is nog een belangrijk voordeel.
Hoe meer de dingen al geregeld zijn, hoe minder je je kind in het moment hoeft te ‘sturen’. Je hoeft alleen maar aan de afspraak of gewoonte te herinneren. Herinneren voelt voor een kind heel anders dan dat jij opeens, ‘uit het niets’ iets van hem of haar wil.
ACHTEROVER LEUNEN
Nu je kind weet wat er verwacht wordt, mag je de verantwoordelijkheid veel meer bij je kind laten. Ook als je kind nog jong is. Herinner je kind aan wat de bedoeling is, ga ervan uit dat dit gebeurt. En laat het idee los dat jij de hele dag moet zorgen dat je kind doet wat er (volgens jou) gedaan moet worden.
Het is verrassend hoeveel rust en ruimte dat geeft. Bovendien: de controle die jij zo graag wil, is in feite een illusie. Hoe vaak gaat het leven niet anders dan jij had gewild, ook al had je nog zo je best gedaan?
Het leven wat meer zijn gang laten gaan, maakt alles veel makkelijker. Het scheelt zoveel energie als je stopt met alles te willen voorkómen. Of te willen fixen als er iets ‘mis’ is gegaan.
ALLES IS EEN LEERPROCES
Nu ben je altijd druk met de korte termijn. Altijd maar zorgen dat je kind …. (doet wat er verwacht wordt of moet gebeuren). Maar dat is eindeloos! Elke ochtend is er weer een nieuwe dag. Geen wonder dat je er ’s ochtends al tegenop kunt zien.
Maar je mag dat loslaten, het gaat om de lange termijn. Alles is een leerproces. Ook al gaat het in het begin niet zoals jij wilt, op de langere termijn zal je kind leren om zich aan regels en afspraken te houden. En dan wordt alles makkelijker. Zeker als jij je er niet zo druk meer over maakt.
BLIJF RUSTIG BIJ WEERSTAND
Emoties horen bij het leven, dat is niet erg. Het is niet erg als je kind boos wordt. Hooguit is het handig om te zorgen dat je kind geen brokken maakt of jou geen pijn doet. Maar voor schreeuwen of schelden hoef je niet bang te zijn. Niet dat het wenselijk is natuurlijk, maar het is niet erg.
Natuurlijk roept het gedrag van je kind van alles bij jou op. Gedachten en (daardoor) ook emoties. Dat is logisch. Maar ook dat kun je leren zien als iets wat er gebeurt en wat niet erg is. Omdat het menselijk is. En daardoor wordt het allemaal veel minder erg. Bovendien zijn er technieken om jezelf te kalmeren, als dat nodig is.
EN DAN …
ja, dan komt er werkelijk rust. Wordt thuis weer een plek om te ontspannen. Kun je het weer leuk hebben met je kind. Is het gedenk en het gepieker en het harde werken voorbij.
Lijkt je dat wat? Ik heb een nieuwe online workshop ontwikkeld, waarin je ontdekt, hoe je deze 4 elementen precies in praktijk brengt. Er is maar plek voor een beperkt aantal deelnemers, waardoor er veel ruimte is om je persoonlijke vragen in te brengen.
Interessant? Hier lees je wat het jou in slechts één dagdeel oplevert!
Delen wordt zoals altijd gewaardeerd. Je reacties lees ik ook graag. Heb je vragen over de workshop, stuur dan even een mailtje naar karla[at]ontspannenopvoeden.nl
Een driftbui van je kind is niet leuk, daar weet ik alles van. En zeker niet als het regelmatig gebeurt. Dus het is niet meer dan logisch dat je probeert dat te voorkomen. En toch is het beter om er niet bang voor te zijn.
Links
Veel ouders die ik spreek vertellen dat ze ‘op eieren lopen’. Misschien herken je dat zelf ook wel. Altijd bezig om het zo te sturen dat er geen driftbui komt.
En dat is logisch, want het is echt niet leuk. Ouders houden, zoals zoveel mensen, van harmonie en gezelligheid in huis. Pittige kinderen kunnen veel invloed hebben op de sfeer in huis.
Toch werkt het averechts. Want dat ‘op eieren lopen’ geeft spanning in jezelf. En die spanning voelt je kind ook. Dus je verhoogt onbewust de spanning in de sfeer, die je kind ook weer kwijtmoet. En dus vergroot je de kans op een boze bui.
