Tag Archives forontspannen opvoeden

De basisprincipes van Ontspannen Opvoeden

Nu ik ga stoppen met Ontspannen Opvoeden (bijna helemaal, individuele coaching blijft mogelijk), dacht ik: ik ga jullie nog één keer de basisprincipes op een rijtje aanbieden. Voor de helderheid en voor de herinnering. Dus bij deze.

1 Het is onmacht, geen onwil

Ook al lijkt het of je kind het expres doet, het is niet waar. Er is altijd een reden waarom een kind doet zoals ie doet. Op oppervlakkig niveau kan het bewust lijkt, maar er zit altijd iets achter. Wat maakt dat je kind niet beter weet om te doen dat dit, wat er nu is.

Ik heb ooit gelezen in een boek van Ross W. Greene: Een kind doet het goed als hij het kan. En daar kan ik met goed in vinden.

2 Hulp i.p.v. correctie of een standje

Daar vloeit uit voort dat je kind dus geen boosheid van jou nodig heeft, geen standje en geen straf. En vaak zelfs geen uitleg, want de meeste dingen weten ze allang, alleen … het lukt niet.

Dus vraag jezelf af ‘Wat is er aan de hand?’ ‘Wat heeft mijn kind nodig om het wél te kunnen?’

3 Vraag het aan je kind

Het antwoord op die vraag hoef jij niet paraat te hebben. Integendeel. Het kan heel nuttig zijn om veel meer met je kind in gesprek te gaan. Echt in gesprek, waarbij je vooral luistert.

Zodat je kind met een oplossing kan komen, of in elk geval iets kan vertellen over wat er dan gebeurt, wat hij of zij op zo’n moment ervaart. Zodat jullie samen op zoek kunnen gaan naar wat helpt. De module Oplossingsgericht gesprek vertelt je hoe je dat voor elkaar krijgt.

4 Taal doet ertoe

Jij-taal is oordelend (jij kunt dat nog niet, je bent moe, enz.) of bevelend (je moet nu je schoenen aan doen, bijv.). Daar houden kinderen niet van (net als wijzelf overigens). Ik-taal is veel effectiever. Maar ook respectvoller. (lees hier over de ik-boodschap). Mooie woorden om te gebruiken zijn verder ‘lukken’ en ‘wennen’, omdat ze niet afwijzen én perspectief bieden.

5 Maak heldere afspraken

Alle kinderen, maar zeker de pittige onder hen, houden van duidelijkheid en voorspelbaarheid. Daarom is het handig om afspraken te hebben over terugkerende situaties. Wat wanneer wel en niet, op welke manier en in welke volgorde, enz.

Zo kunnen routines ontstaan, waar het kind in kan gedijen. Want discussies zijn niet meer nodig. Hooguit hoef je te verwijzen naar een afspraak of regel. Dat voorkomt dat jij in het moment je kind moet aansturen door een opdracht te geven, waar je kind vaak tegenin gaat.

6 Acceptatie

Er is wat er is, nu. Dus je weerstandsgedachten (‘ik ben er klaar mee, dit is niet normaal, kan het nou nooit eens …, ik trek het niet meer) zijn vrij zinloos’, hoe begrijpelijk ze ook zijn. Wat er is, is er al. Gelukkig hoef je deze gedachten niet te geloven, je hoeft er niets mee. Laat maar gaan.

Er is geen probleem. Er is alleen iets wat je graag anders had gewild. Maar het is niet het einde van de wereld. Het gaat ook weer voorbij. Blijf kalm en zie wat je kind nodig heeft.

7 Laat de verantwoordelijkheid bij je kind

Ook al is je kind nog jong, toch is het al haar of zijn leven en niet van jou. Het is jouw taak om te zorgen voor duidelijkheid, het is niet jouw verantwoordelijkheid dat je kind zich daar ook aan houdt. Dat kun je namelijk niet.

Je hebt niet de macht over je kind (zie ook  dit blog). Het is wel jouw taak om afspraken te handhaven. Ook al is dat soms simpelweg herhalen wat de afspraak is en dat het hopelijk een volgende keer wel lukt. Maar of dat lukt, daar ga jij niet over.

Dat scheelt heel veel stress en energie. Je kunt meer ‘achteroverleunen’, wat de ontspanning ten goede komt. Het vraagt wel dat je ‘er mee kunt zijn’ als er iets ‘mis’ gaat. Als je kind niet doet wat de bedoeling was. Of als je kind iets meemaakt wat niet fijn is. Dat geeft niet, dat is leven. Bovendien leert jouw kind vooral door ondervinding, niet door jouw woorden.

8 Alles is een leerproces

Als iets ‘niet goed’ gaat, ondanks dat er een duidelijke afspraak of regel is, dan is dat geen ramp. Het is simpelweg het leerproces dat leven is. Dat is nuttig om je te realiseren. Dat er eigenlijk nooit iets mis gaat. Het enige wat er aan de hand is, is dat je kind iets doet wat jij niet fijn vindt. Niet erg. Kijk gewoon wat je kind helpt om het wél te kunnen. Het gaat tenslotte om de lange termijn en niet om de korte termijn.

