Tag Archives forouders

Het nieuwe opvoeden

Wat ik niet begrijp is dat wij (als maatschappij) onze kinderen nog steeds willen vormen naar onze normen als volwassenen.  In onze eigen opvoeding zijn we min of meer gedwongen om ons aan te passen, ons keurig te gedragen. Maar werden we daar gelukkig van? Werden we daar een beter mens van? Ik denk dat het ander kan, moet en anders zal gaan in te toekomst.

Zoveel van de huidige volwassenen hebben psychische problemen, of een burnout, omdat ze te lang over hun eigen grenzen zijn gegaan. Of ze zijn ‘geslaagd’ in het leven, maar toch ongelukkig. We worstelen met wie we zijn en wie we willen zijn. Waar we echt gelukkig van worden, is onszelf kunnen zijn en geaccepteerd worden zoals we zijn. Dat er van ons gehouden wordt om wie we zijn. Dat we onze eigen grenzen kennen en kunnen handhaven. Onze dromen durven te leven.

Zie alleen al het enorme aanbod op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Er zijn zoveel trainingen over het innerlijke kind in ons. Zoveel cursussen om in je kracht te komen, jezelf te durven laten zien, op te kunnen komen voor jezelf, je dromen leven, noem maar op. Dat is op zich heel goed natuurlijk. Het betekent alleen ook, dat we dat nodig hebben, er behoefte aan hebben.

Als je dat ziet is het toch niet meer dan logisch, dan dat we een generatie gaan opvoeden die dat minder nodig heeft dan wij? Een generatie die van jongs af aan bevestigd is in hoe ze zijn, wie ze zijn. Zodat ze zichzelf niet meer hoeven te gaan zoeken als ze eenmaal groot zijn.

Een kind heeft één ding vooral nodig en dat is onvoorwaardelijke liefde. Onvoorwaardelijke liefde betekent acceptatie, vertrouwen en respect. Ruimte geven aan eigenheid. Dus blij zijn met je kind, hoe hij of zij ook is, zijn/haar eigenheid respecteren, steunen en bevestigen. Zo krijgt het kind een stevige basis voor zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen, dus vertrouwen in jezelf, betekent weten dat je uitdagingen aan kunt, maar ook dat je je eigen ideeën mag hebben, je eigen dromen mag waarmaken. Dat je ertoe doet. De ruimte voelen om het leven te leiden dat jij wilt leiden.

Ik geloof onvoorwaardelijk in de goedheid van mensen. En nee, ik ga niet de discussie aan over die paar ernstig gestoorde lieden die vreselijke misdaden begaan of zelfs hele groeperingen. Dat brengt ons nergens. Ik focus liever op al het goede dat ik weet dat er in mensen zit. Het zit alleen soms (vaak) een beetje verstopt onder verdedigingsmechanismes van de persoon, van het ego.

Het treft me elke keer weer, hoe snel mensen elkaar vinden als het hart weer geopend wordt. Daar zit al die goedheid (noem het liefde) verstopt. Dat gaat voorbij aan alle opvattingen, verwachtingen, verwijten. Dan ontstaat verbinding en daar worden we gelukkig van.

Opvoeden is voor mij niet een kind, dat nog niets kan of weet, leren hoe het moet. Opvoeden is juist het kind helpen bij zijn reis door het leven, het ontdekken van wat leven en samenleven met andere mensen inhoudt. Ik geloof in het goede van kinderen en we moeten eerder zorgen dat we dat koesteren, de ruimte geven en niet beschadigen, dan dat we kinderen zo nodig moeten disciplineren.

Toen ik zo’n 20 jaar geleden voor het eerst aan mijn ‘ontdekkingsreis naar mezelf’ begon en ‘mezelf terugvond’ (eigenlijk hele rare termen, want ik was er al die tijd natuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel), dacht ik “En hoe zorg ik er nu voor dat mijn kinderen dit niet hoeven te doen?” Ik kwam er al snel achter dat het zo niet werkt, je kunt geen dingen voorkomen voor je kind. Elk mens, elk kind heeft zijn eigen pad te gaan.

Maar inmiddels is het me wel zonneklaar, dat een opvoeding gebaseerd op respect voor je kind een hele goede stap in de richting is. Ik ben ervan overtuigd, dat als je dát doet, als je je kind bevestigt in hoe hij of zij is (wat iets anders is dan uitgaan van jouw idee hoe je kind is), je kind dan een goede basis heeft om het leven te gaan leiden dat bij hem past. Dat je kind sterk en kwetsbaar tegelijk kan zijn, durft te laten zien wie zij is.

Wat ik wil bijdragen aan de wereld is een respectvolle manier van omgaan met onze kinderen, thuis, maar ook op school en daarbuiten. Omdat het kind dat verdient, omdat je er als ouder gelukkiger  van wordt en omdat onze maatschappij er op termijn baat bij heeft.

