Moeten ouders één lijn trekken?

Ouders moeten één lijn trekken, wordt vaak gezegd. In praktijk blijkt dat lastig. Wat ik veel zie en hoor is dat de één strenger is dan de ander. Dat geeft vaak onenigheid tussen de ouders, zeker als je een pittig kind hebt. De vraag is: wie heeft gelijk, papa of mama?

Vaak zijn moeders toegeeflijker en geduldiger dan vaders. Natuurlijk is het een generalisatie, het kan ook andersom zijn, maar het is wel iets wat ik vaak zie. Vaders lijken makkelijker grenzen te stellen, kunnen ook beter hun eigen grens bewaken, maar zijn ook vaak wat ‘kort door de bocht’.

Moeders daarentegen hebben meer oog voor het belang van hun kind, willen daar vaker aan tegemoet komen en geven meer ruimte. Wat overigens regelmatig ten koste gaat van hun eigen behoeftes. Omdat ze tegelijkertijd ook wel weer bang zijn om hun kind te verwennen, kunnen ze in conflict komen met zichzelf en onzeker worden.

Dit kan leiden tot onenigheid tussen de ouders. Zeker als je een pittig kind hebt. Er is eigenlijk altijd wel verschil tussen ouders, maar bij een pittig kind komt dat meer onder een vergrootglas te liggen. Vader vindt moeder ‘te soft’. Moeder vindt vader te kort door de bocht. Dat kan irritatie opleveren.

Het antwoord op de vraag wie er gelijk heeft, is niet vader of moeder. Het is een misvatting, dat opvoeden gaat over hoe streng of hoe toegeeflijk je mag zijn. Het lijkt of er maar twee keuzes zijn: jij bent de baas of je kind is de baas. Maar dat is helemaal niet zo.

Deze vraag komt voort uit een opvoedingsvisie, die gebaseerd is op macht. Het gaat erom, als ouder het gezag (= de macht) te behouden. Of je bent de baas, of je laat over je heen lopen. En kinderen moeten vooral gehoorzamen.

Er is een derde mogelijkheid, die niet uitgaat van macht maar van gelijkwaardigheid. Het gaat vooral om samen. Letterlijk samen leven. Luisteren naar elkaar en elkaars behoeften serieus nemen. Je eigen behoeften duidelijk verwoorden. Samen zoeken naar oplossingen. En al doende leert je kind hoe dat werkt. Als jij je kind serieus neemt, zal hij ook vanzelf rekening gaan houden met jouw behoeften. Dat heb ik zelf ook zo ervaren.

Kinderen willen namelijk wel degelijk graag meewerken en jou een plezier doen. Alleen soms weten ze niet hoe. En hebben ze je hulp nodig i.p.v. correctie. Voorwaarde is ook, dat ze zichzelf gerespecteerd voelen in hun eigen behoefte.

Als ouders samen op deze wijze gaan opvoeden, verdwijnt de tegenstelling. Ieder geeft zijn eigen grens aan en die is niet voor iedereen gelijk. Beide ouders doen een appel op de behulpzaamheid van het kind i.p.v. op gehoorzaamheid. Je mag daarbij dus verschillend tegen zaken aankijken.

Deze derde mogelijkheid, dat is de weg die ik ouders aanreik in mijn programma en in mijn coaching. Als je dat eenmaal gaat zien, dat het mogelijk is om niet vanuit gelijkwaardigheid op te voeden (zonder dat je kind de baas wordt over jou) dan ga je zoveel andere mogelijkheden zien om dingen aan te pakken en situaties op te lossen.

Het is prachtig om te zien, hoe ouders weer dichter bij elkaar komen en hoe er in het gezin meer verbinding ontstaat. Ik heb dat al meermalen mogen meemaken in coachingstrajecten. Ouders krijgen weer de regie in de opvoeding, zonder de baas te hoeven spelen over hun kind. Samen varen ze deze nieuwe koers en vormen ze weer een team in het opvoeden.

Spreekt jou dit aan en zou je ook graag weer op één lijn komen met je partner? Neem dan contact met me op zodat we samen kunnen overleggen hoe ik jullie daar het beste bij kan helpen.

Laat hieronder weten wat jouw idee en ervaring is en deel het artikel om andere ouders te bereiken. Dank je wel!

