“Mijn kind luistert niet” is de meest gehoorde klacht van ouders. Het geeft aanleiding tot irritatie en gedoe en soms loopt het uit de hand en wordt het echt een vervelend conflict. Veel ouders is er dus veel aan gelegen om dit op te lossen. Lees hier wat helpt.
Allereerst: vaak bedoelen we met luisteren gehoorzamen. Een eufemisme dus. En je moet je afvragen of je wilt dat je kind altijd zonder meer gehoorzaamt. Zou wel makkelijk zijn, dat geef ik toe :). Aan de andere kant willen we ook graag dat onze kinderen opgroeien tot zelfstandig denkende burgers, die niet zo maar alles accepteren en doen wat hun gezegd wordt. Dus is het dan logisch om gehoorzaamheid te willen?
Maar ook al hoeft je kind niet altijd direct te gehoorzamen, een reactie zou wel fijn zijn natuurlijk. En een beetje medewerking ook. Met andere woorden, jij wilt als ouder wel graag gehoord worden door je kind. En gerespecteerd worden.
En daarin schuilt precies het geheim. Ik heb ontdekt, dat kinderen, die volgens hun ouders slecht luisteren, zich vaak niet goed genoeg gehoord voelen door hun ouders. Ik heb eens zo’n ‘slecht-luisterend’ jongetje gesproken, die tegen mij zei “Weet je, mijn moeder luistert nooit naar mij”.
Gehoord worden en je begrepen voelen is een diepe menselijke behoefte. Die heeft iedereen, groot of klein. Je kind dus ook. En ondanks dat het lijkt of onze kinderen veel aandacht krijgen, voelen ze zich toch niet altijd gehoord. Zie bijvoorbeeld dit blog.
Wil jij dus dat je kind betert luistert, begin dan zelf met beter naar je kind te luisteren. Dus probeer vaker met aandacht naar je kind te luisteren, als hij of zij iets kwijt zegt. Niet te snel met je eigen mening of opmerking komen. Parkeer je eigen gedachten en focus met je aandacht op wat je kind je wil vertellen.
Ook in de specifieke situatie waarin jij je boodschap kwijt wilt, is het handig om eerst te luisteren. Dus als je kind niet reageert, maak dan contact door naar hem of haar toe te gaan. En als je kind afwijzend reageert, luister daar dan naar. Geef erkenning, door aan te geven dat je het begrijpt.
Veel weerstand wordt overwonnen door er simpelweg even aandacht aan te schenken. Het klinkt mischien simpel, maar het is echt de beste tip die ik je kan geven. Door even die tijd te nemen, zal je kind meestal makkelijker meewerken en verdien je die tijd ruimschoots terug.
Daarnaast voorkom je weerstand door op je taal te letten. Vermijd jij-taal en gebruik vooral ik-boodschappen. Je zult merken dat het voor je kind dan veel makkelijker wordt om goed naar jou te ‘luisteren’.
Succes!
PS In sommige situaties is dit echt lastig om in praktijk te brengen, bijv. omdat het contact met je kind moeizaam is of omdat er rond het moeilijke gedrag van je kind al een patroon is gegroeid waar je niet zo maar uitstapt. Is dat bij jou aan de hand? Neem dan contact voor individuele hulp.
Help je mij om mijn inspiratie te verspreiden? Deel dit artikel dan op de sociale media. Dank je wel!
Ik weet het, het is een stokpaardje van mij, maar het is ook echt belangrijk! Luister naar je kind. Luister echt. Met aandacht. En laat het tot je doordringen. Probeer je kind te begrijpen, het perspectief van je kind te zien.
We hebben vaak wel de bedoeling om te luisteren. En soms doen we dat natuurlijk ook. Maar misschien toch net iets minder dan je denkt.
Het is een gewoonte om onze eigen mening bij het kind ‘naar binnen te schuiven’. Je wilt zo graag je kind vertellen hoe de wereld in elkaar zit of wat wél en niet mag. Opvoeden heet dat, geloof ik 😊
Soms is het omdat je bang bent dat je kind ongepaste reacties heeft. Onaardig is, of onbeleefd. Te weinig rekening met anderen houdt. Dat laatste is vooral je grootste angst. Toch?
Of die andere angst speelt op: dat je kind een verwend mormel wordt. Dus kun je hem of haar niet zomaar zijn zin geven. Ik hoorde pas nog een leuke, vlotte moeder tegen haar kind zeggen “Kinderen hebben niks te willen…”
En dat maakt dat je niet altijd echt luistert. Je kind vertelt iets en jij reageert met “Ja, maar…..”. “Ja, maar kijk eens naar wat je wél hebt” , “Ja, maar weet je wel hoe lastig dat is?” “Ja maar dat kost geld, hoor”, “Ja, maar…..” Allemaal bezwaren.
En ik zeg niet dat je bezwaren nooit terecht zijn. Maar realiseer je eens hoe dit op je kind overkomt. Je kind vertelt je iets wat haar bezighoudt, wat hij graag wil of wat zij ergens van vindt. En jouw ‘Ja, maar’ geeft de boodschap dat ze dat niet mag vinden, dat het fout is wat hij wil.
Je kind voelt zich niet gehoord. En als je een beetje een pittig kind hebt, dan leidt dat ook nog eens tot moeilijk doen, dwars liggen of boos worden. Daar zit je ook niet op te wachten, wel?
Slik daarom je ‘Ja, maar’ eens wat vaker in. Beaam wat je kind zegt, erken het. Luister naar wat je kind écht zegt. Je bezwaar inbrengen kan altijd nog als dat aan de orde is. Maar doe dat dan later en zeg dan bijv. “Ik snap het helemaal, het punt is dat …”.
Dus als jij jezelf nu betrapt op een “Ja, maar..”, maak je zin dan niet af, maar buig het om. Zeg er bijvoorbeeld achteraan “Eh, ik bedoel Ja, ik hoor je. Dus jij …..”. Zo voelt je kind zich weer gehoord.
Vind je dit een goeie tip? Fijn als je dit artikel wilt delen op sociale media. En je reactie is natuurlijk ook welkom hieronder.
Veel ouders die bij mij komen zijn moe, zo niet uitgeput. Het opvoeden kost hen bergen energie. Eén van de redenen daarvoor is dat ze te hard hun best doen om alles goed te laten verlopen. Ze lopen vaak op eieren om de sfeer goed te houden. En dat werkt niet.
Als je een pittig kind hebt, is één van de grootste valkuilen dat je te hard werkt om alles goed te laten verlopen. Elke dag is weer een nieuwe dag vol uitdagingen. Je kind moet op de deur uit, huiswerken maken, aan tafel komen en blijven zitten, op tijd gaan slapen, enz. enz. En dat het liefst zonder strijd.
Eigenlijk is dat korte termijnpolitiek. Een heilloze weg, die je uitput. Want: er is steeds weer een nieuwe dag, steeds weer een nieuw ding dat moet gebeuren. Stop daar maar mee.
Wissel het in voor lange termijnpolitiek. Ik zeg graag ‘alles is een leerproces’. Dus alles wat niet goed gaat, daarin heeft je kind iets te leren. En jij mag je kind daarbij begeleiden.
Dat doe je allereerst door een heldere structuur met duidelijke regels, afspraken en gewoontes. Dat maakt dat je kind meer gestuurd wordt door de structuur dan door jou. Dat scheelt al veel energie.
Vervolgens, als er iets niet lekker loopt of misgaat, kun je, liefst samen met je kind, onderzoeken waar het op vast loopt. Wat is het dat je kind niet lukt, wat houdt je kind tegen, wat zit je kind in de weg, wat heeft hij of zij nodig zodat het wél lukt?
Dat betekent dat dingen regelmatig ‘niet goed’ gaan (dat is ook een boeiende vraag op zich trouwens, wat betekent niet goed eigenlijk en is dat wel zo erg?). Maar dat is niet erg. Daar kun je aan werken. En bovendien: ook nu jij zo hard werkt, de korte termijnpolitiek volgt, gaan er eveneens regelmatig dingen mis. En zijn er vaak conflicten of driftbuien.
Met deze lange termijnvisie wordt opvoeden op den duur veel makkelijker. Je kind leert en ontwikkelt zich (en jij ook). Er gaan dingen goed en er gaan dingen fout. En ja, zo gaat het leven. Dat hoort erbij.
Pittige kinderen leren trouwens vooral door ondervinding. Dus het heeft geen zin om dingen te willen voorkomen. Ze leren niet van jouw goedbedoelde adviezen of waarschuwingen. Ze moeten het eerst ondervinden. Dus laat het maar gebeuren.
“Ja, maar dan gaat ie helemaal uit zijn plaat”. Ja. Dat kan gebeuren. Maar ook dat is een leerproces. En je kind heeft er meer aan om met frustratie te leren omgaan, dan als jij probeert het te voorkomen. Wat vaak niet lukt en dan is er des te meer frustratie, ook aan jouw kant.
Dus stop met fixen en voorkomen. Laat het gebeuren. Blijf kalm (ook dat kun je leren). Laat het bij je kind. Geef erkenning. Zeg bijvoorbeeld “ja, ik snap het wel, het is ook stom. En je mag best boos zijn. Wees maar even boos”.
Je moedigt bijna aan om boos te worden. Het omgekeerde van wat je meestal doet. Dat haalt de lading er al wat af. En omdat jij geen weerstand hebt tegen de boosheid is die meestal veel sneller weg.
Er mag dus wat meer nuchterheid in het opvoeden wat mij betreft. Ook bij pittige kinderen. Je probeert zoveel mogelijk duidelijkheid te bieden, dat voorkomt frustratie door onduidelijkheid of onverwachte situaties. Maar desondanks kan je kind toch af en toe ergens gefrustreerd door raken. Dat is nu eenmaal zo, dat hoort bij het leven.
Als het je lukt om er op deze manier in te staan, dan scheelt dat bergen energie, werkelijk waar. Omdat je het meer bij je kind laat en omdat je het accepteert als het af en toe ‘mis’ gaat. Ontspannen opvoeden noem ik dat 😊
PS Wil je weten hoe je dat in de praktijk doet? Je kunt nu nog voor een zacht prijsje (97 euro) meedoen aan mijn online workshop, die precies hier over gaat. Er is veel ruimte voor vragen en praktische situaties. Kijk hier voor info en aanmelden.
Zoals je in meerder blogs van mij kunt lezen, vind ik goed luisteren naar je kind één van de belangrijkste pijlers in het ouderschap. Met goed luisteren bedoel ik dan: met volledige aandacht en met een open en nieuwsgierige houding. Je zet daarbij je eigen meningen en interpretaties even aan de kant. Wat zijn hiervan de voordelen? Je leest het hier.
Je kind krijgt oprechte aandacht, doet ertoe. Dit komt tegemoet aan de basisbehoefte van ieder mens: ertoe doen. Belangrijk gevonden worden door een ander. Van waarde zijn. Iedereen heeft die behoefte, je kind ook. Oprechte aandacht doet wonderen, als je kunt delen ben je niet meer alleen.
Je kind voelt zich gehoord en begrepen. Bij goed luisteren hoort ook erkenning geven. Teruggeven wat je hoort. Daardoor voelt je kind zich begrepen en serieus genomen. En bevestigd in zijn of haar gevoel of gedachtes. Dat is van enorme waarde voor het zelfvertrouwen, omdat je kind zo leert om op zijn eigen gevoelens en ideeën te vertrouwen.
Je fungeert als klankbord, waardoor je kind zichzelf beter begrijpt. Soms zit een kind ergens mee zonder precies te weten waarmee. Wat er eigenlijk aan de hand is. Vaak is er helemaal geen toelichting of hulp van jou nodig. Niet meer dan geduldig luisteren en teruggeven wat je hoort en waarneemt. Dat schept duidelijkheid, waardoor je kind zelf een oplossing vindt of in elk geval weer verder kan.
Jij begrijpt je kind beter, waardoor je minder snel geïrriteerd raakt. Door goed naar je kind te luisteren leer je hem of haar beter begrijpen. Je ontdekt hoe je kind dingen ervaart, waarneemt en denkt. Juist bij pittige kinderen is dat heel belangrijk. Omdat deze kinderen vaak iets anders in elkaar steken dan de meeste mensen. Als je dat begrijpt zal zijn of haar gedrag je minder snel irriteren.