9 Een boos kind is geen strijd

Vanwege die lange termijn is het dus ook nuttig om afspraken te handhaven. Ook al word je kind boos, dat is niet erg. Op de korte termijn betekent dat gedoe, op de langere termijn zorgt het dat je kind wél heeft geleerd zich aan afspraken te houden.

En onthoud: een boos kind is geen strijd. Als jij accepteert dat je kind boos is, daar niet tegenin gaat, er niet gefrustreerd door raakt, dan is er geen strijd. Dan is er een boos kind geen probleem. Hooguit heeft je kind ook nog iets te leren hoe die boosheid op een goede manier te uiten.

10 Er is niets mis met je kind

Je kind is perfect gemaakt om het leven aan te kunnen. Vertrouw daar op. Je kind heeft zoals iedereen het vermogen om nieuwe dingen te leren. Niets en niemand blijft zoals het is. Verandering is een eigenschap van het leven. En er is altijd alleen wat er NU is. En daar komt vanzelf een antwoord op, als dat nodig is.

Dit zijn de belangrijkste principes van ontspannen opvoeden. Er valt natuurlijk nog veel meer over te vertellen, maar dat heb ik eerdere blogs gedaan😊. Over elk onderwerp kun je wel één of meerdere blogs vinden op deze website.

En heb je toch nog behoefte aan meer toelichting en meer praktische handvatten: maak dan gebruik van de uitverkoop die nu gaande is. Hier vind je de mogelijkheden om heel goedkoop aan extra ondersteuning te komen.

Alle ballen in de lucht houden?

Een veelgebruikte uitdrukking tegenwoordig is ‘alle ballen in de lucht houden’. Het gaat ervan uit dat je verschillende taken hebt, die je allemaal goed moet uitvoeren. Je verschillende rollen (ouderschap, werken, zelfzorg, relaties) allemaal goed vervullen. Maar wat nu als deze aanname niet klopt?

Eigenlijk is het leven heel eenvoudig. Alleen maken we het ingewikkeld. Of liever gezegd, ons denken lijkt dat te doen. Want laten we even kijken wat leven eigenlijk is, hoe het werkt.

Om te beginnen is het altijd nu. Als je deze woorden leest, is dat nu. Dat klinkt als een open deur, maar laat het even tot je doordringen. Het is nooit ‘niet nu’. Het enige dat ‘bestaat’, het enige wat we ‘hebben’ is NU.

Alles wat niet nu is, is er niet. Het bestaat enkel en alleen in ons denken. Alles wat geweest is, of het nu een minuut geleden is of dertig jaar, bestaat alleen in ons hoofd, in de vorm van gedachte herinneringen. Die nogal onbetrouwbaar zijn, zoals je weet, maar dat terzijde.

Alles wat er NOG niet is, de toekomst dus, bestaat helemaal niet. Nergens. Je, we kunnen scenario’s verzinnen, daar zijn we heel goed in. Je denken creëert soms een leuk scenario, als je je ergens op verheugt. En soms een heel eng scenario, als je ergens bang voor bent. Dat laatste lijkt bij sommigen van ons nogal favoriet.

Dus. Dit is het enige wat er is. Dit. Hier. Nu. En er kunnen in dit NU gedachten verschijnen over zojuist of straks, maar de inhoud van die gedachten is niet wat er nu is. Snap je?

En waar zijn al die ballen dan? Nou, ook in je denken. Die zijn er ook niet nu. Als je nu op je werk bent, is thuis er niet. Zijn je kinderen er niet. Je kunt wel aan ze denken en druk bezig zijn in je hoofd met wat er thuis allemaal moet. Maar eigenlijk is dat onzin. En zonde van de energie. (Tenzij je even een boodschappenlijstje maakt omdat je op het punt staat om vanaf je werk via de winkel naar huis te gaan).

Ben je thuis, dan is je werk er niet. Zelfs de was is er niet, als je er niet mee bezig bent. Je kind is er niet, als ze niet voor je neus staat. Dus eigenlijk maak je je voortdurend druk over dingen die er op dat moment helemaal niet zijn. Je bent aan het jongleren met ballen in je hoofd!

Wat dit inzicht mij heeft opgeleverd: veel meer rust en ontspanning. Want er is wat er is. En wat er niet is, is er niet en hoef ik op dat moment niks mee. Het wordt rustiger in je hoofd en je bent meer aanwezig. En dat werkt zo ontspannend.

Dus zien dat er helemaal geen ballen zijn om in de lucht te houden, is de beste manier om te ontspannen in wat er hier en nu is. Waardoor vervolgens, per ongeluk en helemaal vanzelf, al die dingen in je leven veel makkelijker lijken te gaan. Mooi, toch?

Is dit verhelderend voor je? Helpt het? Geeft het een nieuw perspectief? Zo ja, wil je het dan delen? Dank je wel. En ik ben benieuwd naar je reactie, laat het me weten!