Een boos kind is iets anders dan strijd

Ouders van pittige kinderen hebben doorgaans veel conflicten met hun kind. En daar willen ze graag vanaf. Begrijpelijk. En ik help ze ook inderdaad om uit de strijd te komen met hun kind. Dat betekent echter nog niet, dat hun kind nooit meer boos zal zijn. Maar dat geeft niet. Want een boos kind is niet hetzelfde als strijd.

Je kunt niet voorkomen dat je kind nog weleens boos zal zijn. Niet alles is op te lossen. En je kunt natuurlijk ook niet altijd toegeven aan je kind. Er zullen altijd situaties zijn waarin jij je poot stijf moet houden. Simpelweg omdat je verantwoordelijkheid als ouder dat van je vraagt.

Om wat voorbeelden te geven: Je geeft je kind niet nog een ijsje, omdat je verantwoordelijk bent voor haar gezondheid. Je kind mag niet vaker dan 1 x per maand logeren bij vrienden, omdat hij daar altijd moe vandaan komt en jij verantwoordelijk bent voor zijn welzijn (dus voldoende slaap). Je kind mag niet zonder gordel in de auto, want dit is gevaarlijk. Enz.

Meestal gaat het dus om veiligheid, gezondheid en welzijn. Je kunt je pittige kind ook uitleggen dat het helemaal niet altijd makkelijk is om vader of moeder te zijn. Dat je je kind soms liever zijn zin zou geven, maar dat het nu eenmaal erbij hoort als je ouder bent, dat je ook dingen moet doen die je kind niet leuk vindt.

Het kan ook zijn dat je iets écht niet wilt hebben omdat een ander (kind) er last van heeft. Je kind mag bijvoorbeeld niet rondrennen in een restaurant. Of iets doen waar een ander kindje bang van wordt. Dat soort dingen. Ook dan moet je het gedrag van je kind stoppen.

Wat helpt is als je duidelijk in jezelf kunt voelen dat je iets echt niet wilt. Of juist echt noodzakelijk vindt. Je kunt het dan ook stevig communiceren. “Ik weet dat je het niet genoeg vindt, 1 x in de maand. Maar eerlijk gezegd is dat al meer dan ik het liefst zou willen. Ik vind het belangrijk dat je uitgerust bent. Maar ik gun je ook wel wat. Dus vandaar. En hier moet je het mee doen.”

Je kunt dan ook nog toevoegen “en je mag gerust even boos zijn” of “wees maar even boos”. Dan geef je de emotie van je kind de ruimte, waardoor die veel sneller weer weg kan ebben. En jij hoeft er niet mee te zitten. Het is van je kind en laat het lekker daar.

Verzet je er niet tegen en maak je niet druk. Onthou: een boos kind is geen strijd. Dus als jij het accepteert en er niet tegenin gaat, valt er voor je kind ook niks te vechten. Dan rest hem of haar niks anders dan even boos te zijn. That’s it.

Inspireert dit artikel jou? Geeft het je handvatten? Ik hoor graag van je. En fijn als je het wilt delen zodat anderen het ook kunnen lezen, dank je wel.

Het belang van acceptatie

In de begeleiding van ouders heb ik het vaak over acceptatie. Acceptatie van je kind, acceptatie van de situatie. Leren accepteren is erg behulpzaam als je minder gedoe en conflicten met je kind wenst. Betekent dat, dat je alles maar goed vindt? Lees het hier.

Accepteren betekent in dit verband allereerst het accepteren van wat er gebeurt. Dat betekent niet “je erbij neerleggen’, maar wel dat je inziet, dat dit is wat er is. Het is vrij zinloos om je te verzetten tegen wat er is. Toch doen we dat maar al te vaak…

Iets veranderen vanuit acceptatie is veel zinvoller en ook gemakkelijker, dan vanuit vechten tegen de situatie zoals die is. Vechten doe je vanuit weerstand, vanuit emotie. Dat beperkt je creativiteit in het vinden van oplossingen om iets te veranderen. En leidt snel tot niet adequaat ingrijpen. Acceptatie geeft je de rust om met een ruime blik te kijken. Van daaruit reageer je veel creatiever en effectiever.

Accepteren dus. Niet alleen dat er is wat er is, maar ook dat je kind is zoals hij of zij is. Je kunt wel willen dat je kind anders is, maar dat is niet zo. En onderzoek eens wat je hindert aan je kind. Wat zegt dat eigenlijk over jezelf? Een kind is nu eenmaal een spiegel voor jou. Omdat hij zo op je lijkt of omdat ze precies triggert waar jij gevoelig voor bent.