Het is ook mijn overtuiging, dat dit het opvoeden van de toekomst is. Ook als maatschappij, als mensheid groeien we. En alles wat nu gewoon is, is ook eerst door een groep voorlopers in de wereld gebracht. Ik geloof, dat de ouders, die nu op een onvoorwaardelijke, respectvolle manier hun kind opvoeden tot die voorlopers behoren (en ja, daarbij hoort ook tegenstand en kritiek)

Deze ouders wil ik helpen door ze te steunen, inspiratie en concrete handvatten te bieden. En in het bijzonder de ouders van kinderen met moeilijk gedrag. Omdat deze kinderen ons min of meer dwingen het anders te doen, omdat de ‘oude’ manier van opvoeden niet werkt bij hun. Ze hebben een inmense behoefte aan autonomie, respect, erkenning (ook van hun anders-zijn) en steun.

Ik hoor heel graag of jou dit aanspreekt, of je er iets in herkent, wat jouw drijfveren zijn in het opvoeden of waar je mee worstelt. Schrijf hieronder jouw reactie. En vind je het een inspirerend artikel? Fijn als je het wilt delen, dank je wel daarvoor.

Straffen? Gewoon niet meer doen

Eerlijk gezegd denk ik dat bijna elke ouder weleens straft. Het is misschien wel het eerste wat in je opkomt als je kind niet luistert. Vooral als je kind nog jong is en jij nog niet zo ervaren. Misschien deed je het de eerste keer wel zonder nadenken. Je ziet het jezelf opeens doen 🙂

Zo ging het bij mij wel. We waren op bezoek en hij zat aan een vaas waar hij af moest blijven. En hij luisterde niet, dus zetten wij hem op de gang. Hij was nog een peuter. Ik vond het een mijlpaal (maar niet eentje om te vieren).

Wat wisten wij nou helemaal van opvoeden? We wisten wel dat we niet wilden dat de vaas kapot ging. Het was misschien wel onze angst die maakte dat we op deze manier ingrepen. Of het hielp weet ik niet meer, wel dat het mij geen goed gevoel gaf. (En dat klopt ook, weet ik nu.)

Opvoeden doe je met de kennis die je hebt. En als je je verder weinig hebt ‘bijgeschoold’ door boeken te lezen bijvoorbeeld, dan leun je vooral op hoe je zelf opgevoed bent en wat je om je heen ziet. Zeg maar de standaard in onze maatschappij. En straffen hoort daar bij, dat zit gewoon in ons systeem.

Het komt vooral in ons op als we boos zijn op een kind. We willen iets doen met die boosheid, we willen ons gezag laten gelden. En voor je het weet roep je dan: “ga maar naar je kamer en ik hoef je even niet meer te zien” of “Vandaag geen iPad meer”. Herkenbaar?

Ik durf de stelling wel aan, dat het straffen meestal gebeurt tijdens een boze bui van de ouder. Veel vaker dan dat er rustig en weloverwogen een straf wordt uitgedeeld. Dat maakt straffen niet alleen ineffectief (het verergert namelijk de strijd met je kind), maar ook oneerlijk. Je hebt ruzie met je kind en jij maakt gebruik van je macht, terwijl je kind dat niet kan.

Wat het ook niet effectief maakt, is dat je in een boze bui vaak niet goed nadenkt over de straf. Je straft te zwaar, waardoor je later de straf weer herroept. Zo van: “je blijft de rest van de dag op je kamer” en vervolgens laat je je kind na een uurtje weer naar beneden komen.

Mijn advies is om niet meer te straffen. Gewoon nooit. En zeker niet in een boze bui. Want dat maakt de strijd alleen maar erger. Dus ben je boos op je kind: bijt je tong af en zorg eerst dat je jezelf tot bedaren brengt. Door bijvoorbeeld wat rustiger en dieper in en uit te ademen. Daarna kun je als dat nodig is je kind (laten) kalmeren.

En pas als jullie allebei weer rustig zijn, kun je praten over de aanleiding van je boosheid en afspraken maken. Je kind wil namelijk wel luisteren, maar iets zit in de weg. In een open gesprek kun je daar achter komen en afspraken maken voor de toekomst.

Ook als je wel rustig blijft, is straffen lang niet altijd een goed idee. Bij pittige kinderen werkt straffen averechts, omdat jij je macht inzet. En dat is precies wat een pittig kind triggert. Bovendien gaat het voorbij aan de oorzaak van het gedrag, wat maakt dat je kind niet luistert? 

Nu denk je misschien ‘dat is mooi en aardig, stoppen met straffen, maar wat dan?’ Een terechte vraag, want je kind heeft wel iets te leren natuurlijk. Gelukkig zijn er andere manieren om je kind te helpen zich aan de afspraken te houden. Wil je meer weten daarover, volg dan mijn webinar. Aanmelden kan hier.

Vind je dit interessant, wil je het dan voor me delen, zodat we meer ouders kunnen bereiken? Dank je wel alvast. En ook je reactie is meer dan welkom hieronder. Ik lees het graag!

Wat je kind echt van je nodig heeft

Geen enkel kind heeft graag ruzie met zijn ouders. Al lijkt het daar soms verdacht veel op. Maar juist als je constant strijd hebt met je kind, heeft je kind begrip, erkenning en respect nodig. Juist dat is de eerste stap om uit de strijd te komen. Maar daar is wel moed voor nodig.