Wil je nog meer ontspanning? Kom dan naar de tweedaagse en ontdek hoe opvoeden en eigenlijk je hele leven makkelijker en meer ontspannen kan. Nieuwsgierig? Kijk hier.

De kracht van het niet weten

In dit blog eens een heel ander inzicht dan dat je meestal door mij krijgt aangereikt. Of door anderen. Meestal krijg je antwoorden op je vragen. Maar nu wil ik eens het licht laten schijnen op de kracht van het niet weten.

Mensen, ook de ouders die bij mij komen, zijn altijd op zoek naar handvatten. Concrete tips. En dat is logisch en ik geef het ook graag. Tegelijkertijd is het ook een uiting van onze onzekerheid en het zoeken naar houvast. Terwijl in het niet weten ook een kracht schuilt.

Als ouder heb je meestal het idee dat jij ‘het’ moet weten. Immers, je kind(je) heeft jou nodig, leunt op jou, kan niet zonder jou. Jij helpt het kind door het leven met jouw kennis en ervaring. Dat is toch al dan niet bewust het uitgangspunt.

Logisch dan, dat het heel ongemakkelijk voelt als je het niet weet. Regelmatig doen we dan alsof we het wel weten. Want we denken dat het goed voor ons (onzekere) kind is dat wij weten wat goed is. Onzekere ouders, daar wordt een kind ook niet zekerder van.

En natuurlijk is dat waar. Als jij onzeker en twijfelend bent als ouder, dan wordt je kind daar niet steviger van. Want het ervaart geen stevige basis bij jou, geen anker. Dat kan misschien wel een beetje onveilig voelen, vooral als je kind veel behoefte heeft aan duidelijkheid.

Tegelijkertijd is er ook een andere vorm van niet weten mogelijk. Namelijk het soort niet weten dat niet onzeker maakt. Omdat je vertrouwt dat er wel een antwoord komt. Omdat je weet dat het antwoord er is, alleen jij of jullie zien het nog niet.

Dat is een vorm van niet weten die krachtig is. Waarom? Omdat het maakt dat je open bent. Openstaat voor mogelijke antwoorden. Beter kijkt, beter luistert, en dus ook kunt  zien en horen wat er toe doet.

Want dat is de andere kant van de medaille: de zwakte van het ‘weten’. Ten eerste kunnen we helemaal niet weten wat goed is, dat moet nog blijken. We kennen allemaal wel een situatie, die ‘niet goed’ ging en waar vervolgens toch iets ‘goeds’ uit voortkwam.

Bovendien is ‘goed’ ook maar een oordeel. Wat de één als goed ziet, hoeft dat voor een ander niet te zijn. Dus hoe kunnen we weten wat goed is voor ons kind? (Even afgezien dan van duidelijke narigheden en ellende als ongelukken, mishandeling, enz.)

Maar het grootste nadeel van denken dat je het weet is dat je niet meer open bent. Je komt in een soort fuik met je bewustzijn. Want jij hebt al besloten hoe iets zou moeten gaan. En juist daarmee kun je het ‘verkeerde’ creëren. Omdat je niet meer oppikt wat er toedoet. Omdat je het niet merkt als het leven, of je kind, een andere kant uit wil.

Dus mijn advies (toch een tip 🙂 ) zou zijn: ontspan in het niet weten. En geloof niet in je ideeën over wat goed zou zijn. Blijf open en kijk welke kant het leven uit wil. Zie het niet weten als een kracht i.p.v. een zwakte. Daar wordt het opvoeden (en je leven) veel makkelijker en ontspannener van!

Ben je hiermee geholpen, geeft het je opluchting en ontspanning? Wat is jouw mening of ervaring? Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je. En delen is ook lief, dan kunnen we ook andere ouders inspireren, dank je wel alvast!

Laten we het simpel houden

We kunnen opvoeden heel ingewikkeld maken. En dat gebeurt ook heel veel. Maar het is helemaal niet nodig. Laten we het simpel houden.

Er zijn veel (impliciete) ideeën over opvoeden. Je moet zus doen als ouder, of juist zo. Er is goed en er is fout. En je wilt graag een goede ouder zijn, maar ben je dat wel?

Er komt heel veel denken bij kijken. En er zijn veel gedachten. En veel concepten. Over kinderen die grenzen nodig hebben, de hele hand nemen als je ze een vinger geeft. Over helicopterouders, curlingouders, en noem maar op.

Maar het is zoveel simpeler dan dat. Opvoeden is naar mijn idee niets anders dan dat je samenleeft met je kind(eren). En in die interactie gebeurt van alles. Zoals er altijd van alles gebeurt in het leven.

Maar de meeste dingen die gebeuren, daar hoef je niks mee. Dat denk je alleen maar. En vervolgens zeg je dat dan ook. Je zegt wat je goed vindt (complimentje, want dat moet ook), wat je fout vindt (tegenwoordig noemen we dat ‘niet oké’) en wat je kind wel moet doen of waar zij juist mee moet stoppen.