Ook zullen we moeten accepteren, dat onze kinderen hun eigen weg (hebben te) gaan. Ze hebben het recht daartoe. Ze vinden andere dingen belangrijk dan wij. Maar hoe vaak is het niet zo, dat we graag iets willen van ons kind. Dat ze anders is dan ze is. Dat hij wat meer zus en zo zou doen. Vooral met pubers in huis is dat zo accepteren zo belangrijk. Niet dat ze met hun gedrag over jouw grens mogen, dat is wat anders. Maar wel accepteren dat ze hun eigen meningen en voorkeuren hebben.

Wees je bewust van wat jij van je kind wilt. Onderzoek het. Is het integer, klopt het? Of vind jij het gewoon lastig om bepaalde kanten van je kind te accepteren? Onthou, het is jouw allergie. Jouw gebrek aan acceptatie. Daar zul je mee in het reine moeten komen. Hoe? Door af en toe pijn te voelen, dat het is zoals het is. Door toe te laten wat er is, komt er ruimte voor liefde. En dat geeft je de kracht om op een andere manier met je kind om te gaan. Een manier die beter aansluit bij wat je kind nodig heeft.

Accepteren gaat dus ook over jezelf accepteren. Iedereen heeft gevoelige plekken, kan getriggerd raken en vanuit emotie reageren. Wees in dit verband lief voor jezelf. Ga niet vechten tegen jezelf, daar help je jezelf niet mee en je kind ook niet. Ook hier geldt: acceptatie geeft ruimte om te veranderen. Groeien, dus eigenlijk.

Een ander ding in dit verband is wat ik altijd noem “Het Libelle plaatje”. Dan zie ik zo’n foto van een happy family gezellig met zijn allen aan tafel. Leuk in de kleren, mooie tafel, alles perfect. Net als in een reclamefilm.  We zitten onbewust allemaal met zo’n plaatje opgezadeld. Maar zo gaat het leven niet. Het is niet altijd pais en vree. (Al kun je wel veel doen om vaker pais-en-vree-momenten te hebben, maar dat terzijde). En het gekke is, als je dit kunt accepteren, geeft dat ook alweer meer rust.

Onderzoek jouw verlangens en verwachtingen van je gezin. Zijn ze reëel? En wat is jouw onbewuste  norm voor jezelf als ouder, hoe hoog leg jij de lat? Als je daar last van hebt, probeer de plaatjes dan los te laten. Jij bent goed zoals je bent. Het gekke is, door het los te laten, bereik je eerder wat je wilt. Relativeer wat meer en je kunt beter ontspannen in het opvoeden. En zie, je komt plotsklaps iets dichter in de buurt van je  ideale plaatje 🙂

Wat te doen bij een driftbui van je kind

Pittige kinderen kunnen in een mum van tijd van heel erg boos worden. Om iets wat in jouw ogen een kleinigheid is. En soms overkomt het je zomaar. Dat je denkt “Huh? Waar komt dit vandaan? Hoe ben ik hierin verzeild geraakt?” Herkenbaar? Ik geef je wat tips over het handelen bij een driftbui.

Geef erkenning

Start altijd zo snel met te erkennen dat je kind boos is. “Je wilde graag nog een keertje, hè?” of “Stom, hè, dat je niet nog een keertje mocht”. En als je geen idee hebt wat er aan de hand is “Jee, je bent echt heel boos, hè”.  Soms, als je kind nog niet op flippen staat, is dit voldoende om te de-escaleren.

Hou je stil

Soms echter, is elk woord teveel. Sommige kinderen roepen ook letterlijk “hou je mond!” of ze doen hun handen voor hun oren. Neem dat serieus. Je kind is overprikkeld door de situatie en de emotie en kan er echt niks meer bij hebben. Dus ook erkenning geven kun je dan beter achterwege laten.

Alles gaat voorbij

Realiseer je dat alles voorbij gaat. Ook deze boze bui. Zie het als een onweersbui. Je hebt het niet in de hand, het komt en het gaat. Hoe minder jij je ertegen verzet, hoe minder last je ervan hebt en hoe eerder je kind waarschijnlijk kalmeert.