Van mij mag je dus per direct stoppen met het lopen op eieren. Scheelt ook veel energie trouwens (!). En weet je wat ook zo is? Je hoeft eigenlijk helemaal niet bang te zijn voor een boze bui.
Want een boze bui is alleen maar precies dat. Een boos kind. En dat gaat ook weer over. Als je je er niet meer tegen verzet, maar het kan accepteren zoals het komt, scheelt dat enorm. De boosheid kan makkelijker weg. En zelf kun je kalm blijven, waardoor er ook geen escalatie volgt.
Een boze bui hoeft helemaal geen scène te worden. Het kan gewoon blijven wat het is, een boze bui. Het enige wat nog inspanning vraagt van jou, is je kind te begeleiden bij het uiten van de boosheid.
Want boosheid is oké, dat hoort bij het leven en heeft zeker ook een functie. Want zonder boosheid weet je ook niet waar je grenzen en liggen. Dus die moet je altijd accepteren als ouder. Alleen de manier waarop je kind de boosheid uit, daar heeft hij of zij meestal wat te leren.
En ook dat hoort bij het leven. Het zal niet in één keer ‘goed’ gaan (het helpt trouwens ook enorm om niet meer te denken in termen van goed en fout, maar het leven te nemen zoals het komt. Maar dat terzijde). Het is een leerproces, zoals het hele leven dat eigenlijk is. Niets om je druk over te maken als je het goed beschouwt 😊
Ik ben benieuwd naar je reactie, kun je hier wat mee? Laat het hieronder weten. Ook fijn als je het deelt op social media, dank je wel!
Ouders van pittige kinderen hebben vaak moeite met de boze buien van hun kinderen. Hun kind kan enorm gefrustreerd zijn en zeker als je zelf ook gevoelig bent als ouder, dan kan dat veel impact hebben. Je kunt jezelf helpen door er anders naar te kijken.
Emoties horen bij het leven. In feite is het niet meer dan energie. Ik heb het weleens zo gelezen: e-motie, beweging die naar buiten wil. Het is een natuurlijk gebeuren dat, als je het niet tegenhoudt, niet zo lang hoeft te duren.
Maar dat is nu precies het punt. Onbewust houden we het wel in stand. Onze eigen emotie houden we in stand door het te voeden met gedachten. Bijv ‘ik wil dit niet, het moet ophouden, ik trek het niet meer, dit is belachelijk, ik word totaal genegeerd, hij moet nu echt stoppen, ze zit me enorm uit te dagen’, enz.
Zou je deze gedachten niet hebben, dan zou je eigen frustratie snel over zijn. Of er überhaupt niet zijn. Je gedachten zijn echt als voeding voor je emotie. Met verdriet is het net zo. Als je er de ene na de andere verdrietige gedachte aan vastkoppelt, dan wordt het verdriet steeds intenser. En houdt het langer aan.
Dat is één. Het tweede is, dat jouw weerstand ook de emotie van je kind in stand houdt. Zelfs al zou je uiterlijk rustig lijken, maar in jou gaat het tekeer met wat ik noem ‘weerstandsgedachten’ (‘dit is niet normaal, het moet stoppen, het is ook altijd hetzelfde liedje, …), dan is het net alsof de emotie van je kind niet weg kan. Net als een onweersbui, die blijft hangen.
Het helpt dus enorm als je je hier van bewust wordt. Als je leert om emoties niet meer te voeden met gedachten. Als het je lukt om te accepteren wat er gebeurt en je weerstand opgeeft. Zie het als iets wat nu eenmaal gebeurt. Als het onweert word je toch ook niet boos op de wolken of op de natuur?
Accepteer emoties als iets wat bij het leven hoort. De zon schijnt nu eenmaal niet altijd. Er kan niet altijd harmonie zijn. En dat is helemaal niet erg. Het wordt pas erg als wij vínden dat het erg is. Als we het niet willen.
Dus probeer het niet voor te zijn, probeer het niet te fixen, laat het gewoon gebeuren. Het enige wat je hoeft te doen is je kind te helpen om het op een goede manier te uiten. Een manier die geen mensen of dingen beschadigt.
En dat is een leerproces. En ook dat hoort bij het leven. Kinderen hebben dingen te leren. En zoals sommige kinderen meer moeite hebben met het leren praten of met hun motoriek, zo hebben andere kinderen meer moeite (en meer tijd nodig) om te leren hun emoties te beheren.
Als je er op deze manier wat ‘nuchterder’ naar kijkt, dan zul je merken dat het minder spanning geeft. En kan het zo maar zijn, dat je kind minder vaak boos wordt. En in elk geval, dat het sneller voorbij is. Voor je kind is het ook heel fijn om te merken, dat jij niet van je stuk raakt. Dat biedt veiligheid.
Helpt dit? Zou je hiermee makkelijker rustig kunnen blijven, denk je? Ik hoor het graag, hieronder bij de reacties. En als je het wilt delen: graag! Dank je wel.
Pittige kinderen zijn vaak kinderen die moeite hebben met schakelen. En als het anders gaat dan ze verwacht hadden kan dat zo maar een boze bui veroorzaken. Soms zonder dat je het zag aankomen. Hoe kun je je kind hierin het beste helpen?
Een kind dat niet zo flexibel is, heeft doorgaans behoefte aan duidelijkheid. Weten waar hij of zij aan toe is, geeft rust. Daarom is het belangrijk om te zorgen voor een heldere structuur in huis, een duidelijke dag- en weekindeling, die ook zichtbaar is voor je kind.
Vergis je niet, ook al lijkt je kind het niet nodig te hebben, toch is het vaak fijn om deze dingen wel zichtbaar te maken. Beter teveel dan te weinig duidelijkheid.
Ook is het handig om je kind voor te bereiden op situaties die niet alledaags zijn. Bijvoorbeeld een bezoek aan de tandarts, op bezoek gaan bij vrienden van jullie of thuis bezoek ontvangen. Vertel je kind van tevoren wat hij of zij kan verwachten. Hoe het eruit zal zien, wie er nog meer komen, enz. En ook wat er van je kind wordt verwacht.
In zijn algemeenheid kun je stellen dat kinderen die niet zo flexibel zijn, vaak meer uitleg nodig hebben dan je denkt. Omdat ze vaak anders denken, een andere logica hebben of gewoon preciezer willen weten hoe of wat, zodat ze in de duidelijkheid kunnen ontspannen.
Hoe beter je dus de verwachtingen van je kind managet, hoe kleiner de kans op uitbarstingen. Daarom zijn verrassingen niet altijd een goed idee. Want dat geeft je kind ruimte om zelf te fantaseren wat de verrassing zal zijn en de kans is groot dat dit niet is wat er in werkelijkheid gaat gebeuren.
Het probleem is natuurlijk dat dingen vervolgens niet altijd precies zo gaan als de bedoeling of de verwachting was. En juist dat is dan weer lastig bij een niet zo flexibel kind. Daarom kan het helpen als je er aan toevoegt: ‘en misschien gaat het anders dan wij nu denken, kom dan maar bij me, dan zal ik je uitleggen wat er aan de hand is’.
Het helpt ook als je alleen al snapt wat er bij je kind gebeurt als het anders gaat dan verwacht. Je kunt het dan benoemen, zodat duidelijk wordt wat er aan de hand is. Ook voor de andere aanwezigen. “Ze had verwacht dat we met zijn allen aan tafel zouden eten i.p.v. met de kinderen apart, want dat is bij ons thuis de gewoonte met een verjaardag”, bijvoorbeeld.
Bereid jezelf erop voor dat je kind tijd nodig heeft om te schakelen. Dus geef je kind die tijd. Het verdient zichzelf terug als het ware. Want een conflict met een boos kind kost nog veel meer tijd.
En als je een probleem ziet aankomen, omdat iets niet door kan gaan bijvoorbeeld, kun je het een beetje inkleden: “oh,oh, er is een probleem. Het is heel erg jammer, maar misschien weet jij een oplossing. We zouden vanmiddag gaan zwemmen, maar nu zie ik net op de website dat het gesloten is i.v.m.onderhoud. Wat nu?”
Vind je dit handige tips? Dan is het fijn als je ze met anderen deelt. Gebruik de social media knoppen.
en misschien heb je een opmerking of een toevoeging, ik hoor graag van je bij de reacties.
Dank je wel!
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.