Er is meer dan vroeger aandacht voor het praten met je kind. Dingen samen overleggen. Luisteren naar het kind. Het is kortom allemaal wat vriendelijker dan een generatie geleden.

De officiële instanties promoten het positieve opvoeden (triple P). Hoewel dat positiever klinkt dan het is, want het gaat nog steeds uit van het idee dat jij als ouder het gedrag van je kind bepaalt. Er is weinig ruimte naar mijn idee voor werkelijk respect voor het kind.

Helaas is het zo, dat juist de kinderen die het het hardst nodig hebben om te worden gehoord, dat niet krijgen. Juist kinderen die aan de lopende band onacceptabel gedrag laten zien, worden aangepakt met regels, contracten, en consequenties (lees: straffen). Zo probeert men invloed op het gedrag te krijgen.

En soms werkt dat, maar vaak ook niet. Vaak neemt de strijd alleen maar toe. Ouders en kind zitten vast in een patroon. Een negatief patroon van actie en reactie, dat zorgt voor toenemende frustratie en verwijdering.

De enige manier om hier uit te stappen is het als ouder anders te gaan doen. Te starten met luisteren in plaats van te reageren op elk onacceptabel gedrag. Het gesprek aangaan en werkelijke interesse tonen. Echt goed luisteren. En samen oplossingen zoeken.

Dan kunnen er wonderen gebeuren. Ik zie het gebeuren bij ouders die ik begeleid en bij deelnemers van mijn onlineprogramma. Zoals een gezin met een puber met PDD-NOS, die al jaren strijd hebben, ondanks verschillende hulpverleningstrajecten. En die nu opeens al een paar weken geen ruzie meer gehad hebben.

Wat er gebeurt, is dat het kind zich eindelijk weer eens gehoord, begrepen, geaccepteerd en gerespecteerd voelt. En dan komt er ruimte bij het kind om werkelijk met ouders in gesprek te gaan en hen ook te horen. De relatie verbetert, de verbinding wordt hersteld. En nu kunnen ouders en kind samen problemen oplossen in plaats van tegenover elkaar te staan.

Maar hier is moed voor nodig. Omdat het zo indruist tegen alles wat we zelf meegekregen hebben over opvoeden. “Dat accepteer je toch niet”, “Daar moet je korte metten mee maken”, “Je moet wel consequent zijn, houdt hij zich niet aan de afspraken, dan moet je de iPad afpakken”, enz.

Moed om de eerste stap te zetten en iets anders te doen. Moed om te vertrouwen dat deze aanpak werkt. Moed om het werkelijk in praktijk te brengen. Moed om te vertrouwen op je eigen kracht. Maar ook durven vertrouwen op de goede wil van je kind, die al een tijdlang uit beeld lijkt te zijn.

En dan blijkt dat je kind helemaal niet uit is op strijd. Dat je  kind helemaal niet alleen maar met zichzelf bezig is, of nooit rekening met anderen wil houden.  En uiteindelijk worden dan alle kwaliteiten van je kind weer opnieuw zichtbaar. Omdat jij de moed hebt daarop te vertrouwen, ondanks alles wat er gebeurt.

Overigens betekent dit niet dat je niet meer begrenst, maar dat is even een ander verhaal. Daarover vind je tips in andere blogs.

Als jij deze situatie herkent, dan nodig ik je uit om de moed op te brengen om het anders te doen. Mijn steun heb je :). Graag lees ik je reactie hieronder. 

5 Misverstanden over opvoeden

Opvoeden zoals de meeste mensen dat doen noem ik de ‘standaardmanier’. Dat wat je om je heen ziet en hoe je zelf bent opgevoed. Naar mijn idee zitten daar een aantal foute veronderstellingen in, een aantal misverstanden. En die maken dat je juist bij een pittig kind snel in de problemen kan komen. Ik zet ze hier voor je op een rijtje.

1. OPVOEDEN IS HET CORRIGEREN VAN GEDRAG

Veruit de meeste mensen zien dit nog zo. Dat is waar opvoeders zich mee bezig houden, het corrigeren van gedrag. En dat doen we dan door te proberen het gedrag rechtstreeks te sturen. Door sommige dingen te verbieden en andere juist te vragen (eisen). Daarbij horen de woorden ‘jij moet, jij mag of je mag niet, of ik wil dat’. Zo nodig maken we daarbij gebruik van negeren (werkt meestal niet) straffen of belonen (bij voorkeur).

Dit is zo algemeen, dat het ons bijna in de genen zit, zeg maar. Zo zijn we zelf opgevoed en zo zien we het om ons heen.

Maar zoals ik al vaker heb geschreven, (lees bijvoorbeeld dit blog) is dit een misverstand. Kinderen leren vooral van wat je voorleeft. En daarnaast helpt corrigeren niet als je niet weet wat er aan het gedrag ten grondslag ligt. Een kind dat het wel goed wíl doen, maar het niet voor elkaar krijgt, help je niet met straffen of belonen. Sterker nog, dan geef je het kind nog een extra laagje negativiteit erbij.

2. JE MOET ALTIJD CONSEQUENT ZIJN

Dit is een hele hardnekkige. Niet consequent zijn is, naast het verwennen van je kind, één van de ergste fouten die je kunt maken. Niet dus. Het maakt alleen maar dat je strijd hebt met je kind. Dat je altijd bezig bent om ‘te winnen’. Maar je kind wil niet verliezen. Dus. Dan heb je strijd.

Maar een kind heeft toch duidelijkheid nodig? Ja, dat klopt. En daarom is het wel belangrijk om duidelijke afspraken te maken en vaste routines te hebben. Maar dat jij gisteren geen zin had in rommel maken en vandaag wel, dat kan toch? En als je kind een goed argument heeft, waar jij nog niet aan gedacht hebt, dan er toch niks mis mee om je te laten overtuigen? (Lees hier meer over de mythe van het consequent zijn)

3. ALS OUDERS MOET JE ALTIJD ÉÉN LIJN TREKKEN

Nee dat moet je niet.  Je bent twee verschillende mensen, met verschillende opvattingen, voorkeuren en behoeftes. Wat de één een rommel vindt, kan de ander best wel opgeruimd vinden. Zorg daarom dat je over terugkerende zaken duidelijke afspraken hebt.

Maar dwing je partner niet om het met je eens te zijn, als dat niet zo is. Bespreek gewoon het probleem en zoek een oplossing die voor iedereen oké is.

4. ALS JE JE KIND ZIJN ZIN GEEFT, GAAT HIJ STEEDS VAKER ZEUREN

Je weet wel, ‘als je ze een vinger geeft …’ Maar ook deze klopt niet. Gek genoeg werkt het precies andersom 😊. Een kind dat ervaart dat ie serieus genomen wordt, dat haar behoefte ook meetelt, dat er veel ruimte is om zijn eigen zin te mogen doen, zal juist minder moeilijk doen als dat af en toe gewoon niet kan. Juist een kind dat minder ruimte krijgt voor autonomie zal steeds vaker dwars liggen en de strijd aangaan.

5. JIJ WEET HOE HET MOET

Soms wel ja, maar vaak ook niet. Je bent als ouder vaak geneigd om te denken dat jij de oplossing moet hebben. Dat jij moet zorgen dat je kind het fijn heeft. Dat jij moet bepalen wat wel of niet moet gebeuren. Maar dat is helemaal niet waar. Je kunt vaak helemaal niet weten wat goed is of niet.

Dat betekent dat je niet zo vaak hoeft in te grijpen als je misschien denkt. Laat je kind zijn eigen ervaringen opdoen. En het betekent ook dat jij het niet altijd hoeft te weten. En dat is best een opluchting, toch? Je weet niet wat later zal blijken ‘goed of fout’ geweest te zijn. Dus laat los. Laat het leven zijn gang gaan. Geef je kind ruimte voor zijn of haar eigen leerproces.

Is dit herkenbaar voor je? Verhelderend?  Ik lees graag je reactie. En als je het wilt delen op de social media, graag, bedankt alvast.

Moeten we strenger zijn?

Er is tegenwoordig veel te doen over verwende kinderen. Allemaal prinsjes en prinsesjes … We zouden massaal onze kinderen verwennen, waardoor ze geen weerstand hebben als het leven moeilijker blijkt dan gedacht. Volgens een hoogleraar klinische psychologie komen daardoor veel jongeren in de problemen, omdat ze niet geleerd hebben met tegenslag om te gaan. Klopt dit? En is strenger zijn dan het beste antwoord, zoals hij aangeeft?

Ik denk dat teveel verwennen zeker speelt. Ik betwijfel alleen of het zo algemeen gebeurt als gesuggereerd wordt. Dat jonge mensen zoveel in psychische problemen raken, kun je ook niet zomaar daarop afschuiven. Het heeft net zo goed te maken met de stress in onze maatschappij en de manier waarop het onderwijs onze kinderen onder druk zet.

Ook met de oplossing ben ik het niet eens. Meestal wordt namelijk geroepen, dat we weer strenger moeten zijn. Optreden. Zoals vroeger. Maar zeg nou zelf: wij (de 40-ers en 50-ers) zijn zeker niet verwend als kind. Maar zijn wij nu zo goed opgewassen tegen het leven? Ja, we kunnen heel goed doorzetten. Maar komen daar juist niet al die burnouts vandaan?

Volgens mij is er iets heel anders nodig. Want verwennen op de manier van je kind geven waar hij om vraagt is inderdaad niet goed. Want dat is niet wat een kind nodig heeft. Wat een kind wel nodig heeft van zijn ouders is onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen, respect voor zijn/haar eigenheid en het recht op autonomie.

Een strenge ouder geeft dat meestal niet voldoende. Een strenge ouder bepaalt wat goed is voor zijn kind (hoezo autonomie?), maakt de liefde afhankelijk van het gedrag van het kind (zo ervaart het kind het tenminste) en luistert onvoldoende naar wat er in het kind omgaat.

Een  kind met een zogenaamde sterke wil is een kind dat het recht op autonomie gewoonweg opeist, no matter what. Bij zo’n kind gaat streng zijn niet werken. Je verzeilt acuut in een machtsstrijd, die je op den duur niet gaat winnen. Zeker in de puberteit niet meer. Bovendien, wat heet winnen als je kind doet wat jij zegt, maar de verbinding is verstoord.

Maar ben je dan niet een watje als je niet optreedt? Als je niet streng bent? Nee, hoor. Want je stelt wel grenzen. Tuurlijk wel. Je kracht haal je uit je zelfrespect. Weten wat je wel en niet wilt. En duidelijk zijn in de regels die je stelt, zoals ‘boos zijn mag, slaan niet’. Op het gebied van veiligheid en gezondheid zet jij de lijnen uit.

Die handhaaf je niet door te straffen, maar door duidelijk te zijn. (Overigens wordt duidelijk zijn nogal eens verward met streng zijn). Door een kind consequenties te laten ervaren. En vooral door je kind te helpen om zich aan deze regels te houden. Door een kind dat blijft slaan uit de situatie te halen bijvoorbeeld. Of door je kind te helpen om rustig in slaap te kunnen vallen.

Ja, er gaan dingen niet goed in hoe kinderen nu opgevoed worden. Maar dat was vroeger ook al zo. Alleen had de maatschappij daar niet zoveel last van. Maar is de oorzaak van veel huidige psychische problematiek niet juist gelegen in onze jeugd? In de manier waarop we opgevoed zijn? Waarom zou het dan slim zijn om weer ouderwets te gaan opvoeden?

Het is toch veel slimmer om nieuwe wegen te zoeken. Om te kijken en te oefenen in het opvoeden zonder straffen en belonen. Vanuit vertrouwen. Kijk maar eens in jezelf: was jij een egoïstisch kreng geworden als je wat minder streng was opgevoed? Of zit het goede gewoon in jou, in jouw hart? Zou dat bij je kind ook niet zo zijn?

Volgens mij wordt een kind geboren met allemaal mooie eigenschappen. En is het aan ons opvoeders om het kind te helpen volgens de innerlijke waarden te leven. Obstakels te overwinnen.  Een mooi mens te worden, die kan bijdragen aan de wereld op zijn of haar eigen manier. Dat doen we in de eerste plaats door onvoorwaardelijke liefde en respect te tonen. En in de tweede plaats door onszelf te respecteren. duidelijk te zijn en een voorbeeld te zijn.

Spreekt dit jou aan? In mijn webinar ‘Waarom strenger opvoeden niet de oplossing is, en wat dan wél vertel ik je er meer over. Aanmelden voor het webinar doe je  hier.

Fijn als je dit artikel wilt delen op de sociale media, dank je wel daarvoor. Zo kunnen we nog meer ouders bereiken 🙂 En natuurlijk lees ik zoals altijd ook graag je reactie! 

Goed luisteren naar je kind, zo doe je dat

Allemaal houden we van onze kinderen. En willen we het beste voor ze. We willen ze zo graag leren, wat wij allemaal al weten. We willen ze zo graag helpen om de dingen goed te doen. En daarom vertellen we ze zoveel. Maar is dat wel wat een kind echt nodig heeft? 

Wat een kind werkelijk nodig heeft om te groeien en zelfvertrouwen te ontwikkelen is onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen en respect. Dat houdt in, dat we ze accepteren zoals ze zijn. Maar hoe doe je dat?

Werkelijke acceptatie betekent vooral: je kind laten zijn zoals hij is. Laten. Het klinkt misschien raar, maar een kind, wat lekker bezig is, met rust laten is een teken van acceptatie. Let maar eens op, hoe snel je geneigd bent om wel in te grijpen: ongevraagd advies geven bijvoorbeeld. “Zou je niet …” of “Je kunt ook ….”.

Maar wat je eigenlijk overbrengt is: zoals jij het doet is het niet goed (genoeg). Ooit bij stil gestaan dat het zo werkt? Als je dit herkent van jezelf: je bent bepaald niet de enige 🙂 Alle ouders doen dit in meerdere of mindere mate. Het is zo gewoon, dat het niet eenvoudig is om af te leren. Maar wel de moeite waard!

Continue reading

Tip tegen frustratie en machteloosheid

Als je kind niet doet wat je wil, kun je vreselijk gefrustreerd raken. Vaak voel je daaronder ook een gevoel van falen en van machteloosheid. Het kan toch niet zo zijn dat jij je (kleine) kind niet de baas kunt zijn?  Herken je dit, lees dan vooral door.

Ik ken het heel goed, dat gevoel van machteloosheid. En ik was daar ‘allergisch’ voor. Ik kon er niet mee dealen, het haalde me volledig uit mijn kracht. Het maakte me veel zwakker dan nodig was. Toen zag ik nog niet hoe het werkte, later kreeg ik daar meer grip op en was de onmacht mij niet meer de baas.

Je machteloosheid komt namelijk voort uit een misvatting. De misvatting dat jij de baas over je kind moet zijn en kunt zijn. Dat jij kunt bepalen wat je kind doet. En dat als je kind niet doet wat jij zegt, hoe je ook dreigt en probeert (‘optreedt’), dat je dan faalt.

En dat is gewoon niet waar! De waarheid is: je hebt je kind niet aan een touwtje. Dat klinkt misschien frustrerend maar is in feite een bevrijding. Want nu kun je zien, dat je je dus helemaal niet machteloos hoeft te voelen, want je hebt uiteindelijk nooit de macht over je kind gehad.

Je kunt je kind helemaal niet dwingen. Uiteindelijk bepaalt je kind zelf wat hij wel of niet doet. Of ze gehoorzaamt of niet. Natuurlijk kun je het wel proberen, je kind te dwingen, en hoe jonger je kind is hoe meer kans je hebt. Maar je kunt niet 100% bepalen wat je kind wel of niet doet. Je kind is hoe dan ook een zelfstandig wezen.

Toch zijn we erg gehecht aan deze misvatting. En dat is de oorzaak van veel ellende. Want heb jij een kind met een zogenoemde ‘sterke wil’ , dan heb je grote kans, dat je kind niet gehoorzaamt. Dat de strijd alleen maar groter wordt.

En jouw frustratie neemt toe, je machteloosheid neemt toe en tenslotte voel je je zwak en falend. Je kunt het niet. Je doet iets verkeerd. Je laat over je heen lopen. Je moet ‘gewoon’ meer autoriteit uitstralen, sterker zijn, strenger zijn, enz. enz. En als je dat zelf al niet dacht, dan maakt je omgeving je wel duidelijk dat het zo is.

Zo zonde! Dit veroorzaakt zoveel onnodig leed en het leidt tot meer spanning en meer conflicten. Het is niet waar én het is niet effectief. Het stapelt probleem op probleem. Want door jouw gevoel van onmacht ga je steeds ineffectiever te werk, waardoor je steeds verder bij je doel vandaan komt.

De oplossing? Inzien en volledig accepteren dat je je kind dus niet aan een touwtje hebt. Dat jij iets niet acceptabel vindt, wil niet zeggen dat je kind het niet doet. Sterker nog, het wil ook niet zeggen dat je kind niet weet dat het onacceptabel is. Hij of zij heeft even niets beters voorhanden, kan bijvoorbeeld zijn emotie nog niet goed beteugelen.

Zie het als een leerproces van je kind. En kijk hoe jij je kind daarbij kunt helpen. In de eerste plaats door te erkennen wat er gaande is. En vervolgens door (samen met je kind) te kijken wat maakt dat je kind doet zoals ie doet en hoe je dat kunt veranderen. Wat kun jij doen om ander gedrag een grotere kans te geven en wat heeft je kind nodig om acceptabel gedrag te laten zien?

Als je kind niet doet wat je zegt (of vraagt) trap dan dus niet in de val van onmacht. Realiseer je dat jij je kind niet aan een touwtje hebt. Hou afstand. Neem het niet persoonlijk. Wees duidelijk in wat je van je kind verwacht,  maar help je kind ook om dat te kunnen. Accepteer dat bij het opgroeien moeilijke momenten horen voor jou en voor je kind.

Door het niet op jezelf te betrekken, door onmacht geen kans meer te geven, heb je  veel meer ruimte om naar je kind en de situatie te kijken. Veel meer kans om wel effectief te reageren. Misschien moet je je kind een handje helpen met wat je vraagt door het samen te doen, misschien moet je je verwachting/verzoek intrekken omdat je ziet dat het niet haalbaar is op dit moment of krijg je een andere ingeving waarmee je de situatie weer vlot kan trekken.

Heb je hier wat aan? Deel dit artikel dan via de shareknop hieronder. Samen kunnen we nog meer ouders helpen. Dank je wel alvast!

En laat hieronder weten wat je van deze tip vindt. Altijd fijn om van je te horen!

Jouw probleem of het probleem van je kind?

Veel ouders (vooral moeders …) hebben, net als ik overigens, de neiging om het probleem van hun kind tot hun eigen probleem te maken. Immers jij bent, of voelt je in elk geval, verantwoordelijk voor het geluk van je kind. Maar hoe realistisch is dit eigenlijk? En werkt het wel? Het is mij gebleken, dat het niet handig is om problemen van een ander, in dit geval van je kind, tot je eigen te maken. Hoe logisch dat ook lijkt.

Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste kan het zijn, dat jij de oplossing helder voor je ziet. Door jouw oplossing aan te bieden, of misschien wel –goed bedoeld- op te dringen, tast je de zelfstandigheid aan van je kind aan, omdat hij of zij zo niet leert om zijn eigen oplossingen te vinden. Wat ook nog eens beter zou zijn voor zijn zelfvertrouwen.

Het kan echter ook zijn, dat jij ook niet weet wat de oplossing moet zijn. Nu heb jij dus ook een probleem. En wat doe je met een probleem waarvan je niet direct de oplossing ziet? Precies, je gaat piekeren, je maakt je zorgen. Nu is bekend dat piekeren en tobben tot een vernauwing in je denken leidt. Je ziet de mogelijkheden niet meer, maar vooral doemscenario’s. Ook roept het bij jouw allerlei emoties op, angst en machteloosheid misschien.

Ben jij nu nog beschikbaar om te helpen? Nee, eigenlijk niet. Want nu word jij in beslag genomen door jouw probleem en bijbehorende emoties. Dus terwijl je intentie is om je kind te helpen, heb je jezelf juist minder geschikt gemaakt om te helpen. Het werkt dus niet zo goed. Wat dan wel?

Als je je zorgen maakt over iets m.b.t. je kind vraag je dan eerst af: wie heeft er een probleem? Het kan zijn, dat jij wel  een probleem hebt, maar je kind niet. In dat geval is het handig om ik-boodschappen te geven. Bijvoorbeeld in het geval van een puber, die wel erg lang uitslaapt: “ik maak me zorgen, dat je zo lang op bed ligt. Ik ben bang, dat je dan vanavond niet kunt slapen en je slaapritme verstoord raakt. Ik weet hoe vervelend dat kan zijn. Begrijp je wat ik bedoel? Hoe zie jij dat? “ Vervolgens kun je een antwoord krijgen wat neerkomt op “niets aan de hand, maak je geen zorgen” of “ja, daar zit wel wat in. Ik vind het eigenlijk ook niet fijn als ik ’s avonds zo lang wakker lig”.

Het kan ook zijn, dat jouw kind een probleem heeft of althans lijkt te hebben.  Dan is het handig om actief luisteren toe te passen. “Het klinkt alsof je er zelf van baalt dat je zo laat opstaat, klopt dat?” of “Het lijkt wel alsof je niet zo blij bent met je nieuwe juf, is dat zo? “ Zo kan een gesprek ontstaan waarin duidelijk wordt wat het kind dwars zit en kun je hem of haar helpen om oplossingen te vinden.

Want natuurlijk wil je je kind graag helpen. Dat mag ook, daar ben je ook voor. Maar vraag het altijd eerst even. “Vind je het fijn als ik je help om eerder op te staan”? of  “Zal ik eens met je meedenken wat je hieraan zou kunnen doen?”

Soms is het best moeilijk om een probleem bij je kind te laten. Als het je erg bezighoudt, zoek dan iemand op met wie jij kan praten. Die jou kan helpen om het helder te blijven zien. Misschien is het wel een goed idee om een paar gesprekken met een professionele hulpverlener te hebben. Dat kan erg verhelderend werken. En hoe beter jij ermee om kunt gaan, hoe groter de kans dat je je kind kunt helpen.

Ben je het met me eens? Herken je dit? Geef hieronder je reactie.

Ook fijn als je het artikel wilt delen via de shareknop hieronder, dan kunnen we samen nog meer ouders bereiken. Dank je wel 🙂

Stop met fixen en voorkomen (en ga ontspannen opvoeden)

Veel ouders die bij mij komen zijn moe, zo niet uitgeput. Het opvoeden kost hen bergen energie. Eén van de redenen daarvoor is dat ze te hard hun best doen om alles goed te laten verlopen. Ze lopen vaak op eieren om de sfeer goed te houden. En dat werkt niet.

Als je een pittig kind hebt, is één van de grootste valkuilen dat je te hard werkt om alles  goed te laten verlopen. Elke dag is weer een nieuwe dag vol uitdagingen. Je kind moet op de deur uit, huiswerken maken, aan tafel komen en blijven zitten, op tijd gaan slapen, enz. enz. En dat het liefst zonder strijd.

Eigenlijk is dat korte termijnpolitiek. Een heilloze weg, die je uitput. Want: er is steeds weer een nieuwe dag, steeds weer een nieuw ding dat moet gebeuren. Stop daar maar mee.

Wissel het in voor lange termijnpolitiek. Ik zeg graag ‘alles is een leerproces’. Dus alles wat niet goed gaat, daarin heeft je kind iets te leren. En jij mag je kind daarbij begeleiden.

Dat doe je allereerst door een heldere structuur met duidelijke regels, afspraken en gewoontes. Dat maakt dat je kind meer gestuurd wordt door de structuur dan door jou. Dat scheelt al veel energie.

Vervolgens, als er iets niet lekker loopt of misgaat, kun je, liefst samen met je kind, onderzoeken waar het op vast loopt. Wat is het dat je kind niet lukt, wat houdt je kind tegen, wat zit je kind in de weg, wat heeft hij of zij nodig zodat het wél lukt?

Dat betekent dat dingen regelmatig ‘niet goed’ gaan (dat is ook een boeiende vraag op zich trouwens, wat betekent niet goed eigenlijk en is dat wel zo erg?). Maar dat is niet erg. Daar kun je aan werken. En bovendien: ook nu jij zo hard werkt, de korte termijnpolitiek volgt, gaan er eveneens regelmatig dingen mis. En zijn er vaak conflicten of driftbuien.

Met deze lange termijnvisie wordt opvoeden op den duur veel makkelijker. Je kind leert en ontwikkelt zich (en jij ook). Er gaan dingen goed en er gaan dingen fout. En ja, zo gaat het leven. Dat hoort erbij.

Pittige kinderen leren trouwens vooral door ondervinding. Dus het heeft geen zin om dingen te willen voorkomen. Ze leren niet van jouw goedbedoelde adviezen of waarschuwingen. Ze moeten het eerst ondervinden. Dus laat het maar gebeuren.

“Ja, maar dan gaat ie helemaal uit zijn plaat”. Ja. Dat kan gebeuren. Maar ook dat is een leerproces. En je kind heeft er meer aan om met frustratie te leren omgaan, dan als jij probeert het te voorkomen. Wat vaak niet lukt en dan is er des te meer frustratie, ook aan jouw kant.

Dus stop met fixen en voorkomen. Laat het gebeuren. Blijf kalm (ook dat kun je leren). Laat het bij je kind. Geef erkenning. Zeg bijvoorbeeld “ja, ik snap het wel, het is ook stom. En je mag best boos zijn. Wees maar even boos”.   

Je moedigt bijna aan om boos te worden. Het omgekeerde van wat je meestal doet. Dat haalt de lading er al wat af. En omdat jij geen weerstand hebt tegen de boosheid is die meestal veel sneller weg.

Er mag dus wat meer nuchterheid in het opvoeden wat mij betreft. Ook bij pittige kinderen. Je probeert zoveel mogelijk duidelijkheid te bieden, dat voorkomt frustratie door onduidelijkheid of onverwachte situaties. Maar desondanks kan je kind toch af en toe ergens gefrustreerd door raken. Dat is nu eenmaal zo, dat hoort bij het leven.

Als het je lukt om er op deze manier in te staan, dan scheelt dat bergen energie, werkelijk waar. Omdat je het meer bij je kind laat en omdat je het accepteert als het af en toe ‘mis’ gaat. Ontspannen opvoeden noem ik dat 😊

PS Wil je weten hoe je dat in de praktijk doet? Je kunt nu nog voor een zacht prijsje (97 euro) meedoen aan mijn online workshop, die precies hier over gaat. Er is veel ruimte voor vragen en praktische situaties. Kijk hier voor info en aanmelden.

Diepe druk helpt je kind te kalmeren

In tijden van stress (dus ook in deze ‘coronatijd’) neemt het moeilijk gedrag van pittige kinderen vaak toe. Dat betekent meer weerstand, meer driftbuien en meer dwingend gedrag. Wat je kind nodig heeft is ‘ontprikkelen’ oftewel spanning kwijtraken.

In dit blog, dat ik kortgeleden schreef, vind je al wat tips over hoe je kind spanning kan ontladen. Op deze plek wil ik er nog eentje aan toevoegen, namelijk diepe druk.

Diepe druk is een methode die gebruikt wordt voor kinderen die overprikkeld zijn. Het zenuwstelsel is overbelast, de spanning is te groot, er kan niets meer bij. De ontploffing is nabij, zeg maar. Kinderen zoeken die ontlading soms ook echt op door steeds de confrontatie aan te gaan.

Een ontploffing in de vorm van een driftbui of huilbui is ook inderdaad een ontlading. Je herkent vast wel van je eigen pittige kind dat die daarna weer een stuk rustiger is. ‘Zo mak als een lammetje’, dacht ik dan altijd.

Maar je kunt dus ook proberen om diepe druk toe te passen. Vergelijk het maar met een stevige knuffel of het inbakeren van een baby. Daar zijn materialen voor (daar kom ik zo op), maar je kunt het ook zelf doen.

Ik hoorde eens het volgende verhaal. Tijdens een uitje van een schoolklas wat één jongetje superdruk. Door de spanning van het onbekende werd hij hyperactief. Zijn leerkracht ging toen achter hem staan, legde zijn handen op de schouders van het kind en ‘duwde’ hem a.h.w. de grond in.

Het effect was verbluffend. Het jongetje werd op slag kalm, kon weer gewoon rustig bij de andere kinderen staan en zijn aandacht richten op wat er verteld werd.  Hoewel ik deze techniek niet uit eigen ervaring ken, wilde ik het graag met je delen, zodat je het eens kunt uitproberen.

Een andere manier is je kind bij wijze van spel stevig vastpakken. Jouw armen en benen vormen een kooi, waaruit je kind probeert te ontsnappen. Ook hierbij ervaart je kind diepe druk van jouw lichaam dat hem tegenhoudt. Bovendien gebruikt hij zijn eigen spieren om los te komen, wat ook helpt om te ontstressen.

Dan nog iets over speciale materialen. Er is een drukvest op de markt, dat je kind diepe druk geeft op haar romp. De druk is door een simpel opblaassysteem zelf in te stellen. Sommige kinderen hebben hier veel baat bij en zijn door het dragen van het vest veel rustiger. Of slapen beter door.

Een andere mogelijkheid is een ballendeken of verzwaringsdeken. Door het gewicht van deze dekens ervaart je kind diepe druk, dat het zenuwstelsel dus kalmeer. Hierdoor slapen kinderen vaak makkelijker in en beter door.

Zowel het drukvest als een verzwaringsdeken zijn te huur om uit te proberen voordat je tot aanschaf overgaat. Want ze zijn niet echt goedkoop. Maar wellicht toch een goede optie als het werkt voor jouw kind.

Heb je baat bij mijn tips en wil je nog meer concrete handvatten voor deze lastige tijd? Bestel dan de onlinetraining Corona met -pittige- kids: zo hou je het gezellig thuis. Deze twee-en-een-half-uur durende training zit vol met inzichten, concrete handvatten en praktische tips. Na betaling krijg je direct toegang en je hebt meerdere malen toegang, dus je hoeft het niet in één keer af te kijken. Bestellen doe je hier.

>

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. Privacyverklaring

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten