Vaak hoor ik, dat gedrag waar ouders niet blij van worden, zoals zeuren, boos zijn, niets willen, ruzie maken, het ergste lijkt te zijn aan het eind van de dag. Zeg maar, de avondspits. Net thuis van je werk en het is totaal niet gezellig. Je verlangt alleen nog maar naar het moment dat ze in bed liggen.
Herken je dat? Betrap jij jezelf er ook weleens op dat je denkt ‘ik zal blij zij als ze er in liggen?’ Hoe begrijpelijk ook, leuk is het niet natuurlijk. Hoe zorg je er nu voor dat je ook op die momenten van je kind(eren) kunt genieten?
Laat ik beginnen met te zeggen dat je heus niet altijd van je kind kunt of zou moeten genieten. Natuurlijk zijn er ook momenten dat het even niet zo leuk is. Dat geeft ook niet, dat hoort nu eenmaal bij het leven.
Maar dat structurele ongezellige, dat geruzie eind van de dag, dat hoeft er niet bij te horen. Dat kan echt anders. Door een paar dingen net iets anders te doen en vooral door je bewust te worden van je eigen aanwezigheid.
Om te beginnen: één van de belangrijkste oorzaken is een kind dat geen verbinding voelt. In deze wereld wordt veel van ouders gevraagd. Of in elk geval, lijkt dat zo te zijn. Zeer regelmatig lijkt het leven een afvinklijstje van to-do’s. En voor je het weet wordt de zorg voor je kind ook een to-do. Jammer, toch?
Dus gaat het vaak zo: Ouder komt van zijn of haar werk, nog volop ‘in het hoofd’, want dat is toch voor de meesten van ons de plek waar we rondhangen tijdens ons werk, hoe leuk je werk ook is. En als je dan vergeet om ‘daar uit te komen’ (dat kan natuurlijk niet, maar je snapt vast wat ik bedoel), dan zit je daar nog steeds als je thuiskomt.
Met andere woorden, je bent niet echt aanwezig. En je kind voelt dat. Zeker een gevoelig kind als pittige kinderen zijn. Ook al kunnen ze het niet zo benoemen. Ze missen de verbinding en worden ‘vervelend’. En als je niet oplet, denk je dat het aan je kind ligt.
Maar hoe zou het zijn als je op weg naar huis, op weg naar je kind, weer even met je aandacht in het hier en nu komt? (De enige plek overigens waar je ooit bent geweest en waar je ooit zult zijn). Als je even je zintuigen gebruikt om ‘uit je hoofd te komen’?
Zou je dan niet meer aanwezig zijn? Je kind werkelijk opmerken? Ik denk van wel. Als je weer bewust aanwezig bent, dan kun je er zijn voor je kind. Dan maak je echt contact. Dan is er tijd voor een echte knuffel, echt luisteren of even samen lachen of wat ook maar. Dan voelt je kind dat je er bent.
En dat maakt zoveel uit. Dan ben je ook veel beter in staat om te zien wat je kind nodig heeft. Of er onrust uit moet, of er hoognodig iets van eten of drinken in moet. In plaats van dat je je kind als ‘vervelend’ ervaart. ‘Het kind vraagt’ alleen maar’ aandacht’, wordt er dan gezegd. Ja, dat klopt, en die aandacht heeft het kind dan ook echt nodig.
Ook een praktische tip: praat niet over je werk (of iets anders) met je partner, totdat je kind/je kinderen op bed liggen. Kinderen voelen zich dan al snel buitengesloten en dat is niet het goede moment daarvoor. Je kind heeft jou immers ook de hele dag moeten missen.
Leg telefoons buiten bereik en geef aandacht voor elkaar een vaste plek in de structuur van de avondmaaltijd (zie bijvoorbeeld dit blog). En maak van het eten geen strijd, maar een moment van saamhorigheid. Doe wat je kind helpt, misschien wil het op schoot bij jou, of gevoerd worden. Je kind is moe van alle indrukken, help het te ontspannen. En vergeet alle ideeën over wat je kind op dat moment zelfstandig zou moeten kunnen.
Verbinding is en blijft de basis. Ik hoop dat dit blog je helpt om jezelf daaraan te herinneren. En dat het je inspireert om van het eind van de dag een fijn moment te maken, met echte aandacht voor elkaar. Want daar was het om begonnen toch, toen je aan kinderen begon?
Zit jij ook teveel in je hoofd? Ben je te weinig aanwezig in het hier en nu? Heb je geen tijd om een half uur te gaan zitten mediteren? Geeft niet, je kind kan je helpen.
Op de eerste plaats, als je jonge kinderen hebt tenminste, kun je profiteren van hun gave om altijd in het hier en nu te zijn. In plaats van je te ergeren omdat een peuter of kleuter geen idee van tijd heeft en niet weet wat opschieten betekent, kun je je er ook aan overgeven.
En dat kan misschien wel vaker dan je denkt. Natuurlijk niet als je geacht wordt op enig tijdstip ergens te verschijnen, al dan niet met kind. Hoewel, dat kan wel, als je maar een half uur eerder begint met vertrekken 😊
Maar het kan zeker als er niet iemand op je wacht. Let maar eens op hoe vaak je ongeduldig wordt, zonder dat het nodig is. Omdat jij in je hoofd al bij het volgende bent. Maar je kind heeft geen idee.
Het kan heerlijk ontspannend en verfrissend zijn om in het tempo van je kleintje mee te gaan. Ga er eens rustig bij zitten, kijk wat je kind zo boeit en ervaar dat je daarmee met je aandacht helemaal in het hier en nu komt. Samen naar een beestje kijken, bijvoorbeeld.
Een heel andere manier waarop je kind(ook een wat ouder kind) je kan helpen, is als signaleringsinstrument. Zodra jij namelijk in je hoofd zit, heeft je kind de neiging om ‘vervelend’ te worden, omdat ze de verbinding mist. Zeker pittige kinderen zijn erg gevoelig voor verbinding.
Momenten waarop je dit kan merken, zijn bijvoorbeeld bij het opstaan en het naar bed brengen. Jij bent met je hoofd al bij wat er allemaal moet gebeuren, voordat iedereen op tijd de deur uit is, of op tijd in bed ligt.
En daardoor ben je niet echt aanwezig in het moment. Je kind voelt dat en gaat treuzelen, dingen doen die niet moeten, dingen die je frustreren. Wakker worden! Het is een wake-up call dat je in je hoofd zit. En dat is niet waar het leven zich werkelijk afspeelt.
Een ander berucht moment is als jullie elkaar aan het eind van de middag weer zien. Thuis of op de kinderopvang. Grote kans, dat jij nog flink aan het denken bent (want dat heb je waarschijnlijk de hele dag zo gedaan), misschien nog wel aan je werk, of aan wat er straks moet gebeuren.
En oh, wat is je kind, of wat zijn je kinderen dan vervelend. Lastig zijn ze die kinderen, he, echt vervelend gedrag. Nee, hoor, helemaal niet. Ze geven alleen een seintje: ‘Papa, mama, wees aanwezig, maak verbinding met mij’ .
Neem daar dan even tijd voor. Beter voor je kind. Beter voor jou. Beter voor iedereen en voor de sfeer. Hè, hè, eindelijk hier en nu met je aandacht. De enige plek waar het leven altijd ervaren kan worden, waar jij werkelijk bent.
Ben je het met me eens? Wat is jouw ervaring? Laat het me weten, ik hoor graag van je.
Ook fijn als je het voor me wilt delen, dank je wel alvast.
Het lijkt soms zo moeilijk, om het een beetje soepel te laten verlopen allemaal. Elk gezin kent wel periodes, waarin het niet zo lekker gaat, de sfeer regelmatig verstoord is en er meer irritaties zijn dan normaal. Maar soms is het geen fase meer, dan lijkt het eerder of het erger wordt. Hoe hard je ook je best doet, het lukt je niet om het tij te keren. Wat is er aan de hand?
Wat ik vaak zie (en herken) bij ouders, die ik begeleid, is dat ze van alles proberen om weer grip te krijgen op het gedrag van hun kind(eren). Ze worden strenger, straffen meer of proberen beloningssystemen uit. Vaak helpt dit niet echt. Soms werkt het helemaal niet en soms maar tijdelijk.
Wat er aan de hand is, is dat ouders en kinderen tegenover elkaar zijn komen te staan. De ouder gaat hard aan het werk om het gedrag van het kind beter te krijgen. En, hoe wrang ook, het omgekeerde is vaak het resultaat. Het kind laat het ongewenste gedrag juist vaker zien of er komen andere problemen bij.
Dit leidt tot machteloosheid en frustratie aan beide kanten. Want, vergis je niet, het kind wil vaak ook graag dat het anders gaat. (Ook al denk jij aan zijn of haar houding iets anders af te lezen.) Maar ouder en kind zitten samen vast in een negatieve dynamiek.
Het probleem is dat ouder en kind elkaar niet meer bereiken. Zelfs als je als ouder hierover in gesprek probeert te gaan met je kind, leidt dat vaak tot niets. Je voelt ergens ook wel, dat je je kind niet bereikt, maar het is moeilijk om te snappen wat er gebeurt.
Wat er gebeurt , is dat de verbinding weg is. Je zou kunnen zeggen, dat er twee hoofden tegen elkaar zitten te praten. Maar het hart ontbreekt. Om de problemen op te lossen, moet dus eerst de verbinding hersteld worden. Want verbinding is de basis een gelukkig gezinsleven.
Hoe doe je dat dan, hoor ik je denken. Dat doe je door in gesprek te gaan, maar op een andere manier. Met een open hart en een open houding. Een gesprek waarbij jij geen uitkomst voor ogen hebt. Een gesprek wat leidt tot wederzijds begrip.
Daarvoor is luisteren heel belangrijk. Echt luisteren naar elkaar. En dat moet jij als ouder starten, door naar je kind te luisteren. Hoe je dat doet, heb ik al eens vaker beschreven, bijvoorbeeld hier.
En je doet het door samen naar oplossingen te zoeken. Stop met het zelf, alleen willen oplossen. Alleen al het feit dat je hierin samenwerkt met je kind, werkt bevorderlijk voor de verbinding. Ineens sta je niet meer tegenover elkaar, maar naast elkaar.
Herken jij wat ik hierboven schrijf? Raakt het je en voel je dat dit is wat jouw gezin nodig heeft? Kies dan voor het onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin. Dit programma leert je precies hoe je dat doet, de verbinding herstellen en nog veel meer. Wat ervoor zorgt dat er weer rust en een goede sfeer en samenwerking komt in jouw gezin. Lees hier hoe het programma jou helpt om de rust en verbondenheid in je gezin te herstellen.
Herken jij dit? Wat heb jij hierin ontdekt? Laat het me weten, ik hoor altijd graag van je.
Ook fijn als je dit blog wilt delen, dank je wel alvast.
Veel ouders staan onder druk, merk ik. Ook leerkrachten hebben het druk. Dat leidt tot volwassenen, die maar half met hun aandacht in het hier en nu zijn. En kinderen reageren daarop. Geen wonder volgens mij dat (vooral gevoelige) kinderen gedrag laten zien waar volwassenen dan weer niet blij van worden.
Veel ouders hebben het druk op hun werk. Ze hebben een hoofd vol kwesties en klussen en kunnen het werk moeilijk loslaten. Of vervangen de ene klussenlijst in hun hoofd (werk) door de andere (boodschappen, koken, kinderen naar bed, huiswerk, noem maar op).
Waardoor je niet echt aanwezig bent, niet met je volle aandacht in het hier en nu. Kinderen voelen dat. Die hebben jou de hele dag gemist en willen verbinding. Ben jij niet of maar half aanwezig, dan kan het zijn dat ze ‘vervelend’ gaan doen. Waarmee ze eigenlijk reageren of jou afwezigheid.
Dat maakt een spitsuur als ’s avonds thuiskomen, eten koken, samen eten en kinderen naar bed brengen tot een precair onderdeel van het gezinsleven. Voor veel ouders een enorme uitdaging.
Dus zorg om te beginnen voor verbinding als je thuiskomt. Neem even tijd om je kinderen aandacht te geven. Te kijken wat ze aan het doen zijn. Te knuffelen (ook je grote kind vindt dat fijn!). Dat geldt ook als je ze ophaalt bij de oppas of bij het kinderdagverblijf. Maak bewust verbinding.
Onderdruk je neiging om te gaan haasten, dat werkt averechts. Nu even een kwartiertje aandacht, maakt dat alles daarna soepeler verloopt. Gebruik dit kwartiertje als een moment van mindfulness. Dat werkt ook ontspannend voor jouzelf. Zodat je uit de ‘werkstand’ kunt stappen.
Wat ook kan helpen is je er onderweg al op voor te bereiden. Probeer onderweg naar huis, op de fiets, in de auto of bus en trein al het werk los te laten. Breng je aandacht naar het hier en nu. En realiseer je dat zometeen je kind(eren) je aandacht zullen vragen.
Hetzelfde geldt voor de ochtend. Neem de tijd om wakker te worden, dus zet de wekker gewoon ietsje eerder. Zodat je niet direct in de werkmodus staat van alles wat er moet gebeuren die dag. Dan heb je ook tijd om je kind te knuffelen, verbinding te maken. Ook kinderen aankleden die dat heus al zelf kunnen, is een prima manier om even verbinding te maken.
Het leven is geen afvinklijstje. Het is zo zonde als je van de ene dag in de andere rolt en alleen maar bezig bent met ‘alle ballen in de lucht’ te houden. Laat er gewoon een paar vallen, waarom niet? Wie zegt dat alle ballen altijd in de lucht moeten blijven?
Of maak het jezelf makkelijker door met minder ballen te jongleren. Wat kun je uitbesteden? Waar kun je iemand voor inhuren? Moet alles eigenlijk wel zoals je denkt dat het moet?
Het is een cliché, maar wel waar: voor je het weet zijn je kinderen groot. Vergeet niet waarom je aan een gezin begonnen bent. Zet je gezin en jezelf bovenaan. Zorg dat er genoeg te genieten valt. En doe het nu.
Doe je dat niet, dan is dat niet alleen jammer van de gemiste kans om te genieten met je gezin, maar heb je ook grote kans dat je afstevent op een burnout. En vaak zie je dat mensen het daarna anders gaan doen. Maar dat kan ook daarvoor. Dat kan ook nu.
Dus eigenlijk bij deze mijn oproep: onderzoek eens welke ballen jij allemaal in de lucht denkt te moeten houden. Klopt dat wel? Hoe kun je dat anders doen? Hoe ga jij zorgen voor voldoende momenten van echte aandacht, van verbinding, met je kind(eren), met jezelf (en je partner)?
Meer tips om te leren hoe je beter de verbinding met je kind in stand houdt, krijg je aangereikt in mijn onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin.
Vind je dit artikel de moeite waard om te verspreiden? Dan graag delen via de shareknop, dank je wel!
Hieronder lees ik graag je reactie.
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.