Kalmeer jezelf

Merk je dat de emotie ook in jou oplaait, neem dan even de tijd om jezelf te kalmeren. Haal jezelf uit de fuik waar je in zit (de stroom van gedachten als ‘dit is niet normaal, dit moet stoppen, hij/zij moet nu echt …., help wat moet ik nu, enz.) door even diep in en uit te ademen. Voel je lichaam, focus op je zintuigen. Ervaar je emotie, laat die ‘er zijn’, zonder je erin mee te laten zuigen.

Accepteer de boosheid, maar begrens de uiting ervan

Boos zijn mag. Afkeuren werkt averechts en het is ook niet de boodschap die je je kind wilt geven. Wel wil je je kind leren dat niet elke uiting acceptabel is.

Bij jongere kinderen kun je hun hand vastpakken als ze willen slaan of met iets gooien. “Het is oké dat je boos bent. Slaan mag niet. Gebruik maar woorden”. Eventueel kun je het kort houden “gebruik maar woorden”.

Wat ook kan is je kind leren het fysiek op een wel acceptabele manier te uiten. Je kunt je kind bijvoorbeeld aanmoedigen om te gaan stampvoeten. Misschien helpt het als je zelf mee gaat doen.

Je kunt ook een kussen geven om op te slaan of tegenaan te schoppen. Of een oude krant om te verscheuren. Verzin alternatieven met je kind en probeer uit.

Mijn ervaring is wel, dat ze tijdens een driftbui zichzelf niet meer kunnen sturen. Ze lopen dan niet uit zichzelf naar de boksbal bijvoorbeeld. Geef ze daarom het kussen in de hand of hou het voor hun benen met de woorden “trap hier maar tegenaan”.

Creëer een ruimte om te kalmeren

Je kunt in overleg een plek met je kind maken waar hij of zij zich kan terugtrekken om te kalmeren. Ik las eens over een jongen die een eigen ‘chillplek’ had in huis waar hij dan heen ging. Ook op school kreeg hij zo’n eigen plekje.

Ga uit de situatie

Je wilt natuurlijk het liefst dat je kind zelf uit de situatie gaat, bijvoorbeeld naar zo’n chillplek. Maar sommige kinderen zijn te boos en weigeren dat. Ga in dat geval, zeker bij oudere kinderen, zelf uit de situatie. Het voelt onnatuurlijk, want jij bent niet de ‘boosdoener’, maar je bent wel een trigger. Door weg te lopen, kan je kind makkelijker kalmeren en kun jij jezelf ook kalmeren.

Bespreek dit wel van tevoren, zodat je kind weet dat je dit niet doet om hem of haar nog bozer te maken, maar om zelf rustig te worden. Je kunt daar eventueel ook een codewoord voor afspreken, bijv. ‘cool down’ of ‘time out’ of gewoon ‘afkoeltijd’.

Bespreek na

Probeer zo veel mogelijk op een rustig moment, als je kind bedaard is, te achterhalen wat er aan de hand was. Dit geeft je informatie over wat je kind precies triggerde. Zodat je er mogelijk een afspraak over kunt maken om dit een volgende keer te voorkomen.

Als je dit fijne tips vindt, wil je ze dan voor me delen? Dan kunnen er nog meer ouders van profiteren. Dank je wel!

Heb je nog aanvullingen, dan lees ik ze graag hieronder!

Wie moet er eigenlijk beter luisteren?

Als ik aan ouders vraag: “Wat zou jij graag anders willen?” is één van de antwoorden “Dat mijn kind beter luistert”.  Een kind dat slecht luistert is een veel gehoorde klacht. Maar wat is nou eigenlijk goed luisteren en wie moet er eigenlijk beter luisteren?

Eigenlijk zijn wij ouders goed in eufemismen. Als we zeggen ‘luisteren’, dan bedoelen we ‘gehoorzamen’ en als het gaat over ‘wat hebben we nou afgesproken’, bedoelen we ‘wat had ik je nou gezegd dat je moest doen’ 🙂 . Dus tja, eigenlijk bedoelen we met luisteren gehoorzamen.

Nou is er met dat gehoorzamen iets raars aan de hand. Een kind opvoeden tot gehoorzaamheid is iets van vroeger. Tegenwoordig willen we zelfstandige, mondige burgers van onze kinderen maken, met zelfvertrouwen en goede sociale vaardigheden. Tegelijkertijd vinden we in de praktijk vaak wel, dat kinderen moeten doen wat we zeggen. (Vooral) ook naar buiten toe, willen we toch wel graag dat onze kinderen zich aangepast gedragen. In mijn ogen zit daar iets scheef en is  dat één van de redenen,waarom veel ouders in deze tijd worstelen met het opvoeden.

Een kind wat niet luistert is soms een kind, wat je echt niet hoort. Omdat hij verdiept is in zijn spel bijvoorbeeld. Of niet oppikt wat je precies vraagt. Het kan ook zijn, dat je kind niet gehoorzaamt inderdaad, omdat ze er gewoon geen zin in heeft. Hoe je zorgt dat je kind beter luistert, kun je lezen in mijn blog 7 tips om te zorgen dat je kind beter luistert.

Het grappige is, dat als je aan zo’n kind vraagt wat zijn ouders beter zouden kunnen doen, dat het kind zegt: “Beter naar mij luisteren”.  En zo heb ik ontdekt, dat er werkelijk een relatie is tussen het luisteren van kinderen en het luisteren van ouders. Als jij beter naar je kind luistert, zal hij ook beter naar jou luisteren.

Hoe dat werkt? Door beter naar je kind te luisteren, voelt hij zich beter gehoord. Door meer rekening met zijn behoeften, voelt zij zich  beter gerespecteerd. Beide dingen zorgen ervoor, dat je kind meer bereid is naar jou te luisteren. Zowel in de zin van ‘horen wat je zegt en wilt’ als in de zin van ‘rekening houden met jouw behoeften.

Dus: heb jij een kind wat niet goed luistert, ga dan eens bij jezelf te rade: hoe goed luister jij naar je kind? Neem je voldoende tijd, geef je het voldoende aandacht?

Succes!

Vind je dit zinvolle informatie? Geef je reactie hieronder, ik hoor graag van je! Ook fijn als je dit artikel wilt delen 🙂

Leer mindfulness van je kind

Mindfulness is een begrip wat je tegenwoordig steeds vaker hoort. Het wil zeggen, dat je met volle aandacht aanwezig bent in het moment. Eén van de positieve effecten hiervan is dat je er rustiger van wordt. En dat kunnen we in ons drukke bestaan als (werkende) ouder wel gebruiken. Kinderen, vooral jonge kinderen, leven nog veel meer in het hier en nu. Zij zijn van zichzelf nog “mindful”. Door in hun wereld te stappen, helpen we onszelf.

Ik kan me nog goed herinneren, dat mijn eerste kind een peutertje was: een wandelingetje naar de brievenbus leek een eeuwigheid te duren. Of booschappen doen, dat was een hele onderneming. Tenminste, als ik hem zelf liet lopen. Want hij zag van alles onderweg. Ik kon daar wel vaak ongeduldig van worden. Tot ik ontdekte, dat het ook heel ontspannend was om zo te dreutelen en door zijn ogen naar de wereld te kijken.

Peuters zijn nog helemaal in het hier en nu. Ze hebben nog geen besef van tijd. (Tijd is trouwens feitelijk ook alleen een bedenksel van ons, wat handig is om het sociale verkeer te regelen, maar dat terzijde.) Dat kan erg frustrerend zijn, als je zelf op tijd staat, zoals elke ouder weet:)

Maar gun jezelf ook de gelegenheid om eens geregeld mee te gaan in zijn tempo. Ontdek hoe je zo heel gemakkelijk mindfulness kunt leren. Gewoon door je aandacht in het hier en nu te richten. Wat ziet hij allemaal, wat valt er wel niet te beleven in de wereld, waar wij meestal achteloos aan voorbij gaan?

Zie de miertjes sjouwen, hoor de geluiden van de vrachtwagen, de wind in de bomen, kijk eens mee naar de koeien en de paarden, zie hoe je kind eindeloos dezelfde handeling kan uitvoeren. Je zult merken: je ziet veel meer van je kind én je komt tot rust. Zo kan je kind, naast een hoop drukte, ook voor rust in je leven zorgen.

Ook oudere kinderen kunnen je helpen om met meer aandacht in het hier en nu te zijn. Maak tijd en ruimte om iets met ze te doen. Een spelletje of knutselen of gewoon samen iets doen. Zorg, dat je er dan ook met je volle aandacht bij bent. Laat los waar je mee bezig was, ga niet zitten nadenken over wat je nog allemaal moet en zal. Dan geeft het samen doen rust. En komt het tegemoet aan de behoefte van je kind aan aandacht. Dat noem ik nou quality time:)

Zo creëer je rust tijdens het eten

Veel ouders van pittige kinderen lopen tegen dezelfde probleemsituaties aan. Eén daarvan is het avondeten. In dit artikel geef ik je wat tips waarmee je rust creëert aan tafel bij het eten.

Vaak is er onrust omdat het kind niet aan tafel blijft zitten, steeds wegloopt van tafel om iets te pakken bijvoorbeeld. Of omdat kinderen steeds door elkaar praten, wat de nodige correctie vraagt. Wat vervolgens tot frustratie bij het kind leidt. Herkenbaar?

Er zijn verschillende dingen die je kunt doen. Als eerste raad ik je aan om het accent op gezelligheid te leggen. Dus niet op tafelmanieren of dat je kind persé zijn of haar bordje leegeet. Immers, voor de toekomst wil je dat je kind een positieve associatie heeft bij samen eten.

Ja, maar….. het is ook belangrijk dat mijn kind genoeg gezond eten binnenkrijgt, hoor ik je denken. En dat klopt natuurlijk. Mijn advies is: zorg dat dit al in de loop van de dag gebeurt. Dus kies bijvoorbeeld voor groente bij de lunch, rauwkost en fruit als tussendoortjes. Of een gezonde smoothie of haverdrank die je kind lekker vindt. Op internet zijn genoeg suggesties te vinden.

Op die manier hoef je je daar ’s avonds niet meer druk over te maken. Vergeet ook niet dat je pittige kind dan moe en overprikkeld is, waardoor het zaak is om het hem of haar makkelijker te maken i.p.v. nog veel eisen te stellen. Ik vind het dus ook geen probleem om je jongere kind nog te voeren, ook als is hij of zij al 4 (of 5 of 6 of …). Voeren kan ook gezellig zijn, een vorm van contact.

Wat verder goed werkt is een heldere structuur. Gebruik daarvoor de structuur van het kringgesprek, zoals ze dat ook op scholen doen. Om de beurt mag iemand iets vertellen (ook papa en mama komen aan de beurt!) en als diegene uitverteld is, mogen de anderen een vraag erover stellen of een opmerking maken.

Eventueel kun je ook nog structureren wie er als eerst mag vertellen, mocht dit een probleem opleveren. Maak dit zichtbaar via een simpel systeempje als een knijper bij een naam. Ook kun je zichtbaar maken wie de beurt heeft d.m.v. een knuffeltje of ander voorwerp (een soort praatstokje, zeg maar).

Deze structuur voorkomt ook dat je als ouders onderling tegen elkaar gaat praten, meestal over iets waar de kinderen niet over mee kunnen praten, wat vaak ook tot onrust leidt aan tafel. Omdat de kinderen zich dan buitengesloten voelen.

Vind je dit goede tips? Graag delen dan, om meer ouders te bereiken. Dank je wel! Hieronder lees ik graag je toevoegingen en eigen ervaringen. 

Tips voor een fijne vakantie met je gezin

In mijn e-book Tips voor een zorgeloze gezinsvakantie kun je lezen hoe je al bij de voorbereiding kunt zorgen dat de kans op een geslaagde vakantie een stuk groter wordt. Hier wil ik graag nog wat tips aan toevoegen 🙂

Er zijn nogal wat kinderen, die moeite hebben met onbekende dingen. Die behoefte hebben om te weten waar ze aan toe zijn. Voor hun rust (en die van jou) is het belangrijk dat ze weten waar ze naar toe gaan en wat er gaat gebeuren.

Gelukkig kun je m.b.v. internet tegenwoordig overal een kijkje nemen. Bekijk de site van de camping of het appartement, bekijk de omgeving via Google Maps of Google Earth. Kijk alvast wat er te doen is in de omgeving.

Desondanks moet eigenlijk altijd iedereen wennen de eerste paar dagen. Papa en mama moeten afkicken van het drukke leven van alle dag, de voorbereidingen en de reis. Kinderen moeten wennen aan hun nieuwe omgeving.

Het helpt als je dat van te voren bespreekt: dat het normaal is dat je moet wennen. Want het is anders dan thuis. En dat je daardoor weleens wat sneller boos kunt zijn. Iedereen kan daar wel eens last van hebben.

Door dit van te voren te bespreken, kun je er als het zich voordoet op terugkomen. Och ja, mama moet nog even wennen, laat haar maar even. Of je vraagt aan je kind in de loop van de eerste dag: “En, ben je al een beetje gewend? “. Zo ben je beter voorbereid op eventueel gedoe of irritaties de eerste paar dagen, wordt het luchtiger en daardoor makkelijker.

Je kunt ze van te voren thuis laten bedenken wat ze allemaal kunnen doen als ze eenmaal daar zijn. Laat ze allemaal leuke activiteiten bedenken en tekenen of opschrijven in een boekje. Mochten ze zich een keertje vervelen op vakantie dan kunnen ze in het boekje kijken.

Laat ze ook een lijstje maken van spullen die daarvoor mee moeten. Vergeet vooral niet om ook knutsel en tekenspullen mee te nemen. Wij namen vroeger ook altijd gewoon de bak lego mee. Succes verzekerd (al moesten we weleens op zoek naar kleine stukjes in het gras….)

Tenslotte gedijen veel kinderen (en volwassenen) bij structuur. Of eigenlijk noem ik dat liever ‘ritme’.  Het is fijn als je een eigen vakantieritme kunt vinden.

Bijvoorbeeld ’s ochtends na het ontbijt altijd eerst vrij spelen (kinderen) en lezen (papa en mama) en ’s middag wat gezamenlijk doen. Of na het ontbijt een plan voor de dag maken. Of ’s avonds nog even een duik in het zwembad met zijn allen. Of een spelletje voor het slapen gaan. Of…. Vind een ritme dat bij jullie past.

Ik hoop dat deze tips je helpen om een fijne vakantie te hebben met elkaar. Veel plezier!

PS Heb je het gratis e-book Tips voor een zorgeloze gezinsvakantie al gelezen? Je kunt het hier gratis downladen.

Waarom erkenning geven zo cruciaal is

Inmiddels werk ik al een flink aantal jaren met ouders van pittige kinderen. En heb ik al honderden ouders kunnen helpen om het contact met hun kind te herstellen. Van strijd naar verbinding te gaan. Ik kan het kind niet veranderen. Maar ik kan je wel leren hoe het gedrag van je kind verandert als jij dingen anders doet.

Daarvoor zijn een heleboel aspecten van belang. Hoe je dingen organiseert bijvoorbeeld. Hoe je communiceert met je kind. Hoe je zorgt dat je kind zich gehoord, begrepen en geaccepteerd voelt. En hoe je zelf rustig kunt blijven, het gedrag van je kind niet persoonlijk neemt.

Eén van de adviezen die ik altijd geef en die echt verschil maakt, is het geven van erkenning. Erkenning geven maakt dat je kind zich gehoord en begrepen voelt. En daarmee creëer je ruimte bij je kind om jouw boodschap te kunnen horen.

Meestal doen we dat niet of te weinig. We zijn als ouders doorgaans teveel gericht op ‘zenden’ en te weinig ingesteld op luisteren en onderzoeken wat er bij je kind speelt. En zeker pittige kinderen zijn daar heel gevoelig voor. Ze willen serieus genomen worden. En niet ‘zo maar’ iets opgedragen krijgen.

Daar komt bij dat pittige kinderen kunnen blokkeren als dingen anders gaan dat zij in hun hoofd hadden. Dat maakt dat er op dat moment geen ruimte meer is om naar jou te luisteren. Ze moeten eerst zelf gehoord worden.

Dat doe je door empathisch te reageren. Je te verplaatsen in je kind. En te erkennen wat hij of zij voelt, ervaart of vindt. “Je was nog niet klaar met spelen, hè”, “Ik geloof dat jij verwacht had dat we nu naar het zwembad zouden gaan, klopt dat?”, “Het is ook helemaal niet leuk dat het tijd is om te gaan, dat vind ik ook”, “Wat jammer nou, dat je vriendje niet mee wilde, het maakt je boos zie ik”.

En soms weet je niet eens precies wat er aan de hand is. Maar ook dan kun je erkenning geven en ruimte bieden aan de emotie. “Zo te zien vind je het helemáál niet leuk wat er nu gebeurt”, “Jij had het heel anders gewild, geloof ik”, bijvoorbeeld.

Erken altijd de emotie van je kind. Ook al is het in jouw ogen overdreven. Dit is wat er is, wat jouw kind ervaart. Maar: als je het als trucje doet, werkt het niet. Je moet oprecht willen accepteren wat jouw kind voelt en ervaart om het te kunnen erkennen.

Dan is het heel krachtig. Je kunt er zelfs aan toevoegen “Je vindt het helemaal niet leuk. Dat mag. Snap ik best. Wees maar even boos”. Hoe meer ruimte je biedt voor de emotie, hoe meer dat scheelt in de escalatie.

Erkenning geven is dus een krachtige manier om met emoties van je kind om te gaan, die leidt tot minder strijd, zowel in aantal conflicten als in de heftigheid ervan. Het is één van de vele waardevolle vaardigheden die je leert in het onlineprogramma Stap voor stap een gelukkig gezin.

Pas jij dit al toe? Wat is jouw ervaring? Schrijf hieronder je reactie. En deel dit blog als je wilt, zodat nog meer ouders ervan kunnen profiteren. Dank je wel!

Eén van de oorzaken van problemen met je kind

Als ouders vertellen over problemen met hun kind, klinken daar allerlei onbewuste interpretaties en overtuigingen in door. Alleen al het onder de loep nemen van deze gedachten kan erg heilzaam zijn als het gaat over minder stress in het opvoeden.

Als volwassene is onze blik gekleurd door ervaringen en door culturele opvattingen. Veel ouders zijn bijvoorbeeld vrij snel geneigd om te denken, dat een kind iets expres doet (of niet doet) om ons dwars te zitten. Hierbij horen gedachten als ‘hij lokt me uit’, ‘zij denkt alleen aan zichzelf’, ‘hij wil me op de kast krijgen’, ‘ze manipuleert de boel, wil alles naar haar hand zetten’ enz.

Deze interpretaties kloppen vaak niet of zijn op zijn minst ongenuanceerd en bereiken precies wat je niet wil, nl. een conflict. Gedachten bepalen namelijk je gevoel.  Je wordt boos of voelt je machteloos. Je gaat reageren vanuit je emotie en dat roept bij je kind natuurlijk ook weer een reactie op.

Bijvoorbeeld:  jonge kinderen ontwikkelen zich door de wereld te verkennen, door te experimenten. Als een peuter  niet luistert, kan dat komen omdat de drang om iets uit te zoeken sterker is dan jouw vermaning. Het kan ook zijn dat een kind inderdaad iets doet om te kijken hoe jij reageert. Maar daar leert ie van! Dat is niet bedoeld om jou “te pesten”. We maken het dan veel te persoonlijk.

Maar ook bij oudere kinderen is het vaak helemaal niet persoonlijk bedoeld. Het is vaker onmacht dan onwil. Je kind raakt ergens door van slag of gefrustreerd of blokkeert als er iets van hem of haar verlangd wordt.

Kijk of je op zo’n moment een stapje achteruit kunt doen. Laat je gedachten en emoties even gaan (gewoon even diep zuchten…). Kijk en luister met aandacht naar je kind. Welke behoefte speelt hier? Als je uit je eigen emoties kun blijven en begrijpt wat ten grondslag ligt aan het gedrag van je kind, ben je veel creatiever in het vinden van oplossingen.

Onderzoek je gedachten door eens op te schrijven welke gedachten jij in een lastige situatie hebt.  Welke interpretaties heb je en welke onbewuste overtuigingen zitten hier achter? Door deze op het spoor te komen en er op een afstandje na te kijken, kun je gaan zien dat ze meestal niet kloppen. Dit helpt je om uit je automatische patroon te stappen van reageren vanuit emotie.

En kom je dingen tegen van jezelf, die wel gerechtvaardigd zijn? Ga dan in gesprek met je kind Geef aan wat je dwars zit (hou het bij jezelf, dus gebruik een ik-boodschap) en luister naar hoe je kind het ervaart. Zoek oplossingen, die voor jullie allemaal oké zijn. Heb geduld, hou vol en vertrouw erop dat je het goed kunt hebben met je kind(eren).

Vind je dit artikel zinvol? Wil je het dan voor me delen? Ook fijn als je je reactie wilt delen. Dank!