Veel pittige kinderen zijn slechte eters. Je kunt er redelijk wanhopig van worden. Omdat het strijd geeft, waardoor het niet meer leuk is aan tafel. Of omdat je je zorgen maakt of je kind wel genoeg eten binnenkrijgt. Hierbij 5 tips om hiermee om te gaan.
Tip 1 is de moeilijkste, maar ook meteen de belangrijkste: maak er geen strijd van. Want die verlies je. Eten is namelijk één van de weinige dingen waarbij je je kind niet kan dwingen. Je kunt een kind wel te eten geven, maar niet voeden. Je kind bepaalt uiteindelijk zelf of het iets opeet of niet. Dus als je een kind hebt, dat tot het bittere eind gaat, dan wordt het einde ook heel bitter.
Bovendien, door er een strijd van te maken, leg je er teveel druk op. Eten wordt steeds meer een issue. Wat je aandacht geeft, groeit. Dus als je veel aandacht geeft aan het probleem van niet eten, wordt het probleem steeds groter.
Pittige kinderen hebben strijden thuis voor hun autonomie én zijn prikkelgevoelig. Als een kind juist met het eten heel erg dwars ligt, kan het zijn dat ie gewoon weinig lust. Het kan goed zijn dat je kind erg gevoelig is voor geuren of smaken. Of voor de textuur van het eten in de mond.
Maar de kans is ook groot, dat je kind in opstand komt, omdat hij te weinig autonomie in zijn leven ervaart. Juist de dingen waar hij zelf het laatste woord heeft, gebruikt hij dan om zelf de baas te zijn. Dat kan ook verklaren waarom een kind iets soms wel wil eten en soms niet.
Tip 2 is daarom: kijk eens of jij je kind meer ruimte kan geven om zelf baas te zijn. In welke situaties, bij welke beslissingen en keuzes kun je je kind meer zeggenschap geven? Het zou zo maar kunnen, dat daarmee het eten een veel kleiner probleem wordt. Vooral als je een kind hebt met een sterke eigen wil.
Tip 3: Zorg dat je kind overdag al de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt. Zorg dat wat ze aan tussendoortjes krijgt, alleen maar gezond is. Vooral groentes en fruit zijn onmisbaar voor de nodige voedingsstoffen. Denk dus aan stukjes (rauwe groente) en fruit. Maar vergeet ook de eiwitten niet, zuivel bijv. of noten. Het avondeten kan dan ook uit een boterham of een bord pap bestaan.
Koop allerhande verschillende soorten groente en fruit. Probeer uit wat je kind lekker vindt. Wortels of komkommer, maar misschien ook wel bietjes of koolraap. Gedroogd fruit is een heel geschikt alternatief voor snoep. Lekker zoet en toch gezond. Controleer wel of er geen suiker aan toegevoegd is. Als je kind er oud genoeg voor is, zijn noten ook heel gezond, het liefst ongebrand. Ook olijven kun je eens proberen, er zijn genoeg kinderen die ze lekker vinden.
Tip 4: zoek op internet naar ideeën. Er zijn tegenwoordig veel goede blogs te vinden met ideeën voor gezonde, lekkere snacks. Verdiep je in wat goede voeding eigenlijk is, wat je kind nodig heeft. Google eens op “lekker en gezond eten voor kinderen”, dan vind je een hele lijst aan sites met interessante tips.
Tip 5: betrek je kind bij het voorbereiden van het eten. Overleg wat hij lekker vindt, kijk waar hij kan helpen met klaarmaken (kun je ondertussen vast iets proeven). Laat haar de tafel dekken en het gezellig maken, bijvoorbeeld kaarsjes aan. Zorg dat de maaltijd een prettig moment blijft. Een gezellig samenzijn, waarbij ondertussen gegeten kan worden.
Tenslotte: een kind hongert zichzelf doorgaans echt niet uit. Als jij maar zorgt dat wát er binnenkomt veel voedingsstoffen bevat, hoef je je geen zorgen te maken. Maak je je wel ongerust of is je kind moe en lusteloos, overleg dan met de huisarts of op het consultatiebureau of je kind risico loopt op ondervoeding.
Is jouw kind een moeilijke eter? Hoe ga jij daar mee om? Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je. Delen is ook fijn, dank je wel!
Respect vinden ouders erg belangrijk in de opvoeding. Ze willen graag dat hun kinderen respect tonen naar andere mensen. En terecht. Respect is een belangrijke kwaliteit in het samenleven van mensen. Toch laten kinderen (en niet alleen zij!) respectloos gedrag zien. Hoe krijg je een basis van wederzijds respect in je gezin voor elkaar?
Allereerst moeten we even ophelderen wat respect is. Respect is niet hetzelfde als beleefdheid. Wat beleefd is, is afhankelijk van de cultuur. Beleefdheid is een norm, respect is een waarde. Beleefdheid is een manier waarop respect getoond kan worden.
Respect is ook niet hetzelfde als bewondering. Dat is de richting waarin het begrip Respect bijvoorbeeld op facebook lijkt te gaan. Alsof het is wat je toont als je iets bijzonder vindt. Maar je kunt heel goed respect hebben voor het kleine, het gewone.
Wikipedia meldt het volgende: Respect betekent aanzien, eerbied of waardering, die men heeft voor (of ontvangt van) iemand vanwege zijn kwaliteiten, prestaties of vaardigheden. Het woord betekent oorspronkelijk omzien naar, en vandaar rekening houden met.
Voor mij betekent respect een combinatie van waardering en rekening houden met. Waardering niet omdat iemand iets bijzonders doet, maar waardering van wie iemand is, voor iemands eigenheid. Het heeft daarom ook veel te maken met erkenning. Uitstralen dat een ander er toe doet.
Hoe zorg je dat jouw kind respect toont voor jou en voor anderen? Door het voor te leven. Zoals voor zoveel dingen in het leven geldt hier ook: je krijgt wat je geeft. Dus toon respect voor anderen en niet in het minst voor je kind.
Wat betekent dat concreet? Dat je anderen in hun waarde laat. Dat je ruimte laat voor andersdenkenden. Ook binnen het gezin. Dat je kind zijn eigen mening mag vormen. Dat je rekening houdt met haar of zijn behoefte, ook als jij die niet begrijpt of onbelangrijk vindt.
Dus als jij je kind respect geeft, dan krijg je het ook. Mits je ook zelfrespect laat zien, daarover straks meer.
Maar als je goed kijkt, zie je dat wij volwassenen nog regelmatig onbewust het kind niet respecteren. Ook al lijkt het zo (en is het ook zo) dat kinderen veel ruimte krijgen in ons land om hun zegje te doen en er relatief veel rekening met hen gehouden wordt.
Het zit hem vaak in kleine dingen. Tegen (een behoefte van) een kind ingaan, omdat het jou niet uitkomt, omdat jij het beter weet als volwassene, omdat het niet hoort wat je kind wil of doet, omdat jij nou eenmaal de baas bent, bijvoorbeeld. Of omdat jij boos bent en je emoties niet in de hand kunt houden.
Soms zit er ook angst onder als ouders een kind minder respecteren. Angst dat een kind over hen heen gaat lopen. Maar respect tonen voor de eigenheid van je kind is iets heel anders dan hem altijd zijn zin te geven.
Want dan ga je voorbij aan je eigen behoefte of waarde en ben je respectloos naar jezelf. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus zelfrespect is belangrijk, dat je je eigen behoeftes bewaakt. En je eigen grenzen.
Nu kunnen pittige kinderen makkelijk een grens overgaan als ze boos zijn. Het is dus belangrijk dat je een duidelijk signaal afgeeft in zo’n geval. Bijv. ‘als je gaat schelden, kleineren, beledigen oid dan stop ik het gesprek. Ik luister alleen naar je als je fatsoenlijk bent’. En doe dat dan ook. Loop desnoods weg als dat nodig is.
Ook is het nodig om je kind te helpen omgaan met haar of zijn eigen boosheid. Hoe je dat wél op een goede manier uit. Want dat is belangrijk. Boosheid is eigenlijk een kracht, mits je het op een goede manier kunt uiten.
Dus als jij je kind respecteert én ook grenzen aangeeft, ben je een voorbeeld voor je kinderen. En zul je merken dat je kinderen vanzelf respect zullen tonen voor jou en andere mensen. En ook voor elkaar onderling. Zo creëer je een stevige basis van wederzijds respect in je gezin.
Wat daarbij extra kan helpen is een wekelijks gezinsoverleg. Dat is een praktische uitvoering van het uitgangspunt dat ieder gezinslid er evenveel toedoet. Ik zal daar binnenkort een apart blog aan wijden.
Heb jij last van respectloos gedrag in jouw gezin? Dan is het misschien tijd om mijn groepsprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin te volgen. Lees hier waarom.
Vind jij dit artikel zinvol? Deel het dan via op de social media, zodat ook anderen er hun voordeel mee kunnen doen. Bedankt! Ook lees ik graag je reactie hieronder.
Wat ik niet begrijp is dat wij (als maatschappij) onze kinderen nog steeds willen vormen naar onze normen als volwassenen. In onze eigen opvoeding zijn we min of meer gedwongen om ons aan te passen, ons keurig te gedragen. Maar werden we daar gelukkig van? Werden we daar een beter mens van? Ik denk dat het ander kan, moet en anders zal gaan in te toekomst.
Zoveel van de huidige volwassenen hebben psychische problemen, of een burnout, omdat ze te lang over hun eigen grenzen zijn gegaan. Of ze zijn ‘geslaagd’ in het leven, maar toch ongelukkig. We worstelen met wie we zijn en wie we willen zijn. Waar we echt gelukkig van worden, is onszelf kunnen zijn en geaccepteerd worden zoals we zijn. Dat er van ons gehouden wordt om wie we zijn. Dat we onze eigen grenzen kennen en kunnen handhaven. Onze dromen durven te leven.
Zie alleen al het enorme aanbod op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Er zijn zoveel trainingen over het innerlijke kind in ons. Zoveel cursussen om in je kracht te komen, jezelf te durven laten zien, op te kunnen komen voor jezelf, je dromen leven, noem maar op. Dat is op zich heel goed natuurlijk. Het betekent alleen ook, dat we dat nodig hebben, er behoefte aan hebben.
Als je dat ziet is het toch niet meer dan logisch, dan dat we een generatie gaan opvoeden die dat minder nodig heeft dan wij? Een generatie die van jongs af aan bevestigd is in hoe ze zijn, wie ze zijn. Zodat ze zichzelf niet meer hoeven te gaan zoeken als ze eenmaal groot zijn.
Een kind heeft één ding vooral nodig en dat is onvoorwaardelijke liefde. Onvoorwaardelijke liefde betekent acceptatie, vertrouwen en respect. Ruimte geven aan eigenheid. Dus blij zijn met je kind, hoe hij of zij ook is, zijn/haar eigenheid respecteren, steunen en bevestigen. Zo krijgt het kind een stevige basis voor zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen, dus vertrouwen in jezelf, betekent weten dat je uitdagingen aan kunt, maar ook dat je je eigen ideeën mag hebben, je eigen dromen mag waarmaken. Dat je ertoe doet. De ruimte voelen om het leven te leiden dat jij wilt leiden.
Ik geloof onvoorwaardelijk in de goedheid van mensen. En nee, ik ga niet de discussie aan over die paar ernstig gestoorde lieden die vreselijke misdaden begaan of zelfs hele groeperingen. Dat brengt ons nergens. Ik focus liever op al het goede dat ik weet dat er in mensen zit. Het zit alleen soms (vaak) een beetje verstopt onder verdedigingsmechanismes van de persoon, van het ego.
Het treft me elke keer weer, hoe snel mensen elkaar vinden als het hart weer geopend wordt. Daar zit al die goedheid (noem het liefde) verstopt. Dat gaat voorbij aan alle opvattingen, verwachtingen, verwijten. Dan ontstaat verbinding en daar worden we gelukkig van.
Opvoeden is voor mij niet een kind, dat nog niets kan of weet, leren hoe het moet. Opvoeden is juist het kind helpen bij zijn reis door het leven, het ontdekken van wat leven en samenleven met andere mensen inhoudt. Ik geloof in het goede van kinderen en we moeten eerder zorgen dat we dat koesteren, de ruimte geven en niet beschadigen, dan dat we kinderen zo nodig moeten disciplineren.
Toen ik zo’n 20 jaar geleden voor het eerst aan mijn ‘ontdekkingsreis naar mezelf’ begon en ‘mezelf terugvond’ (eigenlijk hele rare termen, want ik was er al die tijd natuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel), dacht ik “En hoe zorg ik er nu voor dat mijn kinderen dit niet hoeven te doen?” Ik kwam er al snel achter dat het zo niet werkt, je kunt geen dingen voorkomen voor je kind. Elk mens, elk kind heeft zijn eigen pad te gaan.
Maar inmiddels is het me wel zonneklaar, dat een opvoeding gebaseerd op respect voor je kind een hele goede stap in de richting is. Ik ben ervan overtuigd, dat als je dát doet, als je je kind bevestigt in hoe hij of zij is (wat iets anders is dan uitgaan van jouw idee hoe je kind is), je kind dan een goede basis heeft om het leven te gaan leiden dat bij hem past. Dat je kind sterk en kwetsbaar tegelijk kan zijn, durft te laten zien wie zij is.
Wat ik wil bijdragen aan de wereld is een respectvolle manier van omgaan met onze kinderen, thuis, maar ook op school en daarbuiten. Omdat het kind dat verdient, omdat je er als ouder gelukkiger van wordt en omdat onze maatschappij er op termijn baat bij heeft.
Het is ook mijn overtuiging, dat dit het opvoeden van de toekomst is. Ook als maatschappij, als mensheid groeien we. En alles wat nu gewoon is, is ook eerst door een groep voorlopers in de wereld gebracht. Ik geloof, dat de ouders, die nu op een onvoorwaardelijke, respectvolle manier hun kind opvoeden tot die voorlopers behoren (en ja, daarbij hoort ook tegenstand en kritiek)
Deze ouders wil ik helpen door ze te steunen, inspiratie en concrete handvatten te bieden. En in het bijzonder de ouders van kinderen met moeilijk gedrag. Omdat deze kinderen ons min of meer dwingen het anders te doen, omdat de ‘oude’ manier van opvoeden niet werkt bij hun. Ze hebben een inmense behoefte aan autonomie, respect, erkenning (ook van hun anders-zijn) en steun.
Ik hoor heel graag of jou dit aanspreekt, of je er iets in herkent, wat jouw drijfveren zijn in het opvoeden of waar je mee worstelt. Schrijf hieronder jouw reactie. En vind je het een inspirerend artikel? Fijn als je het wilt delen, dank je wel daarvoor.
Zoals je in meerder blogs van mij kunt lezen, vind ik goed luisteren naar je kind één van de belangrijkste pijlers in het ouderschap. Met goed luisteren bedoel ik dan: met volledige aandacht en met een open en nieuwsgierige houding. Je zet daarbij je eigen meningen en interpretaties even aan de kant. Wat zijn hiervan de voordelen? Je leest het hier.
Je kind krijgt oprechte aandacht, doet ertoe. Dit komt tegemoet aan de basisbehoefte van ieder mens: ertoe doen. Belangrijk gevonden worden door een ander. Van waarde zijn. Iedereen heeft die behoefte, je kind ook. Oprechte aandacht doet wonderen, als je kunt delen ben je niet meer alleen.
Je kind voelt zich gehoord en begrepen. Bij goed luisteren hoort ook erkenning geven. Teruggeven wat je hoort. Daardoor voelt je kind zich begrepen en serieus genomen. En bevestigd in zijn of haar gevoel of gedachtes. Dat is van enorme waarde voor het zelfvertrouwen, omdat je kind zo leert om op zijn eigen gevoelens en ideeën te vertrouwen.
Je fungeert als klankbord, waardoor je kind zichzelf beter begrijpt. Soms zit een kind ergens mee zonder precies te weten waarmee. Wat er eigenlijk aan de hand is. Vaak is er helemaal geen toelichting of hulp van jou nodig. Niet meer dan geduldig luisteren en teruggeven wat je hoort en waarneemt. Dat schept duidelijkheid, waardoor je kind zelf een oplossing vindt of in elk geval weer verder kan.
Jij begrijpt je kind beter, waardoor je minder snel geïrriteerd raakt. Door goed naar je kind te luisteren leer je hem of haar beter begrijpen. Je ontdekt hoe je kind dingen ervaart, waarneemt en denkt. Juist bij pittige kinderen is dat heel belangrijk. Omdat deze kinderen vaak iets anders in elkaar steken dan de meeste mensen. Als je dat begrijpt zal zijn of haar gedrag je minder snel irriteren.
Omdat je je kind beter begrijpt, kun je makkelijker rekening houden met je kind. Je kunt je eigen gedrag makkelijker afstemmen op je kind. Zeker bij pittige kinderen kan dat een hoop conflicten voorkomen. Je past met name je verwachtingen aan en je weet beter wat je wel en niet van je kind kunt vragen.
Als jouw kind zich gehoord en begrepen voelt, is er vervolgens veel meer ruimte om naar jou te luisteren. Nu komt jouw boodschap veel beter aan. Zolang je kind nog in beslag genomen wordt door zijn of haar eigen gedachten en emoties is daar geen ruimte voor. Dat is de reden dat het vaak niet helpt om je boodschap alleen maar te herhalen. Er moet eerst iets anders gebeuren, namelijk ruimte geven aan wat er in je kind plaatsvindt aan gedachten en emoties. Luisteren dus.
Goed luisteren versterkt jullie relatie. Het leidt tot wederzijds respect. Luisteren zonder oordeel, zonder afwijzing, leidt tot gevoelens van verbondenheid en waardering. Het geeft veiligheid. Je kunt je allebei kwetsbaar opstellen, je laten zien zoals je bent. Je kind voelt zich veilig bij jou en weet dat ie met een probleem altijd bij je terecht kan.
Wil jij ook beter leren hoe je dat nou doet in de praktijk, goed luisteren naar je kind? De module Luisteren laat je precies zien op welke manieren je op een goede manier kunt luisteren naar kinderen, en hoe dat er in de praktijk uitziet.
Vind je dit inspirerende informatie? Fijn als je het deelt, dank je wel.
Heb je aanvullingen, opmerkingen, vragen? Laat het hieronder weten. Ik hoor graag van je.
In tijden van stress (dus ook in deze ‘coronatijd’) neemt het moeilijk gedrag van pittige kinderen vaak toe. Dat betekent meer weerstand, meer driftbuien en meer dwingend gedrag. Wat je kind nodig heeft is ‘ontprikkelen’ oftewel spanning kwijtraken.
In dit blog, dat ik kortgeleden schreef, vind je al wat tips over hoe je kind spanning kan ontladen. Op deze plek wil ik er nog eentje aan toevoegen, namelijk diepe druk.
Diepe druk is een methode die gebruikt wordt voor kinderen die overprikkeld zijn. Het zenuwstelsel is overbelast, de spanning is te groot, er kan niets meer bij. De ontploffing is nabij, zeg maar. Kinderen zoeken die ontlading soms ook echt op door steeds de confrontatie aan te gaan.
Een ontploffing in de vorm van een driftbui of huilbui is ook inderdaad een ontlading. Je herkent vast wel van je eigen pittige kind dat die daarna weer een stuk rustiger is. ‘Zo mak als een lammetje’, dacht ik dan altijd.
Maar je kunt dus ook proberen om diepe druk toe te passen. Vergelijk het maar met een stevige knuffel of het inbakeren van een baby. Daar zijn materialen voor (daar kom ik zo op), maar je kunt het ook zelf doen.
Ik hoorde eens het volgende verhaal. Tijdens een uitje van een schoolklas wat één jongetje superdruk. Door de spanning van het onbekende werd hij hyperactief. Zijn leerkracht ging toen achter hem staan, legde zijn handen op de schouders van het kind en ‘duwde’ hem a.h.w. de grond in.
Het effect was verbluffend. Het jongetje werd op slag kalm, kon weer gewoon rustig bij de andere kinderen staan en zijn aandacht richten op wat er verteld werd. Hoewel ik deze techniek niet uit eigen ervaring ken, wilde ik het graag met je delen, zodat je het eens kunt uitproberen.
Een andere manier is je kind bij wijze van spel stevig vastpakken. Jouw armen en benen vormen een kooi, waaruit je kind probeert te ontsnappen. Ook hierbij ervaart je kind diepe druk van jouw lichaam dat hem tegenhoudt. Bovendien gebruikt hij zijn eigen spieren om los te komen, wat ook helpt om te ontstressen.
Dan nog iets over speciale materialen. Er is een drukvest op de markt, dat je kind diepe druk geeft op haar romp. De druk is door een simpel opblaassysteem zelf in te stellen. Sommige kinderen hebben hier veel baat bij en zijn door het dragen van het vest veel rustiger. Of slapen beter door.
Een andere mogelijkheid is een ballendeken of verzwaringsdeken. Door het gewicht van deze dekens ervaart je kind diepe druk, dat het zenuwstelsel dus kalmeer. Hierdoor slapen kinderen vaak makkelijker in en beter door.
Zowel het drukvest als een verzwaringsdeken zijn te huur om uit te proberen voordat je tot aanschaf overgaat. Want ze zijn niet echt goedkoop. Maar wellicht toch een goede optie als het werkt voor jouw kind.
Heb je baat bij mijn tips en wil je nog meer concrete handvatten voor deze lastige tijd? Bestel dan de onlinetraining Corona met -pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. Deze twee-en-een-half-uur durende training zit vol met inzichten, concrete handvatten en praktische tips. Na betaling krijg je direct toegang en je hebt meerdere malen toegang, dus je hoeft het niet in één keer af te kijken. Bestellen doe je hier.
Ik weet uit eigen ervaring dat je, als je onder druk staat, het eerst achterwege laat wat je juist nodig hebt. Goed voor jezelf zorgen. Ik hoop je dan ook te inspireren om dat juist wel te doen. Want dan kun je ook meer voor je kinderen betekenen.
Wat goede zelfzorg is verschilt per persoon. Wel kunnen we rustig stellen dat het slim is om ongezonde gewoontes achterwege te laten. Een open deur, maar toch… Dus weersta de verleidingen van te laat naar bed gaan, alcohol of snacks nuttigen of teveel achter het scherm zitten.
Daarnaast is bewegen belangrijk om je energie op peil te houden. Je kunt ook kijken of en hoe je dat samen met je kinderen kunt doen. Ik zou het gewoon inroosteren als ik jou was. Met zijn allen een workout doen, een yogales of lekker naar buiten een stuk wandelen of fietsen.
Zorg voor je eigen emotionele en mentale welzijn. Maak gebruik van meditatie, visualisaties, yoga of mindfulnessoefeningen. Persoonlijk heb ik veel baat bij meditatie. Dat heeft mijn stressniveau echt doen dalen.
Zorg ook voor tijd voor jezelf alleen. Al is het nog zo kort, een paar kwartiertjes per dag kan al helpen. Voor je kind is het trouwens ook niet verkeerd om even op zichzelf te zijn. Dus zorg door de dag heen ook voor momenten dat iedereen even iets voor zichzelf doet.
Als je kind het moeilijk vindt om op zichzelf te zijn, dan kun je ook momenten plannen dat je even niet bereikbaar bent, zonder dat je kind is afgezonderd. Je kunt dan bijvoorbeeld een speciale ketting dragen, zoals leerkrachten soms doen om aan te geven dat ze niet gestoord willen worden.
Natuurlijk ben jij niet de leerkracht, maar toch kun je best verwijzen naar school. Daar is de leerkracht immers ook niet altijd beschikbaar. Dus je kunt iets zeggen als ‘je hoeft het niet leuk te vinden, maar ik weet dat je het kan’ of ‘op school kun je dat, dat weet ik, denk je dat het thuis ook lukt?’
Nog een tip: leg de lat (nog) wat lager. En stel je prioriteiten. Doe wat in het hoogste belang is van jou en van je gezin. Doe wat rust en ontspanning creëert. En laat het idee los dat je van alles zou moeten. Dat is namelijk niet waar.
Als jij veel last van stress hebt, dan zit je in de overleefstand. Dan lijken onbelangrijke dingen veel belangrijker dan ze zijn en stel je makkelijk de verkeerde prioriteiten. Dus neem tijd om je te bezinnen en te zien waar het werkelijk om gaat.
Ik weet dat ik hierboven niks nieuws vertel. Het geheim zit het in het doen. Laat even tot je doordringen dat het leven geen afvinklijstje is. Zelf ontspannen zijn is het beste wat je je kind kunt bieden. Dus als het helpt: zelfzorg doe je ook voor je kind!
Vind je dit een zinvol artikel? Heb je nog toevoegingen? Ik hoor ze graag van je. En als je dit artikel wilt delen, dan is dat fijn 🙂
Het Sinterklaasfeest is iets waar kinderen natuurlijk naar uitkijken. Ook onze pittige kinderen. Maar tegelijkertijd geeft het vaak ook veel spanning. Wat deze tijd tot een echte uitdaging maakt voor hen en voor jullie als ouder. In dit blog deel ik wat tips met je die je helpen om de spanning voor je kind te beperken en daarmee te zorgen voor meer rust en plezier rondom Sinterklaas. Kijk gewoon eens wat bij jou kind past en werkt.
Tip 1 Zorg voor zoveel mogelijk duidelijkheid en voorspelbaarheid
Grote kans dat je kind niet zo erg van verrassingen houdt. Of er op zijn minst niet zo goed tegen kan als dingen anders gaan dan verwacht. Zorg daarom dat je kind precies weet wat hij of zij kan verwachten. Hoe iets zal zijn, wat er van je kind verwacht wordt.
En zeg dat niets hoeft. Bijvoorbeeld dat het kan zijn dat Sint of Piet hem een hand wil geven. En dat dat leuk is, maar niet hoeft als je kind dat niet wil of niet durft. Geef wat dat betreft je kind de regie. Het is een feest, het moet leuk zijn. Ook voor jouw kind. Realiseer je dat dat het allerbelangrijkste is en trek je niks aan van wat anderen vinden of wat andere kinderen wel doen.
Tip 2 Maak een planning en maak deze zichtbaar.
Je hoeft niet aan alle activiteiten mee te doen. Maak een keuze. Ga je wel of niet naar de intocht? Kijk je wel of niet naar het sinterklaasjournaal? Hou het aantal sinterklaasfeestjes ook beperkt. Bijvoorbeeld alleen thuis en op school. En als het je kind erg veel prikkels geeft, overweeg dan om bijv. die dag alleen een uurtje naar school te gaan.
Maak met pictogrammen of een kalender duidelijk wanneer welke activiteit plaatsvindt. Zodat je kind het zelf ook kan zien en weet of iets nog een tijdje duurt of morgen al is.
Tip 3 Maak het zetten van de schoen minder spannend
Hou het aantal keren beperkt en zorg dat er altijd iets in de schoen komt. Kinderen kunnen het spannend vinden dat ze niet weten of ze iets krijgen in de schoen. Zeg dat je van Piet gehoord hebt dat hij deze nacht zal komen. Bereid je kind voor dat het heel goed een kleinigheid kan zijn of iets lekkers. Vraag wat hij of zij verwacht en stel de verwachting zo nodig bij.
Ook kan het idee dat Piet ’s nachts in hun huis komt, spannend zijn voor kinderen. Of ze piekeren over hoe dat kan. Je kunt er voor kiezen om de schoen onder de brievenbus in de deur te laten zetten. Of buiten onder een afdakje. Of uitleggen dat je een sleutel voor Piet hebt klaargelegd. Of verzin zelf iets dat je kind geruststelt.
Tip 4 Bouw extra veel rustmomenten in
Plan in deze tijd geen bezoekjes. Niet bij vrienden of familie, maar ook niet bij een tandarts. Ga niet in deze tijd nieuwe schoenen kopen. Zorg dat je kind zoveel mogelijk tijd thuis kan doorbrengen om lekker te spelen. Of ga extra vaak naar buiten voor een spelletje voetbal of tikkertje. Sommige kinderen komen tot rust als je hen masseert, dat is ook een optie.
Tip 5 Haal de spanning af van de cadeautjes.
Sommige kinderen vinden het uitpakken stressvol, omdat ze zo benieuwd zijn wat er in het pakje zit. Je kunt ervoor kiezen om het in doorzichtig folie in te pakken. Of van tevoren de cadeautjes te laten zien en ze samen in te pakken. Soms is het ook genoeg om 1 cadeau te laten zien, wat je kind het heel graag wil hebben, zodat hij of zij weet dat dit er bij zit.
Helpt dit niet genoeg, dan kun je er nog voor kiezen om samen de cadeautjes te gaan kopen. Vertel je kind dat de cadeautjes door papa en/of mama worden gekocht. Sint heeft bijvoorbeeld een briefje gegeven aan jou met de cadeautjes die je kind mag uitkiezen.
Hou het aantal cadeautjes sowieso een beetje beperkt. Vertel eventueel van tevoren aan je kind hoeveel cadeautjes hij of zij kan verwachten.
Tip 6 Onthul het geheim van Sinterklaas
Als dit allemaal onvoldoende helpt, overweeg dan om je kind de waarheid over Sinterklaas te vertellen. Het kan je kind veel rust geven als hij of zij weet dat het ‘maar’ een spel is. Dat Sint en de pieten gewoon mensen zijn die als ze ’s avonds thuiskomen hun pak uitdoen en dan weer gewoon een man of een vrouw zijn net als hun papa en mama. Die de andere morgen gewoon weer naar hun werk gaan.
Sommige ouders kiezen daar sowieso liever voor, omdat ze hun kinderen geen dingen willen vertellen die niet waar zijn. En daar is ook wat voor te zeggen. Maar dat is je eigen keus natuurlijk.
Denk je daarover, dan vind je inspiratie over hoe dat aan te pakken in dit artikel van Kroost en dit artikel van Kiind en nog een artikel van Kiind.
Ook bestaat er een kinderboek over het onthullen van het geheim. Dat is bedoeld voor 8-jarigen, maar misschien kun je het ook voor kleuters gebruiken, dat weet ik niet eerlijk gezegd, ik heb het zelf niet gelezen. Het heet Het grote sinterklaasgeheim en is geschreven door Kees Lintermans.
Tip 7 Stel je verwachtingen bij
Stel je er domweg op in, dat dit een lastige tijd is voor je kind. Vergeet zo nodig je eigen ervaringen met Sinterklaas en parkeer je verlangens van wat jíj leuk zou vinden. Maar kijk wat je kind nodig heeft om ermee te kunnen dealen. En weet dat er in deze tijd wat meer ‘ontploffingen’ plaats kunnen vinden. Door je hierop voor te bereiden is het makkelijker om er zelf rustig onder te blijven en kun je een veilige basis zijn voor je kind.
Heb je hier wat aan, denk je? Deel ze dan alsjeblieft om ook andere ouders te helpen. Dank je wel! En o ja, je opmerkingen en aanvullingen lees ik graag hieronder 🙂
Je bent toch zo duidelijk denk je dan. Je geeft duidelijk aan dat je kind nu moet stoppen met zeuren of huilen of schreeuwen. Je zwicht niet, je bent duidelijk en streng. En toch… je kind gaat gewoon door. Heel irritant vind je. Je doet wat je hoort te doen en toch werkt het niet. Frustrerend gewoon. Hoe komt dit nou?
Gisteren zag ik het weer gebeuren. In de supermarkt waar ik was voor mijn boodschappen liep een vader met een huilende peuter, een jongetje van een jaar of 2. Wat eraan vooraf gegaan was weet ik eerlijk gezegd niet precies.
De vader probeerde zijn zoontje tot stilte te manen: “Nu is het klaar”.
Dat zeggen ouders heel vaak tegen hun kind. Hoor je het jezelf zeggen? Als je het mij vraagt is het een soort toverwoord waarvan je hoopt dat je daarmee kunt zorgen dat je kind ophoudt met het irritante gedrag :).
Maar helaas…. Ook in dit geval werkte het niet. Nadat de vader het gezegd had, liep hij bij het jongetje vandaan. Die op zijn beurt weer hard huilend en schreeuwend achter zijn vader aan liep.
De vader dacht “Ik moet nog duidelijker zijn”. Dus hij gaat op zijn hurken voor zijn zoontje zitten en zegt: “Hidde, stop nu. Het is nu klaar, je moet nu stoppen”.
En enkele tellen later “Stoppen nu”.
Hij keek hem daarbij streng en dwingend aan. Vervolgens wijdde hij zich weer aan de boodschappen.
Helaas. Het werkte niet. Uiteindelijk ging de vader afrekenen en vertrok hij met nog steeds een huilend kind.
Herkenbaar?
Wat was er nu aan de hand?
Simpel. Het jongetje voelde zich totaal niet gehoord en begrepen. Alleen maar afgewezen. Wat zijn verdriet en frustratie nog groter maakte. Met als gevolg dat hij alleen maar harder ging huilen.
Wat de vader had kunnen (moeten) doen is echt contact maken met zijn zoontje. Hem eventueel even oppakken.
En erkenning geven. “Jij wilde zo graag een karretje en nu zijn ze op, stom he. Ik snap wel dat je nu boos bent” of “Ik weet het lieverd, je wil heel graag de dinosauruskoekjes. Dat snap ik. Maar die hebben we nu niet nodig. Een andere keer. Vandaag hebben we wortels nodig, ga je me helpen om ze af te wegen?”
Dan is er verbinding en voelt het kind zich begrepen. Het is oké wat hij voelt. Je mag dingen willen ook al krijg je ze niet.
Als ouder verwarren we begrip vaak met toegeven. Maar dat zijn twee verschillende dingen. Én je toont begrip, empathie én je houdt vast aan je grens.
Keur ik die vader nu af? Nee. Helemaal niet. Hij is zich gewoon niet bewust van wat er gebeurt Hij doet zoals de meeste ouders doen. Omdat ze het zo aangeleerd krijgen. Omdat dat het voorbeeld is dat je om je heen ziet en vaak ben je zelf ook zo opgevoed.
Je leert dat jij je kind je wil kunt opleggen door duidelijk en streng te zijn. Ongewenste reacties (huilen of zeuren bijvoorbeeld) te negeren. Maar zo werkt het niet. Je kind heeft geen stopknop waar je op kunt drukken door “Stop” te zeggen, of “Het is klaar nu”.
Wat overigens ook nog een rol hierbij speelt is dat we als ouder soms te gehaast zijn en teveel ‘in ons hoofd zitten”. Er moet nog van alles, boodschappen, koken, enz. Dan komt het je gewoon niet uit als je kind gaat huilen of dwarsliggen.En dan heb je de illustere hoop dat je door duidelijk te zeggen dat je kind moet stoppen, dat dit zal helpen. Helaas.
Dus de eerstvolgende keer dat jij jezelf in zo’n situatie terugvindt, onderdruk dan eens de neiging om te zeggen “Klaar nu. Stoppen”. Maar probeer echt contact te maken en te luisteren naar wat je kind dwarszit. Zorg dat je kind zich begrepen voelt.
Ik merk altijd weer bij mijn klanten dat zo’n kleine verandering een wereld van verschil kan maken.
Vind je dit een goeie tip? Pas je hem al toe en werkt het ook bij jou? Laat het hieronder weten. En deel dit artikel via de shareknop, zodat nog veel meer ouders er hun voordeel mee kunnen doen. Dank je wel!
Heb jij een kind met moeilijk gedrag? In twee eerdere blogs (kijk hier en hier) heb ik al een aantal voor- en nadelen van een diagnose voor je kind op een rijtje gezet. Er zit echter nog een risico aan, die ik hier graag even wil belichten.
Op internetfora kun je heftige discussies vinden, waarin ouders hun standpunt verdedigen. Ouders, die voor zijn, vergelijken een diagnose als ADHD op PDD-NOS weleens met doof of blind zijn. En al snap ik heel goed, dat die ouders erkenning willen voor hun kind, toch is dat te kort door de bocht. Een dergelijke fysieke handicap is echt iets anders. Een blind kind kan niet zien, een doof kind kan niet horen. Dat zijn éénduidige stoornissen, die objectief vast te stellen zijn.
Maar een diagnose als bijv. ADHD of PDD-NOS is bedacht door psychiaters. Het zijn concepten, eigenlijk niet meer dan een verzameling beschrijvingen van zwakheden,onvermogens of problematisch gedrag van een kind. Om aan de diagnose te voldoen, moet een kind een bepaald deel van deze kenmerken vertonen. Bij ADHD nog niet eens de helft. Het kan daarom zelfs zo zijn, dat twee kinderen totaal verschillende kenmerken hebben en toch allebei ADHD hebben.
Het is dus goed om je te realiseren dat het gaat om begrippen. Pogingen van wetenschappers om grip te krijgen op bepaald gedrag. En in eerste instantie bedoeld om onderzoek te vergemakkelijken.
De beoordeling van wat afwijkend is of wat problematisch is, is bovendien altijd mede cultuurbepaald. Op dit moment is bijvoorbeeld een discussie gaande of een deel van de jongens die nu het stempel ADHD krijgen, vroeger niet gewoon lekker een kwajongen konden zijn. Pietje Bell zou in deze tijd zeker weten een stempel krijgen.
Een diagnose kan ook nog als een excuus werken om onvoldoende hulp te bieden. Ik heb meerdere malen kinderen gezien, die zeiden: “Ik ben druk, hoor. Want ik heb ADHD. Dus ik kan er niet aan doen.” Als zo’n kind dan geen hulp krijgt om zijn eigen gedrag beter te reguleren, laten we het kind in feite in de kou staan. Want niet alleen de omgeving moet zich aanpassen, ook voor het kind is er werk aan de winkel. Hij of zij moet er per slot van rekening ook mee verder in het volwassen leven.
Maar het grootste gevaar van een diagnose is misschien wel, dat het ieders blik gaat bepalen. Alles wat het kind doet of niet doet, wordt beoordeeld in het licht van de diagnose. Ook dingen die elk kind nu eenmaal doet of laat. Het kan leiden tot tunnelvisie. Maar je kind is altijd meer dan zijn probleem. En kan leren en zich ontwikkelen, net als ieder ander kind.
Als jouw kind dus wel een diagnose heeft of krijgt, zie het dan vooral als een aanwijzing in welke richting jij moet kijken bij het zoeken naar hulp en tips om jouw gedrag aan te passen aan je kind. En help je kind zichzelf te helpen. Maar voorkom dat je kind zijn of haar diagnose “wordt”, laat je kind zich er niet mee identificeren. Laat het niet alles bepalen, maar blijf in de eerste plaats jouw kind zien als zijn of haar unieke zelf.
Wist je dat je ook zonder diagnose heel goed geholpen kan worden? Mijn aanpak is gericht op het begrijpen van jouw kind, zonder het te labelen, maar wel met inzicht in zijn of haar zwakheden. Zodat jij je gedrag er beter op kunt afstemmen. Meer weten? Neem dan contact op of kijk hier hoe ik jou kan helpen
Geef hieronder je reactie en deel dit blog via de Share-knop, dank je wel alvast!
Als ouder ben je altijd een voorbeeld, of het nu positief of negatief is. Je kind leert het meest van wat je laat zien, niet van wat je je kind vertelt. Niet van wat je van je kind vraagt. Maar van wie jij bent en hoe jij bent, hoe jij handelt in situaties.
Dit gaat natuurlijk in de eerste plaats over waarden. Welke waarden vind jij belangrijk? Bijvoorbeeld: respect voor andersdenkenden, tolerantie, behulpzaamheid, vriendelijkheid, zelfstandigheid, onafhankelijkheid, oprechtheid, ….
Al deze dingen leert je kind niet omdat je vertelt dat hij of zij zo moet DOEN. Integendeel, dat kan zelfs averechts werken. Omdat je daarmee misschien ingaat tegen de eigenheid van je kind of tegen zijn of haar gevoel van autonomie.
Nee, het gaat over ZIJN. Wie ben jij in het contact met je kinderen? Wie ben jij in het omgaan met anderen? Wie ben jij als het gaat over jouzelf? Accepteer jij jezelf? Kun je dealen met je eigen emoties? Durf jij te staan voor jouw waarheid?
Dat maakt opvoeden zo waardevol. Niet dat het altijd makkelijk is. Helemaal niet. En ook niet altijd leuk, want het kan best confronterend zijn. Maar wel waardevol. Want terwijl jij werkt aan het leven volgens jouw eigen waarden, leren je kinderen van jou.
Het gaat ook over de vraag: wat voor leven gun jij je kind? Gun jij dat ook aan jezelf? Stel, je gunt je kind om afwijkend te mogen zijn, zijn of haar eigen pad te kiezen. Doe jij dat zelf dan ook? Durf je dat? Als jij je kind ergens de ruimte voor wilt geven, moet je dat ook aan jezelf kunnen geven.
Opvoeden gaat in die zin eigenlijk vooral over jezelf. ‘Werken aan jezelf’ is tegelijk iets bijdragen aan de opvoeding van je kind. Want als jij leert om beter te dealen met jouw emoties of je angsten te overwinnen of om je minder van anderen aan te trekken, dan ben je een goed voorbeeld voor je kind.
Mijn kinderen zijn nu min of meer volwassen (21 – 27). En ik zie dat ze inderdaad vooral geleerd hebben van wat ze mij en hun vader zagen doen. Wat wij voorgeleefd hebben. En vaak ben ik daar blij en tevreden mee en soms wat minder :).
Dus wat wil jij je kinderen meegeven? Wat vind jij belangrijk? Leef je dat ook voor? Ik wil je graag uitnodigen om hier eens bewust bij stil te staan. En realiseer je dat alles wat je je kind gunt, dat mag je (en moet je misschien wel) ook jezelf gunnen. Mildheid bijvoorbeeld over jezelf.
En als je over deze vragen nadenkt, formuleer dan alleen positieve antwoorden. Dus niet: ik wil graag dat mijn kind niet bang is voor wat anderen vinden, maar ik wil graag dat mijn kind zichzelf durft te zijn. En geef zelf het goede voorbeeld 🙂
Herken je dit? Wat zijn jouw ervaringen? Laat het hieronder weten, ik hoor graag van je.
Wil je me helpen om meer mensen te bereiken en vind je dit artikel de moeite waard? Deel het dan via de shareknop. Dank je wel!
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.