En nog afgezien van dat dit natuurlijk totaal averechts werkt bij een pittig kind, is het helemaal niet nodig. Het leven gaat vanzelf, niks bijzonders. Vervolgens komen er dan gedachten op, ook helemaal vanzelf. We vinden ergens iets van. Ook niet erg.

Maar kennelijk vinden we het nodig om in het geval van (ons) kind die gedachten ook te uiten. Maar waarom? Wat heeft je kind eraan te weten dat jij liever iets anders had zien gebeuren in je fantasie? Behalve dan de mogelijkheid om te denken ‘ik heb iets fout gedaan’?

Overigens betekent dat niet, dat je nooit iets wil uitleggen. Natuurlijk doe je dat ook. Maar we praten veel vaker tegen ons kind aan, dan nodig is. Want als je het eenmaal hebt uitgelegd, dan weten ze het wel.

Je hoeft je dus minder te bemoeien met je kind dan je denkt. Alleen als het gaat om veiligheid en gezondheid, heb je een specifieke verantwoordelijkheid. Want anders zou je kind ook wel het huis uit kunnen zodra hij een boterham kan smeren en de wasmachine kan aanzetten, bij wijze van spreken.

Maar vaak is dat ook iets van gezond verstand. Als je kind de weg op wil rennen, hou je hem tegen. Je laat je kind niet met lucifers spelen zonder dat jij erbij bent. Je zorgt dat je kind genoeg gezonde voeding krijgt en voldoende slaap (voor zover je dat in de hand hebt, dan 😊)

En je grijpt in als een kind dingen doet, die een ander of spullen beschadigen. Bijvoorbeeld als een ouder kind een klein kind pijn doet of anderszins dwars zit. Gewoon omdat het je taak is om de jongste te beschermen. Omdat je niet iets moet verwachten van de oudste wat er (nog niet) in zit.

Of als je kind jou pijn doet, ook dat komt voor. Natuurlijk wil je dat niet en laat je dat je kind weten. Pak je je kind vast als het nodig is, of loop je weg.

Maar dat kan ook zonder emoties en verhalen over wat er allemaal mis is met je kind. Dat scheelt veel frustratie in jezelf. Let wel, ik zeg niet dat het niet mag. Want ook dat gebeurt. Maar zien dat het niet nodig is, maakt het wel veel lichter.

Dan kun je een hoop denken over jezelf en over je kind achterwege laten. Zo blijft er veel meer tijd, energie en ruimte over om te genieten van alles wat er in het leven te beleven valt. 

Overigens is het daarnaast ook nuttig dat je je kind zoveel mogelijk duidelijkheid verschaft, zeker als je een pittig kind hebt. Dus zorg je voor heldere kaders en duidelijke afspraken. Daarover een volgende keer meer.

Vind je dit blog verhelderend, inspirerend of ben je het er helemaal niet mee eens? Laat het weten, ik hoor graag van je. En delen is fijn! Dank je wel alvast.

Zo kost het opvoeden je veel minder energie

Ouders van een pittig kind vinden het opvoeden vaak erg vermoeiend. “Het kost me zoveel energie” of “het put me uit” hoor ik vaak. “Als hij eenmaal op bed ligt plof ik op de bank en heb ik nergens meer energie voor”. Hoe kan dat anders?

Het gaat erom dat je doorkrijgt wat het precies is wat je zo veel energie kost. Het is namelijk niet het gedrag van je kind, ook al lijkt dat zo. Ook al lijkt het heel logisch dat je daar moe van wordt.

Het geheim zit hem in de acceptatie. Waar wij moe van worden zijn negatieve emoties. En die ontstaan omdat we niet willen dat er is wat er is. Omdat we niet willen dat er gebeurt wat er gebeurt.

Stel je kind luistert niet of wordt boos of grof tegen jou. Dan schiet je al snel in de weerstand: “dit kan toch niet, dit moet eens een keer afgelopen zijn” bijvoorbeeld, of “ja, hoor, daar gaan we weer….” Of “ik ben hier zo klaar mee!”

Dit verzet, dat zich in jou afspeelt, roept allemaal frustratie bij jou op. En als het vervolgens ook nog escaleert, misschien wel woede of machteloosheid. En die negatieve emoties, vooral ook de machteloosheid, die putten je uit.

Maar dat kan dus anders. Je kunt leren accepteren dat het gaat zoals het gaat. Dat het is zoals het is. Niet dat het gedrag van je kind dan acceptabel is of dat je daar niks mee hoeft. Maar je kunt stoppen met je te verzetten tegen wat er is. Het is zinloos en kost alleen maar energie.

Zie in en accepteer dat je kind een zelfstandig wezen is. Als hij in zijn frustratie besluit te gaan schelden, dan doet hij dat, als zij weg wil lopen, dan doet ze dat. Je hebt je kind niet aan een touwtje, zoals ik al eerder schreef.

Een andere reden dat het je zoveel energie kost is vaak dat je negatieve emoties bij je kind niet kunt laten. Je wilt het oplossen. Je wilt dat je kind weer lekker in zijn vel zit, of dat ze weer in een positieve stemming komt. Of je wilt een boze bui voorkomen.

Maar het hoort bij het leven. Boze buien, balen, gefrustreerd zijn, verdriet hebben, het hoort allemaal bij het leven. En het gaat ook weer voorbij. Het komt en het gaat. Verzet je er niet tegen en probeer niet alles te voorkomen of te fixen. Juist dat kost zoveel energie!

Kortom, het helpt enorm als je leert zijn met wat is. Als je kunt ontspannen in wat er is. Als je je kind zijn of haar eigen emoties kunt gunnen en niet met alles aan de slag hoeft.

Het mooie is, als je dat kunt, dan blijft je geest open in plaats van dat je in de verkramping komt. De kans is veel groter dat je dan wél handelt op een manier die je kind verder helpt.

Als je je verzet opgeeft, kan de situatie zich sneller oplossen. Vaak duren driftbuien dan veel korter bijvoorbeeld. Op de één of andere manier lijkt jouw verzet het juist in stand te houden, alsof de emotie bij je kind niet wegkan.

Is dit makkelijk? Dat hangt er vanaf. Hoe meer je de logica hiervan inziet, hoe makkelijker het wordt. En het is ook gewoon een kwestie van oefenen.

Helpt het? Ja, enorm. Je hele leven wordt er makkelijker van. Het is gewoon oefenen. Dus word je bewust van je eigen gedachtes. Herken je weerstand, je verzet en laat het los. Adem in, adem uit, dit gaat ook weer voorbij 😊

Helpt dit blog je verder? In mijn gratis online training “Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is (en wat dan wél) geef ik nog meer zinvolle tips over het opvoeden van een pittig kind. Meld je hier aan.

Waarom structuur toch heel belangrijk is

Niet elke ouder is enthousiast om een vaste structuur aan te brengen in de dagen. ‘Zo ben ik helemaal niet’, hoor ik vaak. Of ‘Dan moet ik alles vastleggen en dat wil ik niet’. En toch, als je een pittig kind hebt, is het raadzaam. (En je hoeft heus niet alles vast te leggen.)

Pittige kinderen hebben behoefte aan controle. Ze willen graag grip op het leven. Omdat het leven voor hen, als prikkelgevoelig wezen, snel overweldigend is. Hoe meer grip, hoe meer rust.

Er zijn twee manier om grip te hebben, controle te hebben. De ene is zelf bepalen. Want als jij zelf kunt bepalen, dan gebeurt er wat jij wil of wat jij in je hoofd hebt. En dat geeft rust logischerwijs. Vandaar dat pittige kinderen enorm bazig en dwingend kunnen zijn.

De andere manier is voorspelbaarheid. Dan is de kans het grootst dat er gebeurt wat er in het hoofd van je kind zit. En dat is fijn. Want juist de (onverwachte) mismatches tussen wat je kind verwacht en wat er gebeurt, kunnen voor kortsluiting zorgen.

Voorspelbaarheid creëer je door je kind voor te bereiden, uit te leggen wat het kan verwachten. Maar ook door een vaste structuur te hanteren. Met heldere afspraken en vaste gewoontes en routines. Zo weet je kind waar hij of zij aan toe is. En dat geeft rust.

Maar: een vaste structuur heeft nog een heel groot voordeel. Het zorgt er namelijk voor dat jij je kind niet of nauwelijks nog in het moment hoeft te sturen. Daarmee bedoel ik iets van je kind willen of juist niet willen. ‘Doe dit en laat dat’ om het maar kort door de bocht te zeggen. Ongemerkt gaat dat soms de hele dag door.

En precies dat, het gestuurd worden, is iets wat je kind niet wil. Want je kind wil zich niet onderwerpen, wil niet dat jij de baas bent. Dat zeggen ze vaak ook ‘Jij bent niet de baas over mij’. Dus vaste structuren zorgen voor veel minder potentiële conflicten en uitbarstingen.

Bijkomend voordeel: jij kunt meer achterover leunen. De structuur is helder (en zo niet, dan is het tijd voor een goed gesprek) en het is aan je kind om zich daaraan te houden. Consequenties (niet straffen, maar logische, natuurlijke consequenties) zijn voor je kind. Zo creëer je een leerproces, waarin je kind zelf verantwoordelijk mag zijn.

Dus ook al vind je niet dat het bij je past, ook al had je nooit gedacht dat je ooit zo zou leven, het zou zo maar het begin kunnen zijn van een makkelijker opvoedleven. (En stiekem ervaren ouders ook nogal eens dat ze er zelf beter bij gedijen, trouwens 😊) Ik nodig je van harte uit om het uit te proberen.