Omdat je je kind beter begrijpt, kun je makkelijker rekening houden met je kind. Je kunt je eigen gedrag makkelijker afstemmen op je kind. Zeker bij pittige kinderen kan dat een hoop conflicten voorkomen. Je past met name je verwachtingen aan en je weet beter wat je wel en niet van je kind kunt vragen.
Als jouw kind zich gehoord en begrepen voelt, is er vervolgens veel meer ruimte om naar jou te luisteren. Nu komt jouw boodschap veel beter aan. Zolang je kind nog in beslag genomen wordt door zijn of haar eigen gedachten en emoties is daar geen ruimte voor. Dat is de reden dat het vaak niet helpt om je boodschap alleen maar te herhalen. Er moet eerst iets anders gebeuren, namelijk ruimte geven aan wat er in je kind plaatsvindt aan gedachten en emoties. Luisteren dus.
Goed luisteren versterkt jullie relatie. Het leidt tot wederzijds respect. Luisteren zonder oordeel, zonder afwijzing, leidt tot gevoelens van verbondenheid en waardering. Het geeft veiligheid. Je kunt je allebei kwetsbaar opstellen, je laten zien zoals je bent. Je kind voelt zich veilig bij jou en weet dat ie met een probleem altijd bij je terecht kan.
Wil jij ook beter leren hoe je dat nou doet in de praktijk, goed luisteren naar je kind? De module Luisteren laat je precies zien op welke manieren je op een goede manier kunt luisteren naar kinderen, en hoe dat er in de praktijk uitziet.
Vind je dit inspirerende informatie? Fijn als je het deelt, dank je wel.
Heb je aanvullingen, opmerkingen, vragen? Laat het hieronder weten. Ik hoor graag van je.
Eén van de belangrijkste pijlers van de aanpak van Ontspannen Op voeden is de communicatie. Maar vaak vragen ouders, mijn kind is nog een peuter of een kleuter, hoe doe ik dat dan?
Aan communicatie zitten twee kanten: zenden en ontvangen. Oftewel spreken en luisteren. Wat betreft het spreken vind ik de ik-boodschap van onschatbare waarde, zoals je misschien wel weet. Bij luisteren is het belangrijk om met aandacht en openheid te luisteren.
Om met het zenden te beginnen: wat is van belang bij jonge kinderen? Spreek in korte zinnen, wees duidelijk in wat je van je kind wilt en waarom. “Kijk, de poes vindt het niet leuk.. Hij wil weg. Laat hem maar los”.
Zeg niet alleen wat niet mag, maar geef vooral aan wat je wel wilt. “Je mag niet op het aanrecht klimmen, dat is te gevaarlijk. Kom hier maar op deze stoel zitten”.
Ondersteun je verbale communicatie met fysieke taal. Pak je kind op en zet hem op de stoel. Of pak de hand van je kind als hij wil slaan of iets pakken wat je niet goed vindt. Doe én én. Grijp in én leg uit waarom. Wees daarin doortastend en blijf rustig. Zie het als iets wat je kind nog moet leren.
Wat luisteren betreft: Hoe jonger je kind, hoe meer je het met de nonverbale signalen moet doen. Door te verwoorden wat je ziet, laat je merken dat je je kind “hoort” en geef je woorden aan zijn gevoel. Ook check je het daarmee. “Vind je het een beetje spannend misschien?”
Probeer de behoefte achter het gedrag te begrijpen, ook dat is luisteren. In het geval van het kind wat op het aanrecht klimt, kun je kijken of je kind misschien wil helpen. Laat het kind je dan helpen aan tafel, bijvoorbeeld. Wil hij alleen maar graag zien wat je doet, zet het dan op veilige afstand in een stoel, zodat hij wel kan kijken wat je doet.
Je kunt vragen wat er aan de hand is. Maar als je kind daar moeilijk antwoord op kan geven, kun je suggesties doen. “Heb je misschien geen zin? Is het dat?”, “Wil jij ook graag een keertje?”, “Vind je het niet leuk dat ik de baby op schoot heb” enz.
Probeer je te verplaatsen in het perspectief van je kind. Hoe de situatie is voor je kind. En wat de reden van het gedrag van je kind kan zijn, Probeer de behoefte die daar achter zit te raden.
Voor kinderen die moeite hebben hun gevoel te verwoorden, kun je spelletjes doen met emoticons of plaatjes van kinderen met een bepaalde uitdrukking op hun gezicht. Op internet kun je dit wel vinden om uit te printen en kaartjes te maken. Je kunt je kind dan bijvoorbeeld laten aanwijzen hoe hij of zij zich voelt en het vervolgens verwoorden.
Het belangrijkste is, dat je je kind accepteert in zijn of haar uitingen. Dat maakt dat je kind naarmate het opgroeit steeds makkelijker met je zal kunnen communiceren. Omdat je kind voelt, dat je betrokken bent, hem wilt begrijpen en erkent in haar gevoel.
Help je mij om mijn inspiratie te verspreiden? Deel dit artikel dan via onderstaande knoppen op de sociale media. Dank je wel! Heb je aanvullingen of wil je iets kwijt? Hieronder kunnen we in gesprek 🙂
In mijn vorige blog beschreef ik veelgemaakte fouten in de communicatie met kinderen. Was jij net als anderen benieuwd wat dan de alternatieven zijn? Ik geef je hier 3 manieren van communiceren die wél effectief zijn (en meer respectvol naar je kind).
GEEF ERKENNING
Doe je best om je kind te begrijpen. Ga in zijn schoenen staan, verplaats je in haar situatie. Probeer te snappen wat je kind beroert. En accepteer dat je kind iets anders ervaart dan jij zou willen of had gedacht. Wat voor jou een onbenulligheid is, kan voor je kind echt een obstakel zijn.
Laat ook merken dat je het begrijpt. “O lieverd, ik zie dat het helemaal niet lukt, wat vervelend voor je”, “Je bent écht boos, dat snap ik. Het is ook stom, dat ….” Of “Het spijt me zo, dat het niet anders kan. Ik snap heel goed dat je nu gefrustreerd bent”. Om maar wat voorbeelden te geven.
Erkennen kan soms verbluffend goed werken. Toch is het geen trucje om je kind mee te krijgen in wat er aan de hand is. Het is daarom ook nodig dat je erkenning oprecht is en dat je accepteert dat je kind desondanks boos wordt of blijft. “Het is oké, wees maar even boos”.
Eerder schreef ik dit blog over het belang van erkennen.
LUISTER NAAR JE KIND
En daarmee bedoel ik écht luisteren. Dus vraag door. Nodig je kind uit om te vertellen. Wees nieuwsgierig in de goede zin van het woord. Parkeer je eigen mening of gedachte. En probeer te luisteren zonder oordeel. Zonder interpretatie vooraf.
Een kind wat zich gehoord voelt heeft meer ruimte om te horen wat jij wilt zeggen. Dus is het handig om eerst te luisteren naar hoe je kind iets ervaart, voordat je met je eigen behoefte of zorg komt.
Lees hier een uitgebreider blog over luisteren naar je kind
GEEF EEN IK-BOODSCHAP
Als jij iets van je kind wil, geef dan een duidelijke ik-boodschap. Een ik-boodschap is het tegenovergestelde van een jij-boodschap, zoals ik die in mijn vorige blog beschreef. Een jij-boodschap wordt gemakkelijk als een aanval gevoeld en roept daarom al snel verzet op. Of het bevat een opdracht en daar houd je kind niet van.
Met een ik-boodschap doe je een beroep op de behulpzaamheid van je kind. Je legt uit waar je last van hebt of wat je graag wil en waarom. Geef daarbij je gevoel weer. Het geeft je kind de kans om zich in jou te verplaatsen en zich met je te verbinden.
Voorbeelden van een ik-boodschap zijn “We moeten nu echt weg, want anders ben ik bang dat we te laat komen. En ik vind het erg vervelend om de logopediste te laten wachten als ze erop rekent dat wij er om 3 uur zijn” of “Ik wil graag naar je luisteren, maar dat lukt niet omdat ik met mijn hoofd in het werk zit. Als je even 5 minuutjes wacht heb ik deze mail af en kan ik naar je luisteren. Dan kom ik naar je toe” of “Als je je voetbaltas niet meteen uitpakt gaat het erg stinken in de schuur, dat vind ik echt naar. En bovendien ben ik bang dat je kleding bederft omdat het nu vochtig in je tas zit. Dus kunnen we afspreken dat je die meteen als je thuiskomt even uitpakt?”.
Meer over de ik-boodschap lees je hier
Vind je dit goede tips en wil je me helpen meer ouders te bereiken? Deel dit blog dan door op de social media buttons te klikken. Dank je wel! En laat hieronder weten wat jouw ervaringen zijn in de communicatie met je kind. Ik hoor graag van je 🙂
Een puber in huis is niet altijd makkelijk. En zeker niet als het je eerste is. Alle veranderingen zijn nieuw voor je kind, maar ook voor jou. Nooit eerder zag je je kind zo veranderen. Dat je denkt, is dit mijn kind? Over het omgaan met pubers valt veel te vertellen en dat ga ik ook zeker nog doen. Hierbij alvast een hele belangrijke tip.
Pubers zijn kinderen op weg naar volwassenheid. Ze gaan nadenken over zaken, waar ze voorheen nog geen oog voor hadden. De vriendengroep is belangrijk en krijgt meer invloed dan het gezin. Toch hebben ze dat gezin nog hard nodig.
Wat een puber daarbij vooral nodig heeft, is jouw acceptatie als ouder. Dat betekent niet, dat je alles goed vindt. Het betekent, dat je je kind accepteert zoals hij is. Dat je nieuwsgierig bent naar hoe de wereld er voor hem uitziet.
Dat wil niet zeggen, dat je hem het hemd van het lijf vraagt. Integendeel, dat werkt niet. Ik bedoel nieuwsgierig zijn naar wat je kind je probeert te vertellen. Als je met je puber in gesprek bent, stop je eigen oordelen dan ver weg. Actief luisteren geeft ze de ruimte om te vertellen wat ze kwijt willen.
Een niet-oordelende, accepterende houding is de basis van een goede verstandhouding met je kind. Dat klinkt misschien logisch, maar het is niet altijd makkelijk. Want je kind doet of zegt voortdurend dingen, waar jij zo je eigen mening over hebt. Pubers zijn daar allergisch voor en sluiten zich al heel snel af.
Geïnteresseerd luisteren, zonder oordeel, geeft je de kans op een kijkje in het leven van je puber. Door actief luisteren toe te passen kun je hem helpen om eventuele problemen helder te krijgen en zelf oplossingen te vinden. Je toont respect voor zijn eigenheid. Hiermee vergroot je de kans, dat je kind bij je aanklopt als hij in de problemen zit. En dat idee geeft rust, toch?
Dus mijn tip is: luister naar je kind. Hou je oordelen voor je. Bijt desnoods je tong af.
Betekent dit nu, dat je het in alles eens moet zijn met je kind, alles goed moet vinden? Nee, natuurlijk niet. Overweeg wat werkelijk van belang is en ga dan een gesprek aan met je kind over hoe jij bepaalde zaken ziet of wilt.
Gebruik daarbij ik-boodschappen. Geef aan waarom iets belangrijk voor je is of waar je zorgen over hebt. Geef ook duidelijk je eigen grenzen aan. Zoals jij rekening houdt met je puber, zo ga je ervan uit, dat hij ook rekening met jou houdt.
Pubers willen best naar je luisteren, is mijn ervaring. Ze willen alleen eerst gehoord worden. En ze willen jouw kijk op de zaken niet opgedrongen krijgen. Laat ze merken, dat het aan hen is of ze er wat mee doen.
En dan nog een bonustip: sommige zaken zijn moeilijk aan te kaarten. Je kind wordt al boos of slaat dicht nog voor het gesprek begonnen is. Schrijf het dan eens op in een briefje of in een mail. Dan kan je puber het in alle rust binnen laten komen. Schrijf met respect. Wedden, dat ze er meer van meenemen dan jij misschien denkt?
Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.