Heb ik je overtuigd om het in elk geval eens een tijd toe te passen en te kijken wat het oplevert? Of ben je het toch niet met me eens? Misschien heb je vragen of opmerkingen, ik lees ze graag. Het is leuk en zinvol om in gesprek te zijn, vind ik.

En delen is natuurlijk ook heel fijn, dank je wel!

Van je fouten kun je leren

Wat wij als ouders het allermoeilijkst vinden volgens mij, is je kind de ruimte geven om fouten te maken. Zich in de nesten te werken. Niet omdat we vinden dat ons kind alles goed moet doen, maar omdat we zo verschrikkelijk graag willen, dat het ‘goed met ze gaat’, dat het leven fijn voor ze is. Maar toch doen we ze dan te kort.

Vooral moeders hebben er een handje van en dat is eigenlijk ook heel logisch. Ga maar na. Je kind wordt geboren en daar ligt een wezentje dat compleet van jou afhankelijk is. Je start ligt in het zorgen voor je kindje, eigenlijk moet je in het begin altijd beschikbaar zijn. Dus dat is moeder worden: de verantwoordelijkheid voelen voor het welzijn van jouw kind. Je voelt een enorme beschermingsdrang. En natuurlijk ervaren vaders dat ook.

Dit heeft enorme impact op je als je een kind krijgt. En veel ouders vinden het vervolgens heel moeilijk om steeds meer verantwoordelijkheid terug te geven aan het kind. Want je bent gewend geraakt aan het beschermen van je kind. Je wilt dat je kind zich happy voelt, daar komt het in feite op neer.

Logisch dus, dat je die draai naar de verantwoordelijkheid bij het kind laten, niet 1-2-3 maakt. Je weet wel dat je kind ooit onafhankelijk van jou zijn leven zal inrichten, maar dat lijkt iets voor de toekomst. Later, als ie groot is.

Maar die tijd komt eerder dan je denkt. Je kunt bij peuters en kleuters al beginnen om hen eigen verantwoordelijkheid te laten dragen. Laat ze dingen op hun eigen manier doen. Ook al zie je zelf dat het 10 keer beter of handiger kan, daar gaat het niet om. Laat ze hun eigen fouten maken.

Daar krijgen kinderen zelfvertrouwen van. Ze leren ook dat ‘mislukkingen’ niet erg zijn, het leven is gewoon één groot experiment. Zo leer je steeds meer over jezelf en over de wereld om je heen. Zo krijgt een kind grip op het leven. Met de steun van zijn ouders op de achtergrond, zodat het zich veilig weet.

Bovendien: voor veel pittige kinderen met een sterke wil, lijkt dit ook de enige manier waarop ze willen en kunnen leren. Ze nemen niet makkelijk iets van je aan. Willen het zelf uitzoeken en ondervinden.

Vooral bij kinderen, die gemakkelijk in 7 sloten tegelijk lopen of zich steeds weer in de nesten werken, is het moeilijk om ze los te laten. Je hebt als ouder de neiging om ze dingen te verbieden, alleen omdat je bang bent dat het fout afloopt. En natuurlijk, als fout echt fout is, moet je het risico niet nemen en als ouder ingrijpen, maar wees eens eerlijk: hoe vaak is dat het geval?

Geef je kinderen de ruimte om de dingen op hun eigen manier te doen. En gun ze hun mislukkingen, daar leren ze van. Reken ze er niet op af, maar laat ze de consequenties ervaren en leer ze bovenal dat ze altijd iets kunnen doen om de schade te herstellen.

Als ze dat leren, hoeven ze zichzelf ook geen verwijten te maken, zoals wij volwassenen zelf maar al te vaak doen als we iets doms doen. Ze hebben gewoon iets gedaan, wat achteraf niet handig was. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen (schuld bestaat niet, zeg ik altijd, dat is een bedenksel van mensen). Maar je kunt wel de consequenties aanvaarden en kijken wat je kunt doen om de dingen weer in orde te maken.

Als je dit echt tot je laat doordringen en de waarde ervan in kunt zien, kan dat je helpen om meer verantwoordelijkheid bij je kind zelf te laten. Jij kunt dan een steun zijn en een coach voor je kind om hem of haar te helpen het een volgende keer anders te doen. Dan lukt het makkelijker om je kind zijn of haar eigen ongeluk werkelijk te ‘gunnen’.

Immers, als je dat niet doet, doe je je kind in feite te kort. Ook al lijken je intenties zo goed. En natuurlijk blijft het gevoelsmatig lastig, maar dat mag toch? En trouwens, het heeft ook voordelen: je hoeft niet meer zo hard te werken. Je mag wat meer ‘achteroverleunen’. Als je dit onder de knie krijgt, is het dus echt een win-win. Want beter voor je kind én beter voor jou.

Het is één van de belangrijkste principes die aan bod komen in de online workshop Je kind de baas?. In één ochtend leer je daar de 4principes waarmee jij je kind weer de baas wordt, maar dan zonder de baas te spelen. Lees hier verder

Fijn als je dit blog wilt delen met andere ouders, gebruik daarvoor de social media knoppen. En je weet, ik lees altijd met plezier je reactie. Dank je wel alvast.

Mijn kind wil alleen door mama naar bed gebracht worden

Dat is een klacht die ik regelmatig hoor van ouders. En dat betekent dat vaak veel gedoe bij het naar bed brengen. Dat best vaak eindigt met dat mama toch maar in actie komt en het kind in bed stopt. Dat is natuurlijk niet de bedoeling, want het is niet wat jij wil. Ik heb een paar simpele tips voor je.

Ten eerste kan het helpen als je als moeder even een ommetje doet. Want als je er niet bent, kan je kind je ook niet roepen, simpel zat. Dus het werkt. Maar ja, je wil niet altijd verplicht een blokje om, toch?

Maar goed, het kan wel helpen om het makkelijker te maken voor je kind. Om te wennen aan papa en dat dat ook kan. Dus niks mis mee, maar op een gegeven moment wil je het zonder blokje om.

De belangrijkste tip is: geef duidelijkheid. Zorg voor een vaste structuur. Dat kan zijn iedere dag om en om. Dat kan ook zijn vaste dagen in de week. Het maakt in feite niet uit, als er maar een structuur in zit.

En zorg dat die structuur ook zichtbaar is. Pictogrammen oid zijn ideaal daarvoor. Zo kan je kind ’s ochtends al weten wie haar die avond naar bed brengt. En ze kan het zelf nakijken, ze hoeft het niet te vragen.

Natuurlijk gaat dat niet zonder slag of stoot. Zo makkelijk gaat het nou eenmaal niet met pittige kinderen. Ze zullen eerst protesteren, ook al heb je het duidelijk aangekondigd.

Dan zit er niks anders op dan de eerste paar keer de protesten te trotseren. Of te accepteren beter gezegd. Geef volop erkenning. Én: geef perspectief: ‘natuurlijk wil je het liefste mama, mama is de liefste, toch? (knipoog). En weet je: je moet ook gewoon even wennen. Maar ik weet zeker dat je eraan went en dan hebben wij het ook leuk’.

Wat ook kan helpen is dat je wel allebei precies hetzelfde ritueel doet. Het hoeft niet, maar ik zou het wel doen als het helpt. Evenveel liedjes, evenveel verhaaltjes, enz. Als het eenmaal geen probleem meer is, kun je natuurlijk ook kijken hoe je er juist iets bijzonders van kan maken als jij je kind naar bed brengt, wat speciaal is aan jullie moment samen.

Oh ja, en lees voor mama gerust papa. Want het omgekeerde komt natuurlijk ook voor. Of het kind heeft een voorkeur voor de ene mama of de ene papa boven de andere. Het principe blijft hetzelfde. Succes!

Herken je dit, heb je er ook weleens mee te maken gehad? Hoe heb jij het toen opgelost? Ik hoor graag van je. En delen is ook fijn 🙂 Dank je!

Waarom je kind zelf verantwoordelijk mag zijn

De meeste ouders maken zichzelf verantwoordelijk voor hun kind. Of het wel op tijd op school komt (ook al is je kind al een puber), of het huiswerk afkomt, enz. Dat is niet handig, zelf bij jonge kinderen kun je je kind al deels zelf verantwoordelijk laten zijn. Daar zijn verschillende redenen voor.

Eén van de belangrijkste redenen is dat je daarmee uit de machtsstrijd kunt komen. Machtsstrijd ontstaat omdat jij iets van je kind wil, waar een kind het nut (nog) niet van inziet. Jij wil je kind besturen en een pittig kind laat dat niet toe. Met als gevolg: veel strijd.

Een andere belangrijke reden is dat je kind leert door ondervinding. Pittige kinderen willen graag hun eigen ding doen. Ze luisteren niet naar je goedbedoelde aanwijzingen. Ze moeten eerst consequenties ervaren.

Pas dan ontstaat er een motivatie om dingen anders te doen. Om een voorbeeld te geven: laat je kind zelf zorgen dat ze op tijd op school komt. Spreek met de juf af, dat niet jij, maar je kind erop aangesproken wordt als ze te laat komt.

Niet dat je je kind aan zijn lot moet overlaten. Natuurlijk help je je kind om dit te kunnen. Door bijvoorbeeld een checklist of pictogrammen te gebruiken in combinatie met een timer of gewoon met de klok. Zodat het wel voorgestructureerd is en je kind niet verzandt in wat er moet gebeuren.

Maar de verantwoordelijkheid om het ook te doen, ligt dan bij je kind. Zie jezelf als een begeleider, een coach. Als het ‘misgaat’, bespreek dan met je kind wat er nodig is om het wél te laten lukken. Zo laat je je kind niet zwemmen, maar neem je het ook niet over.

Het is dus zowel goed voor jou als voor je kind. Voor je kind is het leerzamer. Voor jezelf scheelt het veel stress, je kunt meer ‘achteroverleunen’. Al zit daar wel een addertje onder het gras: je moet wel leren om te laten gebeuren dat dingen ‘misgaan’. En dat vinden we vaak lastig, maar oefening baart kunst.

En het kan ook zomaar zijn dat je dan positief verrast wordt. Dat iets helemaal niet misgaat, al had jij dat wel verwacht. Dus het is ook heilzaam voor jouw vertrouwen in je kind.

Tenslotte is het beter voor jullie relatie. Je kind voelt zich meer serieus genomen en meer vrijgelaten, jullie hebben veel minder strijd en een beter contact. Wat wil je nog meer 😊

Ben je het met me eens of doe je het al zo? Ik lees graag je reactie hieronder. Ook fijn als je het voor me wilt delen. Dank je wel!

Eigenlijk logisch dat je zoveel strijd hebt met je kind

Als ouders mijn hulp inroepen is dat 9 van de 10 keer omdat ze veel strijd hebben met hun kind. Omdat er vaak gedoe is, ruzie is, hun kind vaak nee zegt en niet meewerkt. Eigenlijk iets wat elke ouder weleens ervaart. Maar dan gewoon elke dag. Elke dag strijd met je kind is uitputtend en maakt ouder en kind niet gelukkig. Hoe komt het nu dat je zo vaak strijd met je kind hebt?

Laat ik maar met de deur in huis vallen: het is NIET omdat je niet kunt opvoeden, omdat jij het allemaal verkeerd zou doen. Als je vaak strijd hebt met je kind, kun je wel heel gemakkelijk dat gevoel krijgen, maar onthoud: dat is niet waar. Het ligt niet aan jou!

Bijna altijd als ik met ouders in gesprek raak, blijkt vroeg of laat in dat gesprek dat hun kind geen doorsnee kind is. Kinderen met specifieke kenmerken. Vaak zijn het kinderen die niet flexibel zijn, prikkelgevoelig zijn, graag de dingen zelf bepalen en behoorlijk temperamentvol zijn. Een pittig kind, noem ik dat tegenwoordig.

Ligt het dan aan het kind? Nee, ook niet. Je kind heeft specifieke kenmerken, maar dat heeft iedereen. Niks abnormaals aan. Het ligt aan de interactie. De combinatie van kind en hoe je met je kind omgaat, je opvoedingsaanpak. Deze kinderen gedijen niet bij de gebruikelijke aanpak in het opvoeden.

Over het algemeen gaan ouders in Nederland vrij vriendelijk met hun kinderen om. Ze geven ruimte en inspraak aan hun kind. Maar als puntje bij paaltje komt zijn ze wel de baas. Zo nodig wordt gedrag gecorrigeerd door belonen of straffen (time out bijvoorbeeld)

En veel kinderen doen het daar op. Niet dat het in mijn visie het beste is wat je je kind kan bieden, maar bij veel kinderen geeft dat niet echt grote problemen. Over het algemeen loopt het wel en eventuele problemen vallen in de categorie “Overal is weleens wat”, je weet wel wat ik bedoel.

Maar de kinderen die ik hierboven omschreven heb, die doen het daar niet op. Die worden snel boos, accepteren moeilijk een nee, willen hun zin doordrijven en strijden desnoods door tot het bittere eind. Ze zullen niet snel jouw gezag accepteren. En juist thuis gooien ze de kont tegen de krib.

Bovendien kunnen ze boos worden omdat ze zich onbegrepen voelen. En vaak is dat ook zo. Omdat ze wat anders in elkaar steken dan de meeste kinderen, worden ze niet echt begrepen. En reageert een ouder onbewust op een verkeerde manier.

Tenslotte word je als ouder door het gedrag van deze kinderen nogal op de proef gesteld. Veel meer dan bij andere kinderen worden jouw emoties getriggerd. En die maken het probleem ook weer groter. Want er zit een grens aan hoe lang jij je geduld weet te bewaren.

Wat is er nu nodig om uit deze strijd met je kind te komen? Daarvoor is een andere benadering van je kind nodig. Eentje die ervoor zorgt dat je kind zich beter begrepen en geaccepteerd voelt. Eentje die recht doet aan de behoefte van je kind aan eigen inbreng. Eentje die jouw handelen veel beter afstemt op de specifieke kenmerken van je kind.

Mijn belangrijkste boodschap is dus: het ligt niet aan jou, het ligt niet aan je kind. Jullie doen allebei je best. Maar je kind heeft iets anders van je nodig. En het goede nieuws is: dat kun je leren.

Concrete tips vind je in mijn gratis handleiding, gratis onlinetrainingen en blogs. Aanmelden voor een online training doe je hier.

Heb je meer hulp nodig, dan kan mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin je goed helpen. Klik hier om te lezen wat het programma hoe dit programma ook voor jou de oplossing kan zijn

Wil je me helpen om deze boodschap verder te verspreiden? Deel dit blog dan voor me. Heel erg bedankt daarvoor! 

En natuurlijk hoor ik graag van je, dat kan hieronder 🙂

>

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten